ความรักสีคราม นิยาย บท 1041

ฟาเบียนและฮันน่าหันมาสบตากันและเลือกที่จะไม่ตอบเรจิน่า

ในขณะที่ความเงียบอันน่าอึดอัดรายล้อมอยู่ เรจิน่าเริ่มจะหมดความอดทน คู่นี้อะไรกันนักหนานะ? ทำหยิ่งกันไปเถอะ? สักวันฉันจะเหยียบแกสองคนให้จมดินจนแกต้องมาคุกเข่าขอความเมตตาจากฉัน!

แม้ความคิดของเรจิน่าจะชั่วร้ายอย่างนั้น แต่เธอก็ยังคงยิ้มแข็งๆ ไว้บนใบหน้า เพราะเธอตั้งใจว่าเธอต้องได้งานของเธอคืน “นี่ ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ นะ งั้นเรื่องงานของฉัน..."

หึ! ว่าแล้ว! พฤติกรรมไร้ยางอายของเรจิน่าที่คิดเอาไว้ว่าต้องเป็นแบบนี้ทำให้ฮันน่าหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

ฟาเบียนยิ้มเยาะโดยไม่แม้แต่จะมองเรจิน่า

ก่อนที่ทั้งคู่จะทันได้ปฏิเสธ เรจิน่าก็เริ่มคร่ำครวญเหมือนเด็กน้อยน่ารำคาญ

“ฮันน่า ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยคิดดูถูกฉันเรื่องที่ฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่ต้องมีเสี่ยเลี้ยง แต่คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย ฉันต้องทำทุกทางเพื่อจะได้เท่าเทียมกับคนอื่น! ที่ฉันใส่ร้ายคุณก็เพราะฉันอิจฉาสิ่งที่คุณมี คุณไม่รู้หรอกว่าชีวิตในบ้านนอกแบบนั้นมันลำบากแค่ไหน! ฉันแค่หวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉันนะ!”

เรจิน่าร้องไห้ราวกับว่าเธอเป็นฝ่ายถูกกระทำเสียเอง คนที่เดินผ่านไปผ่านมาคงจะเห็นเธอในสภาพน่าสังเวชและคิดว่าเธอถูกรังแกหรืออะไรสักอย่าง

ฮันน่าเป็นคนจิตใจดีและมารยาของเรจิน่าก็ได้ผลกับเธอจริงๆ ถึงแม้จะรู้ว่าเธอไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้มากไปกว่าที่พนักงานทั่วๆ ไปจะทำได้ เนื่องจากฟาเบียนเป็นคนรายงานเรื่องเรจิน่าต่อหัวหน้าบรรณาธิการโดยตรง “คุณลองคุยกับคุณมอร์ริสันอีกครั้งได้ไหม? ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันก็ไม่มีอะไรแล้ว และเธอก็ได้รับบทเรียนแล้ว” เธอกระซิบข้างหูของฟาเบียน

เขาส่ายหัวอย่างแน่วแน่แล้วพูดว่า “อย่างที่เค้าว่าเอาไว้นะ เสือดาวไม่สามารถเปลี่ยนจุดของมันได้ฉันใด ผมก็มองว่าเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนไปในทางที่ดีได้ฉันนั้น”