ความรักสีคราม นิยาย บท 1092

ฮันน่าสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจและตื่นตระหนกของวิเวียน “ฉันขอโทษค่ะ คุณมอร์ริสัน ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ ฉัน... ฉันเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นคนที่ฉันรู้จัก”

บ้าจริง! ฉันนี่มันดวงซวยอะไรขนาดนี้นะ? หัวหน้าบรรณาธิการที่นานๆจะเข้ามาสำนักงานเพียงไม่กี่ครั้ง แล้วยังต้องมาเจอเหตุการณ์ที่น่าอึดอัดใจแบบนี้อีก ฉันเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงปริศนาคนนั้นได้อย่างไร?

เพราะความอยากรู้อยากเห็นแท้ๆ ที่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน ฮันน่า ยัง นะ ฮันน่า ยัง ทำไมเธอถึงวู่วามแบบนี้? ฉันสามารถแอบตามดูเธอก็ได้ ว่าเธอเป็นผู้หญิงปริศนาคนนั้นหรือไม่ก็จบแล้ว แต่นี่ฉันกลับตะโกนใส่เธอต่อหน้าผู้คนมากมาย นั้นแหละ คงถึงคราวซวยของฉันแล้ว

คุณมอร์ริสัน โปรดยกโทษให้ฉันสักครั้งเถิด ฮันน่าวิงวอนอยู่ในใจ

เมื่อได้ยินคำอธิบายของฮันน่า สีหน้าของวิเวียนก็อ่อนลง "มากับฉัน"

ฮันน่าก้มศีรษะเดินตามหลังวิเวียนและออกไปจากตรงนั้น

ขณะที่พวกเธอเดินออกไป

เสียงพึมพำไม่ได้ศัพท์ก็เริ่มดังไปทั่วสำนักงาน

เมื่อพวกเขามาถึงบริเวณโถงทางเดิน ฮันน่าพยายามอธิบายอีกครั้งเธอขยับนิ้วไปมาอย่างกระสับกระส่าย “คุณมอร์ริสัน ฉันขอโทษจริงๆ ฉัน...”

วิเวียนหันไปขัดจังหวะเธอ “ฉันเข้าใจ คุณไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมหรอก ฮันน่า ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเข้าใจผิดเห็นอีกคนเป็นอีกคน”

ฮันน่าตอบกลับอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ว่า “คุณมอร์ริสัน คุณ... คุณช่างใจกว้างจริงๆ”

วิเวียนส่ายหัว “ฉันเคยผ่านสิ่งที่คุณกำลังประสบอยู่ในตอนนี้ คุณเพิ่งเริ่มต้นอาชีพการงานและอาจจัดการเรื่องต่างๆ ได้ไม่ดีนัก ให้เวลากับมันสักพักเพื่อให้คุ้นเคย อย่าใส่ใจกับคำนินทา แค่สนใจงานของคุณก็พอ”

วิเวียนเป็นเจ้านายที่ดีต่อลูกน้องเสมอ ในตำแหน่งปัจจุบันของเธอ เธอทำให้พนักงานของเธอมีความเคารพยำเกรงในตัวเธอ เธอมักวิพากษ์วิจารณ์พวกเขาอย่างเป็นกลางเมื่อมีการทำผิดพลาด นั่นคือรูปแบบการบริหารของเธอ

ฮันน่ามองวิเวียนอย่างไม่อยากเชื่อ หัวหน้าบรรณาธิการผู้ฉาวโฉ่กำลังให้คำแนะนำแก่ฉัน? ฉันฝันไปหรือเปล่า? ต่อให้เป็นความฝัน ก็เป็นฝันที่ยากจะเกิดขึ้น