ความรักสีคราม นิยาย บท 1100

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮันน่าก็เลิกคิ้วฉงน เธอไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไร ตราบใดที่คุณดิฌงไม่คอยขู่ลงโทษฉัน ฉันยอมทุกอย่างแม้ว่าจะไม่มีโอกาสเลื่อนตำแหน่งหรือขึ้นเงินเดือนก็ตาม

ช่างเถอะ ไปทำให้มันจบๆ ดีกว่า ไม่ว่าจะผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็ตาม

เธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของบ๊อบด้วยท่าทางไม่ยินดีเท่าไรนัก

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเธอทำให้เขาประหลาดใจ สายตาเฉียบคมที่มองมาที่ฮันน่าทำให้เธอประหม่าเล็กน้อย

เขาต้องมองฉันแบบนี้เหรอ? ขณะที่ฮันน่ากำลังบ่นอยู่ในใจ เธอสังเกตเห็นว่ามีผู้ชายอีกคนอยู่ในห้องทำงาน ชายคนนั้นหันหลังให้ฮันน่า เธอจึงไม่เห็นใบหน้าของเขา ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นแขกคนสำคัญแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคุณดิฌงคงไม่มองฉันแบบนั้น

ทำไมทุกครั้งที่เข้ามาในห้องทำงานนี้ ฉันต้องมีปัญหาตลอดเลย?

ฮันน่าโค้งคำนับขอโทษ “ขอโทษค่ะ คุณดิฌง ฉันไม่รู้ว่าคุณมีแขกอยู่ ฉันจะออกไปก่อนค่ะ”

ขณะที่เธอกำลังเตรียมจะออกไปตั้งหลักใหม่ ชายคนนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจ “คุณดิฌง

ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก ใช่ไหม?”

บ็อบยิ้มเจื่อน พยายามทำให้แขกของเขาประทับใจ “ครับๆ คุณแจ็คสัน”

จากนั้นเขาก็หันไปหาฮันน่า “ฮันน่า ทำไมคุณต้องออกไป? คุณคือพนักงานดีเด่นของเรา ผมไม่รู้จะขอบคุณมากยังไงดีให้สมกับผลงานที่ที่คุณทำ เร็วเข้า มานั่งนี่มา ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

มุมของบ็อบที่ขี้ประจบแบบนี้ทำให้ฮันน่าขนลุก สายตาของเธอจับจ้องไปที่แขกรับเชิญพิเศษ

คุณแจ็คสัน? เสียงนั้นช่างคุ้นเคยแต่เหมือนอยู่แสนไกล นั่นเขาจริงๆ เหรอ?