ความรักสีคราม นิยาย บท 1135

ฉันน่าสงสารมากพอแล้วที่โดนทิ้ง แต่อย่างน้อยก็ยังโชคดีที่ได้เจอพ่อกับแม่บุญธรรม แม้ตอนที่ฉันเป็นไข้หวัดธรรมดา พวกท่านก็คอยอยู่ข้างๆ คอยกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันถึงได้รู้ว่าความรักของพ่อกับแม่เป็นยังไง แต่นาย...

ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ฟาเบียนกลับมาหลังจากไปส่งวอลเตอร์ข้างนอก ฮันน่าเงยหน้าขึ้นพลางถาม “คุณกลับมาทำไม? ไม่ต้องไปทำงานหรอคะ?”

“ผมเลื่อนไปหมดแล้ว” ฟาเบียนตอบตามตรง

ถึงจะเป็นคำตอบสั้นๆ แต่ความรักคุกรุ่นที่สัมผัสได้ก็เพียงพอจะหลอมละลายหัวใจเย็นเยือกของเธอได้

แม้จะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น แต่เธอก็ยังยืนกราน “คุณควรกลับไปทำงานนะ ฉันอยู่คนเดียวได้ ถ้าอยากได้อะไรก็ค่อยเรียกพยาบาล เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

ฟาเบียนเดินตรงไปที่เตียงของฮันน่าแล้วดึงเก้าอี้มานั่งข้างเธอ เขาประคองมือของเธอไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมาและพูดเบาๆ ว่า “ผมจะอยู่ข้างๆ คุณ”

คำพูดที่อ่อนโยนของฟาเบียนทำเอาเธอใจละลายรู้สึกราวกับอยู่บนปุยเมฆ

แต่พอนึกถึงตอนที่ลีโอรีบร้อนออกไปหลังรับโทรศัพท์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโหแทนวินสัน

บริษัทฟาเบียนใหญ่กว่าของคุณอีกไม่ใช่หรอ? เขาก็ต้องมีงานมากกว่าคุณถูกไหม? คุณก็แค่คนใจร้ายที่ไม่สนใจวินสันเลย

“เป็นอะไรหรือเปล่า? คุณเขินหรอ” ฟาเบียนถามตรงๆ พลางส่งยิ้มร่าเริงที่หาได้ยากยิ่ง

คุณยิ้มแล้วดูดีมากนะ จะดีแค่ไหนถ้าฉันได้เห็นมันทุกวัน? ก็ยิ้มเป็นเหมือนกันนี่นา ทำไมต้องทำหน้าขรึมอยู่ตลอดเวลาด้วย? ฉันรู้ว่าติดหนี้คุณไว้เยอะ แต่ฉันก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาเงินเพิ่มอยู่ไม่ใช่หรือไง?

ฮันน่าเก็บความคิดนั้นไว้ พลางพึมพำ “สงสัยจังว่าใครเป็นคนจ่ายค่าผ่าตัด ถ้าเป็นฟาเบียน ก็หมายความว่าฉันติดหนี้เขาเพิ่มงั้นสิ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะชดใช้หมด”