ความรักสีคราม นิยาย บท 1149

เจสันรู้สึกขอบคุณฮันน่าอย่างยิ่งที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฟาเบียนหันหลังให้เขา

“วินสัน ฉันจะเล่านิทานให้นายฟัง ดีมั้ย? เอาเรื่องหมาป่าใจร้ายมั้ยล่ะ?” เฮเลนเสนออย่างประหม่า วินสันไม่ใช่เด็กผู้ชายอีกต่อไป เธอไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมพี่สาวของเธอถึงให้เธอเล่านิทานให้เขาฟัง มีอีกตั้งหลายอย่างที่เธอสามารถทำได้ เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าวินสันจะชอบไหม

“ได้ เฮเลน” วินสันตอบ แม่ของเขาเคยเล่านิทานก่อนนอนให้เขาฟังเมื่อเขายังเด็กจนถึงวันที่เธอจากไป หลังจากนั้นก็ไม่มีใครในครอบครัวแบล็กวูดเคยอ่านนิทานให้เขาฟังอีก ที่จริงแล้ว ในครอบครัวไม่มีใครเลยที่เขาสามารถพูดคุยด้วยได้ ตอนนี้เฮเลนเสนอที่จะเล่านิทานให้เขาฟัง เขาจึงรู้สึกตื่นเต้นและประทับใจ

ความกระตือรือร้นของเขาทำให้เฮเลนประหลาดใจ

“เอ่าล่ะ เรื่องเป็นแบบนี้นะ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหมาป่าใจร้ายอาศัยอยู่...” เฮเลนเริ่มโดยเน้นเฉพาะคำว่า “หมาป่าใจร้าย”

เจสันพูดไม่ออกและยอมแพ้ มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ?

เราไม่ได้ทะเลากันใหญ่โตขนาดนั้นเสียหน่อย! คุณลืมมันไปไม่ได้เลยเหรอ?

ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณเป็นน้องสาวของฮันน่า คุณจะมาโทษผมไม่ได้ แล้วผมยังขอโทษไปแล้ว ทำไมคุณต้องใจแคบขนาดนั้น?

ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของฮันน่า เขาคงสอนบทเรียนให้เธอไปแล้ว

“โชคไม่ดีจริงๆ ที่ผมบังเอิญเจอคนที่คิดเล็กคิดน้อย” เจสันส่ายหัวและถอนหายใจ “ผมจะออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก” เขาพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป

เขาไม่สามารถทนอยู่ในห้องนั้นได้อีกแม้แต่นาทีเดียว พระเจ้ารู้ดีว่าเดี๋ยวเฮเลนก็จะต้องทำอะไรให้เขาหงุดหงิดอีก

เจสันไปยังพื้นที่สำหรับสูบบุหรี่และจุดบุหรี่สูบ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นควันออกมาเต็มปากขณะที่เขาคิดหาวิธีเอาคืนเฮเลน “ฉันจะต้องทำอะไรสักอย่าง ฉันจะปล่อยให้เธอไปแบบนี้ไม่ได้”

ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเจสัน ฉันก็เล่านิทานได้! ฉันสามารถใช้นิทานในการพูดเชิงเสียดสีได้