ความรักสีคราม นิยาย บท 1230

เจสันไม่ได้สนใจเลย เมื่อเห็นว่าฮันน่าตื่นเต้นเพียงใด เขาก็เม้มริมฝีปากและพึมพำกับตัวเองว่า “มันก็แค่สะพานและลำธารเก่าๆ ธรรมดาๆ น่าสนตรงไหน”

เฮเลนกลอกตาขณะมาหยุดข้างๆ เขา “นายไม่รู้วิธีชื่นชมทิวทัศน์ใช่ไหม ไม่คิดว่ามันเงียบสงบดีเหรอ” เธอเคือง “โอ๊ะ ลืมไปเลย คุณปัญญาอ่อนเกินไปที่จะเข้าใจ!”

ด้วยเหตุนี้ เฮเลนจึงเดินไปข้างหน้าและทิ้งเจสันไว้ตามลำพัง “ฉันปัญญาอ่อน? งั้นเธอก็เป็นคนโง่! งี่เง่า!" เจสันตะโกนมาจากข้างหลัง

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็มาถึงเขตที่อยู่อาศัยที่มีบ้านโบราณซึ่งทนทานต่อกาลเวลา มีผู้สูงอายุสองสามคนคุยกันอย่างมีความสุขอยู่ข้างถนน

ฟาเบียนนำทางไปที่บ้านแม่ของฮันน่า

หลังจากเดินไปได้ไม่ไกล เขาก็มาหยุดที่หน้าบ้านเก่าหลังหนึ่ง

“นี่แหละ” เขาบอกฮันน่า

ทันใดนั้นฮันน่าก็สำรวจบ้านหลังใหญ่โตแต่เก่าแก่ที่มีรูปปั้นสิงโตดุร้ายสองตัวขนาบข้างอยู่ตรงทางเข้า

ทางเข้าที่แสนโอ่อ่าแสดงให้เห็นว่ามารดาผู้ให้กำเนิดของฮันน่ามาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอิทธิพล

วินสันรีบเดินไปตรงรูปปั้นสิงโตและสัมผัสมันอย่างระมัดระวัง

“ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันจำได้ว่าแม่บอกว่ามีสิงโตสองตัวคอยปกป้องที่นี่ ในที่สุดฉันก็ได้เห็นพวกมันแล้วในวันนี้” เขาพูด

แม่ของเขาเล่าเรื่องสิงโตให้ฟังเพื่อทำให้เขาหัวเราะในตอนนั้น ลึกลงไปเขารู้สึกท่วมท้นไปด้วยอารมณ์

“พี่ฮันน่า เปิดประตูหน่อย ผมรอไม่ไหวแล้ว” เขาประกาศ

"ได้สิ!" ความขมขื่นแล่นขึ้นมาในหัวใจของฮันน่า วินสันเจอกับเรื่องที่แย่กว่าฉัน

เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วไขกุญแจเพื่อเปิดประตู