ความรักสีคราม นิยาย บท 1233

หลังอาหารเย็นพวกเขาคุยกันในวอร์ดอย่างเป็นกันเอง

ฮันน่ารู้สึกยินดีเพราะนี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอต้องอยู่โรงพยาบาล

เตียงของฉัน ฉันกำลังกลับไปหา!

คืนนี้ฮันน่าหลับอย่างสบาย เมื่อเห็นเธอฝันแล้วยิ้ม ฟาเบียนก็รู้สึกได้ถึงความสุขที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน

เช้าวันต่อมา พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าและเริ่มเห็นยอดส่องแสงเรืองรองเหนือผืนดิน ฮันน่าลืมตาขึ้นและบิดขี้เกียจ ตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นก็เห็นว่าฟาเบียนไม่อยู่

ฮันน่าสงสัยว่าฟาเบียนไม่รู้สึกเหนื่อยเหรอ เขานอนดึกและตื่นเร็วกว่าฉันทุกวัน แล้วเขายังต้องทำงาน ฉันไม่เข้าใจ เขาเป็นหุ่นยนต์หรือเปล่า?

เธอส่ายหัวและยิ้มกับตัวเอง “เขาไม่เข้าใจว่าการนอนสำคัญแค่ไหน ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าจะสนุกกับชีวิตอย่างไร”

หลังจากล้างตัวแล้ว ฮันน่าก็เก็บข้าวของของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเฮเลนและเจสันก็มาถึงวอร์ดของเธอ

“เอ๊ะ? ฟาเบียนอยู่ที่ไหน?” เจสันถามทันทีที่ก้าวเข้ามา

ฮันน่าส่ายหัว "ฉันไม่รู้ เขาไม่อยู่ที่นี่เมื่อฉันตื่นก่อนหน้านี้”

“ให้ฉันช่วยเก็บของนะ” เฮเลนเสนอ

“พี่ทำเองได้ พี่ไม่ใช่ผู้ป่วยอีกต่อไป สองสามวันมานี้ที่ต้องนอนอยู่บนเตียงเป็นการทรมานชัดๆ” ฮันน่าตอบด้วยรอยยิ้ม เธอชื่นชมความห่วงใยของเฮเลน

ไม่นาน ฮันน่าก็เก็บของเสร็จ พวกเขาสามารถออกไปได้เมื่อฟาเบียนกลับมา

ทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักเปิดออก เมื่อคิดว่าเป็นฟาเบียน ฮันน่าก็ขึ้นเสียง "เร็วเข้า! เรากำลังรอคุณอยู่!”

"ฮะ? รอฉันอยู่?" แทนที่จะเป็นเสียงของฟาเบียน กลับมีเสียงผู้หญิงดังขึ้น

“ทำไมเธอถึงรอฉันอยู่” ลีน่ามาหาพวกเขาและถามอย่างสงสัย