ความรักสีคราม นิยาย บท 1279

“ฉันสงสัยจริงๆ ว่าราคาตลาดของสินค้าที่คุณประมูลราคาเท่าไหร่” ฮันน่าถอนหายใจพร้อมกับก้มหน้าลง

มันเป็นเรื่องที่เธอกังวลมากจริงๆ ในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นราคาที่ต่ำกว่าหรือราคาที่สูงกว่าราคาตลาดมาก ฟาเบียนก็ยังคงสูญเสียเงินก้อนใหญ่อยู่ดี

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในจิตใจของเธอเมื่อเธอนึกถึงการเดิมพันกับฟาเบียนก่อนหน้านี้ มันเป็นความผิดของฉันจริงๆ! ถ้าฉันไม่พนันกับฟาเบียน เขาคงไม่ประมูลสิ่งของลึกลับนั่นและเสียเงินไปมากมายขนาดนี้!

อย่างไรก็ตาม ฟาเบียนไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยกับการเสียเงินก้อนใหญ่ไปเพราะเขาเชื่อมั่นในการตัดสินใจของตัวเอง เขาแน่ใจว่าสิ่งของลึกลับนั่นต้องเป็นสร้อยคอสุดพิเศษ ถ้าไม่เช่นนั้น ผู้ดำเนินการประมูลจะไม่แนะนำด้วยวิธีนี้

คนอื่นคิดว่าพิธีกรพูดเกินจริงเกี่ยวกับสิ่งของปริศนาเพื่อกระตุ้นความสนใจของพวกเขาในการประมูล มีน้อยคนที่รู้ว่าฟาเบียนเป็นคนเสนอเรื่องการประมูลรูปแบบใหม่ของสิ่งของลึกลับนี้

มันเป็นสถานการณ์ที่ได้ประโยชน์ทั้งเขาและผู้จัดประมูล นอกจากการที่ฮันน่าจะประทับใจที่เขาประมูลสิ่งของสุดพิเศษมาให้เธอแล้ว หัวใจของเขายังเต้นรัวด้วยความยินดีเมื่อคิดว่าฮันน่าจะเติมเต็มสิ่งที่เขาปรารถนาเมื่อเขาชนะที่เดิมพันไว้กับเธอ

"ทุกอย่างเป็นยังไงบ้าง? คุณจัดการเรื่องคุณเดนน์สำเร็จมั้ย” อีเวตต์ถามผู้หญิงคนนั้นอย่างสิ้นหวัง

ผู้หญิงคนนั้นโทรหาอีเวตต์ก่อนหน้านี้หลังจากที่แจซั่นออกไป อีเวตต์รีบไปที่นั่นโดยไม่ลังเล

“อีเวตต์ ภารกิจสำเร็จแล้ว ดูเขามีความสุขตอนอยู่บนเตียงนะ!” ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะคิกคักและตอบอย่างมั่นใจ

อีเวตต์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดเป็นนัยว่า “คุณรู้มั้ยว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นหัวหน้าคณะกรรมการกำกับดูแลความเรียบร้อยแห่งชาติและติดต่อประสานงานโดยตรงกับเจ้านายระดับสูง หากคุณสามารถประจบเอาใจเขาได้ ฉันแน่ใจว่าคุณจะมีความก้าวหน้าในอาชีพการงานต่อไปในอนาคต”

หญิงสาวมีสีหน้ายินดีเมื่อได้ฟังคำพูดของอีเวตต์ เธอตอบอย่างร่าเริงว่า “อีเวตต์ ขอบคุณจริงๆ ที่ให้โอกาสทองนี้แก่ฉัน คุณเชื่อใจฉันได้เพราะฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ในอนาคตฉันจะตอบแทนน้ำใจของคุณอย่างแน่นอน!”

ริมฝีปากของอีเวตต์เผยรอยยิ้มขณะที่เธอพูดว่า “เอาล่ะ ฉันดีใจที่คุณพูดเช่นนั้น ฉันแค่หวังว่าคุณจะไม่ลืมฉันเมื่อคุณประสบความสำเร็จสูงสุดแล้ว”

"เป็นไปไม่ได้! ฉันจะไม่มีวันลืมเลยว่าคุณเคยช่วยเหลือฉัน!” ผู้หญิงคนนั้นเน้นย้ำด้วยความจริงใจ

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณก็ออกไปก่อน ฉันต้องโทรศัพท์” อีเว็ตต์พูดอย่างสบายๆ และแสดงท่าทางให้เธอรู้