ความรักสีคราม นิยาย บท 1404

“หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา ฉันจะคุยกับเธอและให้เงินเธอจำนวนหนึ่งที่เพียงพอให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายที่ต่างประเทศ ฉันหวังว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีก เธอควรจะรู้ว่าฟาเบียนนั้นรักมั่นต่อเธอมากแม้ว่าเขาจะดูเย็นชาอยู่บ้างก็ตาม ฉันเกรงว่าหากเธอกลับมาจะทำให้เขาหวั่นไหว โปรดอย่าโทษว่าฉันเห็นแก่ตัวเลย ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ถ้าเธอรักฟาเบียนจริง เธอก็ควรปล่อยเขาไป”

หลังจากพูดจบ เฮเธอร์ก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาฮันน่าเพื่อปัดผมที่ยุ่งเหยิงบนหน้าผากของเธอออกก่อนจะจากไป

เธอไม่รู้ว่าฮันน่าจะได้ยินสิ่งที่เธอพูดหรือไม่ อันที่จริงเธอพูดเพียงเพราะรู้สึกโกรธและอยากระบายอารมณ์ออกมา เมื่อมองไปที่ฮันน่า เฮเธอร์ก็อดรู้สึกสงสารเธอไม่ได้ นั่นคือเหตุผลที่เฮเธอร์บอกความรู้สึกทั้งหมดของเธออย่างจริงใจ

แต่แน่นอนว่าเธอยังคงจะพูดเหมือนเดิมเมื่อฮันน่าตื่นขึ้นมา เพื่อให้แน่ใจว่าสายเลือดของตระกูลนอร์ตันจะดำเนินต่อไป เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะให้ฮันน่าจากไปแม้ว่าฟาเบียนจะต้องทุกข์ทรมานอีกครั้งก็ตาม

“ฟาเบียนจะผ่านมันไปได้”

เฮเธอร์ถอนหายใจ ก่อนจะปิดประตู

หลังจากที่เธอจากไป ฮันน่าก็ลืมตาขึ้น น้ำตาไหลอาบแก้มทันที

เธอตื่นตั้งแต่ตอนที่เฮเธอร์เรียกชื่อเธอ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องอยากจะพูดกับเธอ เธอจึงแสร้งทำเป็นหลับ

ในขณะนั้น เธอนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาอันแสนหวานที่เธอมีร่วมกับฟาเบียน ตอนที่เธอป่วย ฟาเบียนป้อนซุปไก่ให้เธอ ตอนที่เธอยืนกรานที่จะกินอาหารที่ร้านริมถนน เขาก็ไปกับเธอโดยไม่สนใจสถานะและหน้าตาของตัวเอง ตอนที่มีเรื่องเกิดขึ้นกับเธอ เขาก็จะเป็นคนแรกที่เข้ามาช่วยเหลือเธอเสมอ

ความทรงจำมากมากมายหลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่แม้แต่จะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า ได้แต่ปล่อยให้มันไหลลงอาบแก้มและหยดลงบนหมอน

หลังจากนั้นไม่นาน หมอนของเธอก็ชุ่มโชกไปด้วยน้ำตา

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆ ลุกขึ้น ใบหน้าไร้สีเลือดของเธอบ่งบอกว่าอาการของเธอยังไม่ดีนัก แม้แต่ริมฝีปากของเธอก็ซีดและแตกเนื่องจากอาการขาดน้ำ