ความรักสีคราม นิยาย บท 1433

“ถ้าฮันน่าและผม... เป็นสาเหตุที่ทำให้ตระกูลนอร์ตันสูญพันธุ์ งั้น… ผมขอโทษที่ผมไม่ใช่ลูกกตัญญูที่แม่ต้องการ”

ฟาเบียนจะไม่ย่อท้อในความพยายาม เขาไม่สนใจความสามารถในการมีลูกของฮันน่า เขาจะพาเธอกลับบ้านตามที่สัญญาไว้ สุดท้ายแล้ว ฮันน่าเป็นผู้หญิงที่เขารัก

เมื่อฮันน่าจากไป ฟาเบียนถูกบังคับให้ยอมรับว่าเธอสำคัญกับเขามากขนาดไหน

การตัดสินใจของฟาเบียนคงไปกระแทบแม่ของเขา เนื่องจากหญิงชราโมโหขึ้นทันที เธอฝืนกลั้นเก็บอารมณ์อื่นๆ ไว้ในขณะที่เธอพยายามถอนหายใจแห้งๆ ออกมา

เฮเธอร์ง้างมือขึ้นสูงเพื่อเตรียมตบหน้าลูกชายหัวขบถโดยหวังว่าจะช่วยเตือนสติเขาได้ กล้าพูดออกมาได้ยังไง? ลูกเป็นประธานของบริษัทใหญ่ ให้ตายเถอะ!

“ผมขอโทษนะแม่ ผมไม่อยากหนีความรับผิดชอบแล้ว ดูแลตัวเองด้วยครับ”

ฟาเบียนค่อยๆ ก้มหัวลง ใครจะไปคิดว่าเขาที่เป็นประธานบริษัทที่มีคนในการดูแลเยอะมากจะต้องนั่งคุกเข่าที่พื้นในสภาพอดสูเช่นนี้?

ฟาเบียนเย้ยหยันระหว่างหายใจ ผมเป็นประธานแล้วไง? ผมเป็นที่เคารพอย่างดีแล้วไง? เรื่องทั้งหมดนี้มันไม่สำคัญเสียเลยเมื่อเป็นเรื่องความรัก ฟาเบียนแน่วแน่ที่จะทนต่อฝ่ามือของแม่และจัดการทุกอย่างให้จบสิ้น เขาจำเป็นต้องตามจีบรักแท้ของเขาอีกครั้ง ผู้หญิงคนที่เกือบหายไปจากชีวิต เขาจำเป็นต้องพาฮันน่ากลับไปที่บ้านนอร์ตัน

ฟาเบียนครุ่นคิดกับเรื่องเหล่านี้ระหว่างที่รอคอยสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้เงียบๆ ท้ายที่สุดแล้ว เฮเธอร์ไม่อาจลงมือได้แต่เธอได้แต่ถอนหายใจ “ให้ตายเถอะ! ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ลูกฉันโตกันแล้ว ลูกก็ต้องรับมือด้วยตัวเอง อย่าลืมนะ แม่แก่ขึ้นทุกวัน แม่อยากใช้เวลาที่เหลือในการจิบชาและดูแลสุขภาพให้แข็งแรง แม่ไม่อยากให้เรื่องไม่จำเป็นมารบกวนชีวิต”

จากนั้น เฮเธอร์ลุกขึ้นและเดินผ่านลูกชายตรงไปที่ห้องของตัวเอง

ฟาเบียนมองดูแม่เขาเดินจากไป มันเป็นตอนจบขมปนหวาน นี่เป็นการบอกว่าเธอยอมรับการกลับมาของฮันน่า แม่แค่ไม่อยากพูดมันออกมา