กริ๊ง กริ๊ง...
เสียงปลุกแสบหูทำลายความเงียบสงบของเช้าวันใหม่ ครู่ต่อมาแขนยาวเรียวและเรียบเนียนก็โผล่ออกมาจากใต้ผ้าห่มและปิดเสียงปลุกนั้น
ผ่านไปไม่นาน โจอันขยี้ตาที่งัวเงียของเธอและเริ่มต้นกิจวัตรในยามเช้าด้วยการลุกจากเตียง ล้างหน้าล้างตา และกินอาหารเช้า
ตลอดเวลา เธอไม่ได้ส่งเสียงออกมาแม้แต่คำเดียว
จากนั้นโจอันก็มาถึงบริษัทที่เธอทำงานและเริ่มทำงานที่ต้องทำเป็นประจำทุกวันให้เสร็จ ตั้งแต่เธอเริ่มทำงานที่บริษัทของลูกพี่ลูกน้อง เธอเป็นคนที่มีความรอบคอบมาก แม้ว่าผลงานของเธอจะไม่ได้โดดเด่นน่าประทับใจมากนัก แต่เธอก็ไม่ได้เคยผิดพลาดเช่นกัน
"สวัสดีค่ะ บริษัทอ็อปพูเล็นต์ดีไซน์ค่ะ ไม่ทราบว่าติดต่อเรื่องอะไรคะ?" โจอันรับสายอย่างชำนาญเมื่อโทรศัพท์ของบริษัทดังขึ้น
“สวัสดีครับ ผมมาจาก นอร์ตันคอร์ปอเรชั่น...” หลังจากสนทนากันสักพัก โจอันก็วางสายด้วยความดีใจ
โอ้พระเจ้า ในที่สุดฉันก็ได้รับโครงการใหญ่! ฉันต้องทำงานอย่างหนัก ฉันจะทำให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน! เธอคิดขณะที่กระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี
เธอสงบสติอารมณ์แล้วลุกขึ้นยืนและรีบไปที่นอร์ตันคอร์ปอเรชั่น ฉันต้องรีบไปที่นอร์ตันคอร์ปอเรชั่นทันทีและหารือเกี่ยวกับรายละเอียดของโครงการกับผู้รับผิดชอบเพื่อป้องกันความผิดพลาด!
เมื่อมาถึงนอร์ตันคอร์ปอเรชั่น โจอันขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสามสิบสาม มองไปยังแผ่นป้ายที่มีคำว่า “สำนักงาน” ที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเคาะประตู
"เชิญครับ" เสียงที่ทุ้มและนุ่มนวลดังออกมาจากห้อง
ทันทีที่โจอันได้ยินเสียง ความรู้สึกคุ้นเคยก็สะกิดใจเธออย่างอธิบายไม่ถูก เธอไม่มีเวลาให้คิดทบทวน ได้แต่ผลักประตูและเดินเข้าไป
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อ โจอัน วัตส์ จากบริษัทอ็อปพูเล็นต์ดีไซน์” เธอเริ่มแนะนำตัวทันทีที่เข้ามาในห้อง เธอไม่ทันสังเกตว่าคนที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับงานของเขากลับชะงักไปเมื่อได้ยินชื่อของเธอ
เนื่องจากเธอไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ เธอจึงกล่าวต่อว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับรายละเอียดของโครงการที่จะทำร่วมกันในครั้งนี้ ฉันขอทราบได้มั้ยคะว่า...”
ทันใดนั้นเธอก็ตัวแข็งทันทีเมื่อคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นในช่วงเวลานั้น ใบหน้าที่เธอเห็นนั้นเป็นใบหน้าที่เธอคิดถึงและคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่ตราตรึงอยู่ภายในใจของเธอ
แลร์รี่ นอร์ตัน! เขาเป็นผู้ชายที่ฉันจะไม่มีวันลืมจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต ทุกสิ่งที่ฉันพบเจอมากับเขานั้นสลักอยู่ภายในใจของฉันมานาน ฉันรักเขา แต่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากผลักไสเขาออกไป เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เธอรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาทันที
คำพูดของเขาเหมือนเอามีดมากรีดแทงหัวใจของโจอันอย่างไร้ความปราณี ฉันเพ้อฝันว่าจะได้เจอเขาอีกนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ น้ำตาแห่งความเสียใจเอ่อล้นในดวงตาของเธอ เธอจึงรีบก้มหน้าลง ไม่อยากให้เขาเห็นความน่าสังเวชของเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม