ความรักสีคราม นิยาย บท 1462

วันรุ่งขึ้น โจอันจากไปโดยไม่บอกแลร์รี่แม้แต่คำเดียว และตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีข่าวของเธออีกเลย ด้วยหัวใจที่แตกสลายทำให้บุคลิกของแลร์รี่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาไปเรียนต่อต่างประเทศ เมื่อเรียนจบกลับมา เขาก็มารับช่วงต่อนอร์ตันคอร์ปอเรชั่นและกลายเป็นประธานของบริษัท

ในตอนแรกพวกเขาต่างคิดว่าหลังจากเลิกกันแล้วชีวิตของพวกเขาคงจะเป็นเหมือนเส้นขนานสองเส้นที่ไม่มีวันมาบรรจบกันอีก แต่โชคชะตาได้นำพาพวกเขาให้มาพบกันอีกครั้ง

หลังจากที่โจอันกลับมาที่ออฟฟิศด้วยความงุนงง เธอแจ้งให้พนักงานอีกคนติดต่อไปยังนอร์ตันคอร์ปอเรชั่น จากนั้นเธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น แต่ภาพของเขาและความทรงจำอันสวยงามในอดีตยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอไม่ว่าเธอจะพยายามสลัดมันออกไปเพียงใดก็ตาม

สุดท้ายฉันก็ยังลืมเขาไม่ได้ แต่น่าเสียดาย เขาไม่ได้เป็นของฉันอีกต่อไปแล้ว

ในขณะเดียวกัน แลร์รี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงานของเขาเอามือก่ายหน้าผากขณะที่ครุ่นคิดเกี่ยวกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

อารมณ์ของเขาสับสนวุ่นวาย หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งฉันไป ฉันเคยใช้ชีวิตอย่างเมามายและเสเพล ฉันคิดว่าฉันลืมเธอไปหมดแล้ว แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันเก็บเธอไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ เมื่อได้มาพบเธออีกครั้ง ความทรงจำของเราก็พรั่งพรูออกมาราวกับน้ำที่ไหลทะลักออกจากเขื่อน ทำให้ฉันไม่สามารถโกรธหรือขุ่นเคืองเธอได้อีก

หลังจากต่อสู้กับตัวเองอยู่นาน เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาบริษัทอ็อปพูเล็นต์ดีไซน์

“สวัสดีครับ ผมคือแลร์รี่ นอร์ตัน ช่วยบอกโจอัน วัตส์ให้มาที่ออฟฟิศของผมในวันพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหวังว่าจะได้เซ็นต์สัญญากับผม” หลังจากวางสายแล้ว มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย “ฮึ่ม! ผมจะทำให้ชีวิตคุณเหมือนตกนรกทั้งเป็น โจอัน วัตส์!”

"อะไรนะ? แลร์รี่...ไม่สิ ฉันหมายถึงคุณนอร์ตันขอให้ฉันไปที่ออฟฟิศของเขาเพื่อรับสัญญา? ทะ...ทำไมต้องเป็นฉัน?” ดวงตาของโจอันแทบจะถลนออกมาจากเบ้าเมื่อได้ยิน หลังจากยืนยันกับอีกฝ่ายหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็ยอมรับว่ามันเป็นความจริง

เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับแลร์รี่แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น นี่เป็นโครงการขนาดใหญ่โครงการแรกของบริษัทและจะให้ผลประโยชน์ระยะยาวต่อการเติบโตของบริษัทในอนาคต ในฐานะพนักงานคนหนึ่ง เธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

“ฉันแค่จะคุยเรื่องโครงการที่จะทำร่วมกัน ดังนั้นอย่าคิดเรื่องอื่น พูดถึงเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องให้น้อยที่สุด!” หลังจากโน้มน้าวใจตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าเพื่อไปที่นอร์ตันคอร์ปอเรชั่นอีกครั้ง

เมื่อเธอกลับมาที่นอร์ตันคอร์ปอเรชั่นอีกครั้ง เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังยืนอยู่ที่ประตูสู่นรก

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเผชิญหน้ากับมัน! เธอก้าวเข้าไปด้วยความมุ่งมั่นราวกับว่าเธอกำลังจะก้าวเข้าสู่ความตาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก