ความรักสีคราม นิยาย บท 1469

โจอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวเข้าไป

ห้องทำงานของแลร์รี่เปิดอยู่ โจอันยืนอยู่ที่ประตูและจ้องมองเขาซึ่งกำลังทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน

เขาดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย กรามคมเป็นสัน แววตากระจ่างใส และขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะทำงานอย่างตั้งใจ...

ทุกอย่างดูคุ้นตา เพียงแต่...

แลร์รี่เงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เขา เขาจึงรู้ว่าสายตานั้นเป็นของโจอัน

“คุณมาแล้ว” แลร์รี่กล่าวอย่างใจเย็น น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความตื่นเต้น แต่ก็แทบจะไม่สามารถจับสังเกตได้

“ใช่ค่ะ ฉันมาส่งข้อเสนอโครงการ” โจอันตอบเบาๆ

"โอเค วางไว้บนโต๊ะได้เลย” แลร์รี่ตอบหลังจากชะงักไปชั่วขณะ

โจอันวางเอกสารไว้บนโต๊ะ จากนั้นเธอก็ยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ แลร์รี่ยังคงนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้เช่นกัน บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย

"คุณนอร์ตัน เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมงานกับบริษัทของคุณ หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันอีกในอนาคต” โจอันกล่าว

เธอยิ้มกว้าง ฉันต้องตัดใจไม่ว่าจะทำใจลำบากแค่ไหนก็ตาม

จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปอย่างสุภาพ ดูเหมือนเธอต้องการสัมผัสความอบอุ่นจากมือของแลร์รี่เป็นครั้งสุดท้าย

น้ำเสียงและท่าทางที่สุภาพของโจอันดูน่าขันจนทำให้แลร์รี่อึ้งไปเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยืนขึ้นและจับมือของโจอัน

"แน่นอน หวังว่าเราจะมีโอกาสได้ทำงานร่วมกันอีก”

เราจะได้เจอกันอีกจริงๆ งั้นเหรอ? โจอันคิด รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฎบนใบหน้าของเธอ

“ค่ะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว คุณนอร์ตัน ลาก่อนค่ะ” โจอันกล่าว

เธอมองแลร์รี่เป็นครั้งสุดท้ายและยิ้มให้เขาก่อนจะหันหลังกลับและออกจากห้องทำงานไป

แลร์รี่ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เฝ้าดูขณะที่เธอจากไป

สองสามวันต่อมา ชีวิตของโจอันกลับสู่ความสงบและเรียบง่าย เธอไปทำงานเหมือนเช่นเคย แต่หัวใจของเธอก็หยุดโหยหาเขาไม่ได้เลย

วันหนึ่ง มีคนแวะมาที่ทำงานของเธอ เขาสวมชุดลำลองและหมวกเบสบอล เขาหล่อเหลา รอยยิ้มของเขาดูสดใสเป็นพิเศษ

เขาเดินตรงไปหาพนักงานต้อนรับและยิ้มก่อนจะถามว่า “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าห้องทำงานของคุณโจอัน วัตส์ อยู่ที่ไหนครับ?”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!