“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!”
โจอันทุบกำปั้นใส่เขาเพื่อบีบให้เขาออกไป
อย่างไรก็ตาม แลร์รี่ไม่ยอมที่จะปล่อยแถมยังกอดเธอไว้แน่น
หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง เธอก็หยุดเคลื่อนไหวเมื่อรู้ว่าไร้ประโยชน์ เธอปล่อยให้แลร์รี่กอด และตัวเธอยังคงสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขาต่อไป
“โจอัน ได้โปรดเชื่อผม ผมรักในสิ่งที่คุณเป็น และไม่สนใจภูมิหลังของคุณ อันที่จริง พ่อแม่ผมก็รู้สึกเหมือนกัน คุณลืมไปแล้วเหรอว่าท่านบอกให้พวกเราดูแลกันและกัน”
ขณะกอดโจอันไว้ในอ้อมแขน เสียงสะอื้นของเธอก็ทำให้เขาใจสลาย
อย่างไรก็ตาม อ้อมกอดของแลร์รี่ก็ช่วยให้โจอันเข้มแข็งขึ้น ภาพที่พ่อแม่ของเขาแนะนำพวกเธอให้อยู่ร่วมกันอย่างเข้มแข็ง พร้อมกับยื่นสร้อยข้อมือให้เธอ เริ่มปรากฎขึ้นในใจเธอ
เมื่อจิตใจเริ่มสงบลง โจอันก็พิจารณาถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด
ในตอนแรกเธอพบว่าเรื่องนี้แปลก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาภายหลังมันทำให้เธอสูญเสียซึ่งเหตุผล
หลังจากครุ่นคิดแล้ว โจอันรู้สึกว่าตัวเองมีปฏิกิริยาตอบโต้แบบเด็ก ๆ
“พ่อแม่ของคุณไม่สนใจภูมิหลังของฉันจริงๆ เหรอคะ?” โจอันถามอย่างสงสัยขณะที่เธอฝังหน้าไว้ในแผงอกเขา
“แน่นอนสิเด็กโง่ ยังไม่ชัดเจนพอสำหรับคุณอีกเหรอ?”
เสียงของแลร์รี่อ่อนโยนราวกับสายลม
“แล้วกาเบรียลล่าล่ะคะ? คุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับเธอ?”
ขณะที่เอ่ยถึงกาเบรียลล่า โจอันก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้
“ระหว่างผมกับกาเบรียลล่าไม่มีอะไรเลย ตระกูลนอร์ตันและตระกูลวอร์ดเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจมาโดยตลอด ดังนั้น เมื่อกาเบรียลล่ายืนยันจะทำงานที่นอร์ตันคอร์ปอเรชั่น ผมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เธอพยายามขอ แลนดอนพ่อของเธอจับเราสองคนคลุมถุงชนแต่งงานกัน แต่พ่อแม่ของผมไม่เคยเห็นด้วยเลย”
เขาพูดต่อว่า “นับตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน ผมก็ไล่เธอออกจากนอร์ตันคอร์ปอเรชั่น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะแต่งเรื่องน้ำเน่าแบบนี้ ครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยเธอไปแน่!” ดวงตาของแลร์รี่เคร่งขรึมขึ้น
กาเบรียลล่า หลังจากที่เธอท้าทายกฎเกณฑ์ของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่าโทษฉัน ที่ตอนนี้จะไม่ปราณีเธอแล้ว
เด็กสาวคนนี้ไร้เดียงสาเกินไป จนมองเห็นแค่ว่ากาเบรียลล่าเป็นเพื่อนที่ดี ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับเธอ
หากไม่ใช่เพราะแลร์รี่มาทันเวลา ไม่งั้นฉันก็คงจะ…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม