ความรักสีคราม นิยาย บท 1527

โจอันจ้องมองแลร์รี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา และคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยมว่าจะได้เห็นการยืนยันจากสีหน้าของเขา

“แน่นอนสิ เด็กโง่ ทำไมผมจะไม่เชื่อคุณล่ะ? คุณจำที่ผมบอกคุณก่อนหน้านี้ได้หรือเปล่าที่ผมคิดว่าคาร์ลมีบางอย่างแปลกๆ ผมส่งทีมไปสืบสวนเขาอีกรอบแล้ว ไม่ต้องกังวล เราจะจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด”

แลร์รี่ลูบผมยาวของโจอันอย่างรักใคร่ ขณะที่ยืนยันกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ฉัน…ฉันคิดว่าคุณจะไม่เชื่อฉัน คิดว่าคุณไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้ว!”

โจอันกลัวมากจริงๆ เมื่อเธอคิดว่าแลร์รี่อาจจะเลือกทิ้งเธอเพราะแรงกดดันจากสาธารณชน เพราะท้ายที่สุดแล้ว ผู้คนจะเชื่อในสิ่งที่พวกเขาอยากจะเชื่อและถึงจะอธิบายเพิ่มเติมใดๆ ก็ไร้ประโยชน์

“เด็กโง่ ต่อให้ฟ้าถล่ม ผมก็ไม่เลิกกับคุณ” แลร์รี่ประกาศหนักแน่น

“ถ้าอย่างนั้นเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ? ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าเพียงแค่ฉันตระหนักได้ถึงเจตนาร้ายของคาร์ลตังแต่แรก เราคงไม่ต้องตกอยู่ในความวุ่นวายแบบนี้ คุณก็ไม่ต้องกลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน และนอร์ตันคอร์ปอเรชั่นก็จะไม่ถูกสาธารณชนวิพากษ์วิจารณ์ด้วย”

ขณะที่เธอคิดถึงสถานการณ์ของพวกเขา โจอันไม่สามารถหยุดโทษตัวเองได้

“ชู่ว…อย่าโทษตัวเองเลย เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะคุณ ถึงไม่มีเหตุการณ์นี้ คนพวกนั้นยังคงหาวิธีทำให้เราดูแย่อยู่ดี แต่ไม่ต้องกังวลนะ ผมรู้วิธีแก้ไข” แลร์รี่กล่าวพร้อมกับมองโจอันอย่างไม่ละสายตา

“ใช่ค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณสามารถแก้ไขได้ทุกอย่าง!”

โจอันไม่ได้อยู่ในโหมดตื่นตระหนกอีกต่อไป ตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตใหม่กับแลร์รี่ เธอก็เริ่มคุ้นเคยกับการไว้ใจเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข

โจอันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของร่างกายเขา ขณะที่เอนตัวพิงหน้าอกเขา นั่นคือที่ๆ เธอสามารถรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยและสงบสุข นั่นคือที่หลบภัยของเธอ

เมื่อค่อยๆ รู้สึกได้ถึงลมหายใจของคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาทีละน้อย แลร์รี่ตัดสินใจแล้ว กาเบรียลล่าผมไม่ยอมให้คุณทำแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคุณไม่กลัวอะไรทั้งนั้น งั้นผมก็จะให้คุณได้ลิ้มรสชาติว่าการถูกใส่ร้ายเป็นยังไง

แคสเปี้ยนรวบรวมข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้น แลร์รี่จึงไม่ต้องรอนานก่อนที่เขาจะได้รับสายจากบอดี้การ์ดของเขา

แลร์รี่ไม่ได้รับสายตั้งแต่เสียงเรียกเข้าครั้งแรก ตรงกันข้าม เขาอุ้มโจอันที่นอนหลับสนิทไปที่เตียงแล้ววางเธอลงอย่างอ่อนโยน จากนั้นเขาก็ออกมาจาห้องนอน หาบริเวณที่ค่อนข้างเงียบสงบในบ้านแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ท่านครับ เรามีข่าวมาบอก”