ความรักสีคราม นิยาย บท 1551

เขาสำรวจโดยรอบและพบว่าตัวเองอยู่ในโกดังรกร้าง

คาร์ลร้อนรนสุดขีดขณะพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ทั้งหมดที่ได้ยินก็มีแค่เสียงสะท้อนของตัวเขาที่ก้องอยู่ในโกดัง

เขาเลิกทำแบบนั้นทันทีเพราะรู้ว่าไม่มีใครเข้ามาช่วยในสถานที่รกร้างแบบนี้แน่

คาร์ลไม่แยแสเรื่องความเป็นความตายแล้วหลังจากพบเจอเรื่องราวที่ผ่านมา

เขาจึงหยุดตะโกนและเฝ้ารออย่างเงียบๆ ให้โจรลักพาตัวผู้ลึกลับปรากฏตัว

ในตอนนั้นก็รู้สึกว่ามีคนนอนอยู่ข้างๆ เขาเพ่งดูอีกฝ่ายใกล้ๆ และผงะ

“กาเบรียลล่าเหรอ?” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง

คาร์ลมืดแปดด้าน ไม่รู้ว่าโจรลักพาตัวต้องการทำอะไรกับเขา

ครู่ต่อมา กาเบรียลล่าเริ่มได้สติและลืมตา เธอผงะเช่นกันเมื่อเห็นคาร์ล

หญิงสาวพลันนึกบางอย่างได้และโวยวาย “นายกล้าลักพาตัวฉันได้ยังไงน่ะคาร์ล! อยากตายใช่ไหม? คิดดูสิว่าฉันอุตส่าห์เป็นห่วงนาย!”

กาเบรียลล่าหัวเสียมาก เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะลักพาตัวฉัน

“ขอโทษทีเถอะ เธอช่วยดูให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม?” คาร์ลโต้ “ฉันก็ถูกลักพาตัวมาเหมือนกัน”

กาเบรียลล่ามองอีกฝ่ายและพื้นที่โดยรอบอย่างสงสัย จากนั้นก็เห็นว่าทั้งเธอและเขาต่างถูกมัด

“ที่นี่” หญิงสาวพูดขณะยังคงสำรวจโดยรอบ

“ทำไมมันดูคุ้นตาจัง?”

“คุ้นแน่ล่ะ มันคือสถานที่ที่แกพาโจอันมาหลังจากลักพาตัวเธอไง” เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะชายร่างกำยำสามคนปรากฏตัว

“พวกแกเป็นใคร?” กาเบรียลล่าถามอย่างประหลาดใจขณะอีกฝ่ายย่างสามขุมเข้ามา

เธอตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น