ความรักสีคราม นิยาย บท 1643

“เลสลี โอ้ เลสลีผู้น่าสงสารของย่า หนูป่วยหนักขนาดนี้ได้ยังไงลูก ย่าใจสลายที่เห็นหนูแบบนี้นะ”

เมื่อยืนอยู่ข้างๆ ฟินนิคก็เจ็บปวดใจไม่แพ้กัน ทันใดนั้นเขาก็ขึ้นเสียงใส่โจอัน “เป็นอะไรไปโจอัน หนูจะพาลูกออกไปแค่เพราะโมโหแลร์รี่ได้ยัง เรารู้ว่าหนูเป็นแม่ของเขา และเราก็ไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปห้ามได้ แต่ทำไมถึงไม่บอกฉันกับวิเวียนล่ะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ!”

วิเวียนกล่าวเสริมว่า “นับตั้งแต่เลสลีเกิด เราทั้งคู่ดูแลเขาอย่างดี จนแทบไม่เคยเจ็บป่วยเลย เขากลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง หลังจากที่หนูพาเขาออกไปถึงสองวันแล้ว?”

นับตั้งแต่เธอแต่งงานกับแลร์รี่ พ่อแม่ของเขาก็ให้ความสำคัญกับเธอมาก ดังนั้น วันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาว่ากล่าวตักเตือนเธอ โจอันไม่มีอะไรจะเถียง เธอได้แต่ฟังอยู่เงียบๆ

วิเวียนหันไปหาดัสติน “หมอคะ หลานชายของฉันเป็นยังไงบ้าง เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ดัสตินตอบอย่างอ่อนโยน “อย่ากังวลไปเลยครับ เด็กไม่เป็นไร และเหตุผลที่เขาฟื้นตัวเร็วมากก็คือคุณวัตส์คอยดูแลเขาตลอดทั้งคืน หากคุณยังคงกังวล ผมสามารถสั่งยาที่ปลอดภัยเพื่อช่วยให้เด็กหายเร็วขึ้นได้ครับ”

“ดีเลยครับ ขอบคุณคุณหมอที่สละเวลา ผมขอทราบหน่อยได้ไหมครับว่าจะเรียกแทนตัวคุณว่ายังไง คราวหน้าผมที่ผมมาจะส่งรางวัลให้คุณแน่นอน” ฟินนิคตอบ

“เรียกผมว่าซิลเวอร์แมนก็ได้ครับ เรื่องรางวัลน่ะ ไม่จำเป็นหรอกครับ เพราะคุณวัตต์เป็นเพื่อนของม แค่ได้ช่วยเหลือเธอในยามลำบากผมก็พอใจแล้วครับ”

จากนั้นดัสตินก็จากไปพร้อมกับรายงานของเลสลีในมือ ก่อนที่เขาจะไป เขาส่งสายตาให้กำลังใจแก่โจอัน เมื่อเห็นว่าโจอันไม่เอาแต่ก้มหน้าด้วยความหดหู่อีกต่อไป เขาจึงจากไปพร้อมกับจิตใจที่ผ่อนคลาย

ขณะเดียวกัน แลร์รี่อยู่กำลังในโถงทางเดิน ก็เที่ยวถามอยู่หลายครั้งว่าวอร์ดของเลสลีอยู่ที่ไหน เขาทนรอลิฟต์ไม่ได้ จึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสาม และวิ่งไปที่วอร์ดของเลสลีหลังจากได้รับคำแนะนำ

บังเอิญที่ดัสตินเพิ่งจะออกมาจากห้อง เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เขาก็สบตาเข้ากับแลร์รี่ที่กำลังพุ่งเข้ามา

แลร์รี่ตกตะลึงเจอเข้ากับดัสติน และเขาใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเรียกสติได้ แต่กลับเป็นดัสตินที่ทักทายเขาก่อน “คุณนอร์ตัน ภรรยาของคุณอยู่ข้างใน”