ความรักสีคราม นิยาย บท 183

เด็กคนนั้นบริสุทธิ์ ฟาเบียนรู้ดีว่าเขาไม่สามารถโทษทิ้งสองแม่ลูกนั้นได้ราวกับคนขาดความรับผิดชอบและไร้ความปราณี

แต่เขาเกลียดชังแอชลีย์ ทีแรกเค้าแค่อยากจะใช้เธอเพื่อแก้แค้นวิเวียนที่นอกใจเขา เพราะว่าแอชลีย์มีแผลเป็นระหว่างคิ้วที่ทำให้เขานึกถึงวิเวียน แต่ไม่อยากจะเชื่อพระเจ้าเล่นตลกกับเขาเข้าแล้ว

วิเวียนไม่ได้นอกใจเขา เธอเป็นแค่เหยื่อคนหนึ่งเท่านั้น เขานึกถึงความหลังในอดีต เขาทำให้วิเวียนผิดหวังมาก เขาไม่ได้อยู่ปกป้องดูแลเธอในเวลาที่เธอต้องการเขามากที่สุด สองปีต่อมาเขาได้พบกับวิเวียนอีกครั้งและเขาก็ยังทำผิดกับเธอซ้ำๆ ฟาเบียนเกลียดตัวเอง

ในดวงตาที่มึนเมาของฟาเบียน เขามองเห็นวิเวียนคนที่เขาตกหลุมรักได้ชัดเจน เธอใส่ชุดเดรสสีฟ้าและกำลังวิ่งมาหาเขา เธอช่างดูงดงาม เธอตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความตื่นเต้น...

ในอดีตเธอชอบมัดผมหางม้าสูงๆ และชอบไปโรงหนังมากๆ เธอจะลากเขาไปด้วยเสมอ พาไปดูหนังเรื่องใหม่ๆหลังเลิกเรียนด้วยกัน เธอเคยบอกกับเขาด้วยว่าถ้าแก่ตัวไปเธอกับเขาก็คงยังจะไปนั่งดูหนังเรื่องโปรดด้วยกันแบบนี้อยู่

เขาจำได้ว่าเขายังยิ้มแล้วบอกเธอว่ามันจะไม่ไร้สาระไปหน่อยหรอถ้าโรงหนังยังจะอยู่ที่นี่ไม่เปลี่ยนแปลง และเขาทั้งคู่ก็หัวเราะเยาะกันอย่างสนุกสนาน

ตอนนั้นเองความทรงจำนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป แล้วเปลี่ยนเป็นหน้าของแอชลีย์แทน เธอกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาอันเย้ายวนและเกาะหนึบกับเขาไม่ไปไหน เธอยังร้องเรียกชื่อเขากับลูก...

เพราะความเมาในตอนนี้ ฟาเบียนรู้สึกเจ็บปวดและทรมานมากที่ความทรงจำอันแสนสุขของเขากับวิเวียนต้องกลายมาเป็นการตามตื๊ออย่างไม่มีวันจบจากแอชลีย์แทน

คุณจะให้อภัยผมมั้ยวิเวียน ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน

เขาเพ้อพูดชื่อเธอเบาๆ “วิเวียน วิเวียน”

คืนนี้วิเวียนทำงานล่วงเวลา เพื่อนร่วมงานของเธอกำลังจะกลับแล้ว ซาร่าเตือนเธอไม่ให้ทำงานจนดึกดื่นแล้วรีบกลับบ้านไป

คืนนี้ฟินนิคเองก็มีประชุมและยังไม่ได้กลับบ้านเหมือนกัน

มันเริ่มดึกแล้ว วิเวียนตัดสินใจที่จะกลับบ้านและเก็บสัมภาระของเธอ แต่ตอนนั้นเองที่เธอกำลังจะปิดไฟในออฟฟิศ อยู่ๆ ฟาเบียนก็โผล่พรวดเข้ามา ตัวของเขามีกลิ่นเหล้าจนทำให้เธอตกใจ

เธอรีบวิ่งเข้าไปช่วยฟาเบียนและอุทานขึ้นว่า “คุณดื่มมาใช่มั้ย ทำไมคุณถึงดื่มหนักขนาดนี้นะ แล้วคุณมาทำอะไรที่ออฟฟิศ ให้ฉันไปส่งคุณที่บ้านนะคะ”

ฟาเบียนลืมตาขึ้นและจ้องไปที่เธอ เป็นคุณวิเวียน เขาดีใจมากที่ได้เจอเธอ “วิเวียน เป็นคุณจริงๆ ด้วย คุณยังไม่ทิ้งผมไป”