ความรักสีคราม นิยาย บท 187

มันก็จริงที่เขาโกรธมาก

แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าแอชลีย์มีสิทธิ์ที่จะชี้นิ้วสั่งเขาว่าจะต้องทำอะไร

ถ้าแอชลีย์ ไม่ใช่ผู้หญิงและไม่ใช่น้องสาวของวิเวียนล่ะก็ เขาคงไม่ดีกับเธอขนาดนี้ เขาคงไม่ปล่อยให้เธอมาด่าแช่งต่อหน้าเขาแบบนี้หรอก

เขาไม่อยากจะเสียเวลาไปกับเธอ เขาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงอันขุ่นเคืองว่า “แอชลีย์คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมกับวิเวียน นี่จะเป็นคำเตือนครั้งสุดท้ายจากผม และถ้าคุณยังจ้องที่จะทำร้ายวิเวียนอีก ผมจะทำให้คุณเสียใจ”

อยู่ดีๆ แอชลีย์ก็โกรธ “ฉันกำลังปกป้องชีวิตแต่งงานของฉันกับคู่หมั้น แต่ถ้าวิเวียนยังตามอ่อยเขาอีก ถึงฉันตายไปแล้วฉันก็จะตามหลอกหลอนเธอ”

หลังจากเธอพูดจบเธอก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีตอนที่จ้องเข้าไปในตาอันเกรี้ยวกราดของฟินนิค เธอพูดต่ออย่างเร็วว่า “ลืมมันไปซะ ฉันก็แค่พูดในส่วนของฉัน หวังว่าคุณทั้งสองคนจะมีความสุขด้วยกันนะ บ๊าย”

เธอคิดได้ว่าแผนที่เธอวางไว้มันไม่เป็นไปตามคาด แอชลีย์กำลังที่จะเดินออกไป

แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากออฟฟิศ เธอหยุดและพูดพึมพำเบาๆ ว่า “คุณคิดว่าวิเวียนรักคุณจริงๆหรอ

ฟินนิค”

เธอเดินออกไปจากออฟฟิศ ปล่อยให้เขาจมอยู่กับอารมณ์หมกมุ่นนั้นคนเดียว

เขาเดินไปที่หน้าต่างและจ้องมองไปที่ถนน ข้างนอกหน้าต่างนั่นตอนนี้กำลังวุ่นวาย ผู้คนกำลังพูดคุยกันและเร่งรีบในการใช้ชีวิตของพวกเขา มันคงเป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้เราได้เจอใครสักคนในชีวิต และเขาก็ไม่ใช่คนๆเดียวที่เธอได้พบ

คุณคิดว่าวิเวียนรักคุณจริงๆ หรอ

ฟินนิคครุ่นคิดอยู่กับคำพูดของแอชลีย์อยู่ครู่ใหญ่

เขาตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ด้วยความมั่นใจและความแน่ชัด

เขาไม่เคยไม่มั่นใจอะไรในชีวิตมาก่อน ใช่แล้วแหละ มีเพียงวิเวียนเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจแบบนี้ได้

พอตกดึกฟินนิคก็กลับไปที่บ้าน เขาเห็นวิเวียนกำลังจัดตู้เสื้อผ้าอยู่

เธอคิด ฉันควรบอกฟินนิคดีมั้ยว่าฟาเบียนบังคับจูบฉัน แล้วถ้าเขาโกรธจนทิ้งฉันไปละ แล้วฉันจะทำยังไง

มันเป็นสิ่งต้องห้ามอยู่แล้วที่จะพูดถึงฟาเบียนต่อหน้าฟินนิค ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก ขนาดอุบัติเหตุครั้งก่อนเขายังใช้เวลาตั้งหลายวันกว่าจะให้อภัยเธอ แล้วครั้งนี้ฟาเบียนบังคับเธอไปจูบอีก เขาจะให้อภัยฉันได้เหรอ วิเวียนไม่ชอบที่จะเห็นฟินนิคโกรธ เธออยากเห็นเขายิ้มอย่างมีความสุขอยู่ตลอดเวลา