ความรักสีคราม นิยาย บท 187

มันก็จริงที่เขาโกรธมาก

แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าแอชลีย์มีสิทธิ์ที่จะชี้นิ้วสั่งเขาว่าจะต้องทำอะไร

ถ้าแอชลีย์ ไม่ใช่ผู้หญิงและไม่ใช่น้องสาวของวิเวียนล่ะก็ เขาคงไม่ดีกับเธอขนาดนี้ เขาคงไม่ปล่อยให้เธอมาด่าแช่งต่อหน้าเขาแบบนี้หรอก

เขาไม่อยากจะเสียเวลาไปกับเธอ เขาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงอันขุ่นเคืองว่า “แอชลีย์คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมกับวิเวียน นี่จะเป็นคำเตือนครั้งสุดท้ายจากผม และถ้าคุณยังจ้องที่จะทำร้ายวิเวียนอีก ผมจะทำให้คุณเสียใจ”

อยู่ดีๆ แอชลีย์ก็โกรธ “ฉันกำลังปกป้องชีวิตแต่งงานของฉันกับคู่หมั้น แต่ถ้าวิเวียนยังตามอ่อยเขาอีก ถึงฉันตายไปแล้วฉันก็จะตามหลอกหลอนเธอ”

หลังจากเธอพูดจบเธอก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีตอนที่จ้องเข้าไปในตาอันเกรี้ยวกราดของฟินนิค เธอพูดต่ออย่างเร็วว่า “ลืมมันไปซะ ฉันก็แค่พูดในส่วนของฉัน หวังว่าคุณทั้งสองคนจะมีความสุขด้วยกันนะ บ๊าย”

เธอคิดได้ว่าแผนที่เธอวางไว้มันไม่เป็นไปตามคาด แอชลีย์กำลังที่จะเดินออกไป

แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากออฟฟิศ เธอหยุดและพูดพึมพำเบาๆ ว่า “คุณคิดว่าวิเวียนรักคุณจริงๆหรอ

ฟินนิค”

เธอเดินออกไปจากออฟฟิศ ปล่อยให้เขาจมอยู่กับอารมณ์หมกมุ่นนั้นคนเดียว

เขาเดินไปที่หน้าต่างและจ้องมองไปที่ถนน ข้างนอกหน้าต่างนั่นตอนนี้กำลังวุ่นวาย ผู้คนกำลังพูดคุยกันและเร่งรีบในการใช้ชีวิตของพวกเขา มันคงเป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้เราได้เจอใครสักคนในชีวิต และเขาก็ไม่ใช่คนๆเดียวที่เธอได้พบ

คุณคิดว่าวิเวียนรักคุณจริงๆ หรอ

ฟินนิคครุ่นคิดอยู่กับคำพูดของแอชลีย์อยู่ครู่ใหญ่

เขาตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ด้วยความมั่นใจและความแน่ชัด

เขาไม่เคยไม่มั่นใจอะไรในชีวิตมาก่อน ใช่แล้วแหละ มีเพียงวิเวียนเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจแบบนี้ได้

พอตกดึกฟินนิคก็กลับไปที่บ้าน เขาเห็นวิเวียนกำลังจัดตู้เสื้อผ้าอยู่

เธอวางเสื้อผ้าของเธอไว้บนเตียงและกำลังจัดแจงเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ

พอเธอเห็นเขา เธอพึมพำ “คุณกลับมาแล้วเหรอ”

ฟินนิครู้สึกว่าวิเวียนมีอะไรหลายๆ อย่างอยู่ในใจของเธอ น้ำเสียงของเธอฟังดูงุนงง และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ดูไม่ดีเอาซะเลย

ฟินนิคใจสลาย

ในเวลานี้วิเวียนมีอะไรหลายๆ อย่างที่ต้องคิดอยู่ในหัว

ความชอกช้ำที่โดนฟาเบียนบังคับจูบยังไม่หายไป เธอเพียงแค่พยายามที่จะคลายความวิตกกังวลในใจของเธอด้วยการจัดระเบียบตู้เสื้อผ้าของเธอเอง

เธอคิด ฉันควรบอกฟินนิคดีมั้ยว่าฟาเบียนบังคับจูบฉัน แล้วถ้าเขาโกรธจนทิ้งฉันไปละ แล้วฉันจะทำยังไง

มันเป็นสิ่งต้องห้ามอยู่แล้วที่จะพูดถึงฟาเบียนต่อหน้าฟินนิค ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก ขนาดอุบัติเหตุครั้งก่อนเขายังใช้เวลาตั้งหลายวันกว่าจะให้อภัยเธอ แล้วครั้งนี้ฟาเบียนบังคับเธอไปจูบอีก เขาจะให้อภัยฉันได้เหรอ วิเวียนไม่ชอบที่จะเห็นฟินนิคโกรธ เธออยากเห็นเขายิ้มอย่างมีความสุขอยู่ตลอดเวลา

ในระหว่างทีเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ เธอไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าสีหน้าท่าทางของฟินนิคดูเคร่งขรึมขนาดไหน

ฟินนิคลุกขึ้นช้าๆ จากวีลแชร์ของเขาแล้วเดินไปหาเธอ จู่ๆ เขาก็จับเธอนั่งลงพร้อมกับถามว่า “วิเวียนคุณมีอะไรจะบอกผมมั้ย”

“มะ ไม่นิค่ะ...” เธอตกใจกลัวมากขึ้นกว่าเดิม เขารู้เรื่องแล้วหรอ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก หรือว่าฟาเบียนเป็นคนบอกเขา

เขาขมวดคิ้ว ฟินนิคจ้องไปที่ตาของเธอแล้วถามอีกครั้ง “จริงเหรอ”

“ไม่... ชะ ใช่ค่ะ” วิเวียนลังเล “ใช่แต่ว่าคุณไปรู้อะไรมา”

คอของฟินนิคดูกระชับขึ้น ครู่หนึ่งเขารู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าจะตอบเธอไปว่าอะไร

เขาคิดหาคำพูดไม่ได้

วิเวียนรู้ว่าเธอต้องพูดความจริง เพราะไหนๆ เขาก็ถามเธอตรงๆ แล้ว ไม่ว่าเขาจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นหรือไม่ก็ตาม เขาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันและเชื่อใจกัน ดังนั้นเธอควรที่จะบอกความจริงให้เขารู้ เธอควรบอกเขาว่าฟาเบียนบังคับเธอไปจูบโดยที่เธอเองก็ไม่เต็มใจก่อนที่เธอจะหนีเขาออกมาได้

วิเวียนหายใจเข้าลึกๆ เธอเตรียมใจก่อนที่จะสารภาพ “ฟินนิคฉันมีอะไรจะบอกคุณ เมื่อคืนที่บริษัทน่ะ...”

วิเวียนยังพูดไม่ทันจบ ฟินนิคก็ประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธอก่อนที่เธอจะพูดต่อ