ความรักสีคราม นิยาย บท 190

ฟินนิคก็เหมือนกัน เขาไม่ปรารถนาที่จะพูดอะไรกับเธอ เขายังคงเงียบอยู่อย่างงั้น

วิเวียนนอนใกล้ๆ ขอบเตียง เว้นที่กว้างไว้ให้ฟินนิค

เธอนอนหลับตาและดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้ว

หลังจากที่ฟินนิคเดินเข้ามาในห้องและชำเลืองมองไปที่เธอ เขาถอนหายใจและเดินไปหยิบผ้าห่มกับหมอน มาไว้ที่ตักก่อนที่จะเดินไปนอนที่ห้องทำงาน เขาปล่อยให้วิเวียนนอนในห้องนอนคนเดียว

เช้าวันนั้นตอนที่คนทั้งคู่กำลังทานอาหารเช้า ทั้งคู่ต่างก็เมินเฉยใส่กัน บทสนทนาที่พวกเขาเคยพูดคุยและความสนิทสนมที่เคยมีตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ราวกับว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน

คนทั้งคู่ดูเย็นชาใส่กัน ขนาดคนรับใช้ที่บ้านยังสังเกตเห็นได้ ทุกคนคิด พวกเขาช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ผัวเมียเดี๋ยวแป๊บๆ ก็คืนดีกันแล้ว แต่นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วทั้งคู่ก็ยังดูเย็นชาใส่กันอยู่เลย น่าเป็นห่วงจริงๆ

แต่คนรับใช้ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทำให้ตอนนี้บ้านหลังนี้ดูเงียบผิดปกติ

คนทั้งคู่ยังไม่อยากคุยกัน พวกเขายังโกรธกันอยู่

ฟินนิคคิดว่าวิเวียนโกรธเพราะเธออายทีฟาเบียนต้องมาได้ยินเสียงเธอตอนที่เขากำลังเย้าแหย่เธออยู่ อาจจะเป็นเพราะว่าเธอกังวลใจว่าฟาเบียนจะคิดยังไงกับเธอสินะ

ความคิดนั้นทำให้ฟินนิคยังคงโกรธเธอต่อไป

เขาไม่รู้ตัวเลยว่าวิเวียนโกรธที่เขาไม่ให้เกียรติเธอ การกระทำเเบบนั้นจะต้องได้รับความยินยอมจากเธอก่อน แต่เขากลับทำเรื่องแย่ๆ แบบนั้น

วันนึงตอนที่วิเวียนกำลังไปทำงาน ฟินนิคขับรถผ่านเธอไป เขาไม่ได้ชะลอรถหรือหยุดรับเธอ ทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้

เมื่อก่อนฟินนิคจะหยุดรอเธอที่ทางแยกอยู่เสมอ เขาจะไปส่งเธอที่ทางเข้าสถานีรถไฟก่อนที่เขาจะไป

ในที่สุดวิเวียนก็มาถึงออฟฟิศด้วยอาการเหนื่อยหอบ

ฟาเบียนมองออกไปนอกหน้าต่างออฟฟิศ เขามองเห็นเธอที่เพิ่งมาถึง เขาสังเกตเห็นได้ว่าเธอดูอ่อนเพลียและดูเหนื่อยๆ แต่เขาก็ไม่กล้าถามเธอถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

ตั้งแต่คืนนั้นเขาก็หลบหน้าเธอตลอด เขากลัวว่าเธอจะโกรธและอึดอัดเวลาที่อยู่กับเขา

เขาทำได้เพียงกังวลใจอยู่เงียบๆ คนเดียว