ความรักสีคราม นิยาย บท 197

"โอ๊ย" วิเวียนตะโกนตามสัญชาตญาณ​

"คุณโอเคไหมครับ คุณ​ผู้หญิง" ชายคนนั้นแสดงความรับผิดชอบที่เป็นต้นเหตุให้วิเวียนต้องปวดหัวโดยถามอย่างตื่นตระหนก

สมองของเขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น เขากำลังปัดตกความเป็นไปได้ที่ว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะตั้งใจชนเขาเพื่อเรียกร้องความสนใจก็ได้ อย่างไรตาม เขาช่วยพยุงเธอขึ้นมาอย่างสุภาพอ่อนโยน

ชายคนนั้นพิจารณาวิเวียนอย่างละเอียด ประกายอบอุ่นจากนัยน์ตาของเธอที่ให้ความรู้สึกต่างไปจากชุดราตรีสวยหรูนั้นทำให้เขาปรารถนาที่จะมองเธอใกล้ยิ่งขึ้น สิ่งเดียวที่ดูขัดกับสุภาพสตรีผู้งดงามคนนี้คือดวงตาที่กลอกกลิ้งไปมาด้วยความขลาดกลัว

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันสบายดี ฉันต้องขอโทษคุณจริงๆนะคะที่วิ่งมาชน" วิเวียนตกอยู่ในความงุนงงทันทีที่เธอเพ่งดูผู้ชายคนนั้นชัดๆ

ช่างมีเสน่ห์อะไรขนาดนี้

ผู้ชายตรงหน้าเธอมีรูปร่างหน้าตาอันสมบูรณ์แบบที่ใครๆ ต่างฝันถึง จมูกของเขาโด่งสันเป็นคม ริมฝีปากของเขาบางแต่งดงาม แววตาเจิดจ้าเป็นประกายสดใสที่ประดับด้วยขนตายาวคู่นั้นช่างน่ารักจับใจ

วิเวียนขวยเขินเล็กน้อยเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้ชายที่งดงามราวกับเทพบุตรเช่นนี้

ชายคนนั้นจ้องดูเธอด้วยความสงสัยเพราะเธออ้าปากค้างใส่เขาด้วยสีหน้าแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา มันเป็นสีหน้าที่ผสมผสานระหว่างความยำเกรงและความรื่นรมย์

สีหน้าอะไรช่างตลกนัก ฉันสงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ

"คุณครับ คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่เป็นไร" ชายคนนั้นถามด้วยความเอาใจใส่

ในที่สุดวิเวียนก็รู้ตัวเสียทีว่าเธอกำลังจ้องเขาเหมือนคนโง่เง่า วิเวียนยิ้มแหยพลางตอบไปว่า “ฉันสบายดีค่ะ ไม่เป็นอะไรเลย”

ชายคนนั้นดูโล่งใจ “คุณมาร่วมงานประมูลที่นี่ด้วยหรือเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะ” วิเวียนยิ้มแย้ม “ฉันคิดไว้ว่าคุณก็มาร่วมงานประมูลที่นี่เหมือนกันใช่ไหม”

“ใช่ครับ” เขารู้สึกได้ว่าวิเวียนกำลังจะตกไปในภวังค์อีกครั้ง เขาจึงรีบเตือนสติเธอว่า “ดูเหมือนว่าคุณกำลังรีบอยู่เลยนะก่อนหน้านี้ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”

วิเวียนตบหน้าตัวเองอยู่ในใจ บ้าเอ๊ย นี่ฉันวอกแวกเพราะหนุ่มสุดหล่อจนลืมเรื่องเครื่องรางไปได้ยังไงกัน

ไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวไปข้างหน้า เธอรู้สึกได้ว่ารองเท้าส้นเข็มของเธอนั้นลื่นหลุดออกมาเพราะเธอไม่ชินกับการใส่ส้นสูงเลยสักนิดเดียว โอ๊ะ โอ

วุ้ย...นั่นเกือบไปแล้ว