ความรักสีคราม นิยาย บท 20

ในเวลาที่ฟินนิคออกจากบริษัทไปยังเมืองคิว วิเวียนกับฟาเบียนกำลังอยู่ระหว่างทางแล้ว

ในห้องโดยสารชั้นธุรกิจ วิเวียนนั่งข้างฟาเบียนอย่างอึดอัด พนักงานบนเครื่องเพิ่งเสิร์ฟอาหารของเที่ยวบิน และมันคือปาเอยา วิเวียนเกลียดอาหารทะเลมากจนไม่แม้แต่จะแตะมันเลย

"ยังไม่ชอบอาหารทะเลอยู่เหรอ" ฟาเบียนถามด้วยรอยยิ้มเยาะบนใบหน้า

"บอกได้เลยว่าความจำของคุณหัวหน้าบรรณาธิการยังใช้งานได้ดีนะคะ" วิเวียนตอบยียวน วันนี้เธอไม่ไหวกับฟาเบียนแล้วจริงๆ

"แน่นอน ผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับรักแรกของผมได้หมดแหละ" ฟาเบียนเอ่ยเนิบช้าหลังจากจิบกาแฟ

วิเวียนหลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาบนเครื่องบิน

แต่ดูเหมือนฟาเบียนจะไม่รับรู้ถึงปฏิกิริยาของเธอ "อีกอย่าง ผมจะลืมความรู้สึกที่ถูกรักแรกปั่นหัวเหมือนคนโง่ได้ยังไง" เขาพูดเสริม

วิเวียนหน้าซีดเผือด เพราะความทรงจำอันเลวร้ายหลั่งไหลกลับเข้ามาอีกครั้ง "คุณนอร์ตัน ฉันไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่ถูกปั่นหัวเหมือนคนโง่ เพราะฉันไม่ใช่คนที่จงใจปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง"

ฟาเบียนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะยอกย้อน "แน่ล่ะ ฉันน่าจะบอกเธอตั้งนานแล้วว่าไหม เธอจะได้ไม่หักหลังฉัน แล้วปล่อยตัวปล่อยใจไปกับไอ้แก่หนังเหี่ยวอายุหกสิบ"

ฟาเบียนไม่คิดจะเบาเสียงตัวเองลงเลย ผู้โดยสารคนอื่นๆ และพนักงานบนเครื่องตาโตด้วยความแปลกใจ

"ฟาเบียน นอร์ตัน คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่" วิเวียนแผดเสียงในที่สุด

ฟาเบียนโน้มตัวเข้าใกล้แล้วมองเธอ ใบหน้าของเธอซีดเผือดด้วยความอายและโกรธ ชั่วขณะที่เขารู้สึกผิดที่ทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้

แต่เขารับสิ่งที่เห็นเมื่อคืนไม่ได้จริงๆ

"วิเวียน วิลเลี่ยม เธอกลัวคนอื่นจะตัดสินเธอจากเรื่องไร้ยางอายทั้งหมดที่เธอทำเหรอ"

วิเวียนจ้องเขาซึ่งๆ หน้า ฟาเบียนเอาแต่พูดจาดูถูกเหยียดหยามเธอมาตั้งแต่ขึ้นเครื่องบินแล้ว "ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" เธอร้องบอก

แต่คราวนี้ฟาเบียนไม่ได้ขึ้นเสียง เขามองเธอ แล้วเอ่ยเสียงเย็น "เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรที่นี่ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เธอทำ"

วิเวียนจ้องหน้าเขา หัวใจของเธอบีบรัดอย่างหนัก

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมฟาเบียนถึงยืนกรานจะให้เธอเดินทางไปเจรจาธุรกิจกับเขา

เขาต้องการทำให้เธออับอายและทรมานเธอเหมือนอย่างที่เธอเคยสร้างความเจ็บปวดให้กับเขา ทั้งหมดที่เขาต้องการคือการแก้แค้น

ตามคาด หลังจากทั้งคู่มาถึงเมืองคิว ฟาเบียนให้วิเวียนร่วมมื้ออาหารเพื่อพูดคุยเชิงธุรกิจกับเขา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าวิเวียนเกลียดการพบปะอย่างเป็นทางการแบบนี้

เนื่องจากวิเวียนเป็นผู้หญิงคนเดียวในโต๊ะ เธอจึงกลายเป็นจุดสนใจไปโดยปริยาย หุ้นส่วนทางธุรกิจแต่ละคนผลัดกันชนแก้วดื่มกับเธอ แต่ฟาเบียนกลับนิ่งเฉย ขนาดเธอเองยังนับไม่ไหวว่าเธอดื่มไปกี่อึกแล้ว หลังจากชนแก้วกับผู้ชายทุกคนรอบโต๊ะ

"คุณนอร์ตัน ผมไม่ยักรู้ว่าคุณมีเลขาน่ารักขนาดนี้" คุณฮาร์คอุทานพลางมองวิเวียนตั้งหัวจรดเท้า เขาอยู่ในช่วงวัยเลขสี่และเป็นหัวหน้าบรรณาธิการจากอีกบริษัท วิเวียนก้มหน้าลงด้วยความกระอักกระอ่วน ไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร เธอรู้สึกแปลกแยกกับการเข้าสังคมแบบนี้เสมอ

"เธอเป็นของคุณ ถ้าคุณต้องการครับ" ฟาเบียนตอบกลับพร้อมหัวเราะสบายๆ โดยไม่ได้อธิบายว่าจริงๆ แล้ววิเวียนไม่ใช่เลขาของเขา

แต่เธอรู้สึกคลื่นไส้ขณะจับฝาผนังและค่อยๆ เดินไปห้องน้ำ ฉันเมาแล้วแน่ๆ

เวรเอ๊ย