ความรักสีคราม นิยาย บท 236

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” วิเวียนหันมาและเผชิญหน้ากับฟินนิค"

ฟินนิคยังคงเงียบและพาเธอออกมาจากรถและนำเธอไปยังทางเดินที่เข้าไปยังโรงแรม

ดูเหมือนว่าพนักงานของโรงแรมกำลังรอการมาถึงของฟินนิคอยู่ พนักสองสามคนนำฟินนิคและวิเวียนไปที่ลิฟท์พาพวกเขาขึ้นไปชั้นบน

มือของวิเวียนเริ่มสั่นอย่างไม่ตั้งใจเพราะเธอคิดหาเหตุผลที่ฟินนิคพาเธอมาที่โรงแรมไม่ได้

ฉันไม่อยากมาที่นี่เลย ที่จริงฉันไม่อยากมาเหยียบที่โรงแรมเซนจูรี่อีกครั้งด้วยซ้ำแล้วฉันก็ยังมาที่นี่..

เมื่อรู้สึกถึงมือที่สั่นระริกของเธอฟินนิคก็ขบกรามและกุมมือของวิเวียนไว้แน่น

พอพวกเขาเดินออกจากลิฟท์ฟินนิคก็พาวิเวียนไปที่ห้องนั้นทันที

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและมองเห็นหมายเลขห้องสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดขาวและเหี่ยวแห้งเพราะเธอจำได้อย่างชัดเจนถึงเหตุการณ์ที่เธอประสบมาในห้องนี้

สองปีที่แล้วเธอถูกบังคับให้มีอะไรกับผู้ชายคนหนึ่งในห้องนี้

เมื่อมองไปที่ห้องหัวใจของวิเวียนก็ตกไปที่ตาตุ่ม ประสบการณ์ทุกข์ทรมานที่เธอเจอมาก็ย้อนเข้ามาฉายอยู่ในหัว

เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลมในไม่ช้าแต่ฟินนิคกลับพูดว่า “เราเข้าไปข้างในกันไหม”

“ไม่ กรุณาเถอะฟินนิค ไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันไม่อยากกลับมาที่นี่แล้ว ฉันเกลียดที่นี่” วิเวียนปฏิเสธทันควันเมื่อได้ยินคำชักชวนของสามี"

แต่ฟินนิคก็พยายามอย่างที่สุดที่จะโน้มน้าววิเวียน “คุณจะวิ่งหนีจากความชอกช้ำในอดีตตลอดไปไม่ได้ ทำไมคุณไม่ลองรวบรวมความกล้าและเผชิญหน้ากับความกลัวนั้นล่ะ อีกอย่าง…”

แปลกที่ฟินนิคไม่สามารถพูดได้จนจบประโยค

ว่าตามจริงวิเวียนเกรงว่าฟินนิคจะเดาออกว่าความจริงที่ซ่อนอยู่หลังเหตุการณ์ชอกช้ำที่เธอเจอนั้นคืออะไร

สองปีก่อนเธอถูกมอมยาโดยใครสักคนขณะที่เข้าร่วมงาน ผลก็คือร่างกายของเธอเริ่มรุ่มร้อนขึ้นและเธอค่อยๆ เสียการควบคุมตัวเอง

เธอแทบจะทรงตัวเองไว้ไม่ได้อีกต่อไปแต่เธอแน่ใจว่าจะต้องออกจากที่แห่งนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

แต่ฟินนิคก็ลากเธอเข้าไปในห้องโดยที่เธอไม่เต็มใจ

วิเวียนตะโกนออกมาอย่างเสียจริต “ฟินนิค คุณกำลังจะทำอะไร ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากได้ของขวัญ”

ด้วยความประหลาดใจฟินนิคกลับรบเร้าและปฏิเสธที่จะให้ตามคำขอของเธอ เขามองตรงไปที่เธอด้วยสายตาลึกซึ้งคู่นั้นของเขาและให้ความมั่นใจกับเธอ “เชื่อผมนะวิเวียน”

แม้ว่าจะมีความสงสัยอยู่พอควรวิเวียนก็เข้าไปในห้องกับฟินนิคในที่สุด

ที่จริงทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนเดิมเหมื่อเมื่อสองปีก่อน เธอจำได้อย่างชัดเจนถึงสิ่งต่างๆ ที่มีอยู่ในห้อง

เธอหายใจได้อย่างลำบากแต่ฟินนิคทำตัวราวกับว่าเขาไม่รับรู้ถึงท่าทางแห้งเหี่ยวซังกะตายและรบเร้าให้นั่งบนเตียงด้วยกัน

วิเวียนก้มหน้าลงเลี่ยงสายตาจับจ้องของฟินนิคด้วยความละอายเพราะเธอเกรงว่าสามีจะรังเกียจเธอหากเดาได้ว่าได้ถึงเหตุการณ์ที่เธอผ่านมา หากว่าฟินนิครู้เหตุการณ์ที่เกิดเมื่อสองปีก่อนได้แล้วล่ะ เขาจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจและอยู่ห่างฉันหรือเปล่า

“มองผมวิเวียน” เขาลูบผมเธอเบาๆ และให้ความมั่นใจกับภรรยาของเขาว่า “ไม่เป็นอะไรหรอก มองมาที่ผมหน่อย”