ความรักสีคราม นิยาย บท 236

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” วิเวียนหันมาและเผชิญหน้ากับฟินนิค"

ฟินนิคยังคงเงียบและพาเธอออกมาจากรถและนำเธอไปยังทางเดินที่เข้าไปยังโรงแรม

ดูเหมือนว่าพนักงานของโรงแรมกำลังรอการมาถึงของฟินนิคอยู่ พนักสองสามคนนำฟินนิคและวิเวียนไปที่ลิฟท์พาพวกเขาขึ้นไปชั้นบน

มือของวิเวียนเริ่มสั่นอย่างไม่ตั้งใจเพราะเธอคิดหาเหตุผลที่ฟินนิคพาเธอมาที่โรงแรมไม่ได้

ฉันไม่อยากมาที่นี่เลย ที่จริงฉันไม่อยากมาเหยียบที่โรงแรมเซนจูรี่อีกครั้งด้วยซ้ำแล้วฉันก็ยังมาที่นี่..

เมื่อรู้สึกถึงมือที่สั่นระริกของเธอฟินนิคก็ขบกรามและกุมมือของวิเวียนไว้แน่น

พอพวกเขาเดินออกจากลิฟท์ฟินนิคก็พาวิเวียนไปที่ห้องนั้นทันที

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและมองเห็นหมายเลขห้องสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดขาวและเหี่ยวแห้งเพราะเธอจำได้อย่างชัดเจนถึงเหตุการณ์ที่เธอประสบมาในห้องนี้

สองปีที่แล้วเธอถูกบังคับให้มีอะไรกับผู้ชายคนหนึ่งในห้องนี้

เมื่อมองไปที่ห้องหัวใจของวิเวียนก็ตกไปที่ตาตุ่ม ประสบการณ์ทุกข์ทรมานที่เธอเจอมาก็ย้อนเข้ามาฉายอยู่ในหัว

เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลมในไม่ช้าแต่ฟินนิคกลับพูดว่า “เราเข้าไปข้างในกันไหม”

“ไม่ กรุณาเถอะฟินนิค ไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันไม่อยากกลับมาที่นี่แล้ว ฉันเกลียดที่นี่” วิเวียนปฏิเสธทันควันเมื่อได้ยินคำชักชวนของสามี"

แต่ฟินนิคก็พยายามอย่างที่สุดที่จะโน้มน้าววิเวียน “คุณจะวิ่งหนีจากความชอกช้ำในอดีตตลอดไปไม่ได้ ทำไมคุณไม่ลองรวบรวมความกล้าและเผชิญหน้ากับความกลัวนั้นล่ะ อีกอย่าง…”

แปลกที่ฟินนิคไม่สามารถพูดได้จนจบประโยค

ว่าตามจริงวิเวียนเกรงว่าฟินนิคจะเดาออกว่าความจริงที่ซ่อนอยู่หลังเหตุการณ์ชอกช้ำที่เธอเจอนั้นคืออะไร

สองปีก่อนเธอถูกมอมยาโดยใครสักคนขณะที่เข้าร่วมงาน ผลก็คือร่างกายของเธอเริ่มรุ่มร้อนขึ้นและเธอค่อยๆ เสียการควบคุมตัวเอง

เธอแทบจะทรงตัวเองไว้ไม่ได้อีกต่อไปแต่เธอแน่ใจว่าจะต้องออกจากที่แห่งนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้