ความรักสีคราม นิยาย บท 268

เธอโปรยเสน่ห์ขอบคุณฟินนิคอย่างอ่อนหวาน “ขอบคุณค่ะ คุณนอร์ตัน”

แต่ฟินนิคไม่ติดกับดักเสน่ห์และเล่ห์กลของผู้หญิงอื่นนอกจากวิเวียน “พักผ่อนให้สบาย” เขาตอบอย่างไร้อารมณ์

ฟินนิคทำตามสัญญาและสั่งโนอาห์ให้จัดการโทรศัพท์ให้แอชลีย์กับเอมม่าได้คุยกันก่อนที่เขาจะออกไป

บ่ายวันนั้นแอชลีย์ก็ได้ออกจากโรงพยายบาล โนอาห์พาเธอไปที่บ้านชานเมืองหลังหนึ่งเพื่อให้เธอได้โทรวิดีโอคอลกับเอมม่า

ในวิดีโอ เอมม่ากำลังนั่งอยู่ในบ้านเก่าซ่อมซ่อหลังหนึ่ง ผนังดูกระดำกระด่างและพื้นก็สกปรก สภาพบ้านดูแย่มาก นอกจากนั้นห้องยังรั่วเพราะหน้าต่างที่แตกร้าวนั่น

เอมม่ารู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าแอชลีย์ยังอยู่ดีแต่เธอก็อดที่จะร้องไห้โฮออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงสถานการณ์ตอนนี้ของเธอ

เธอดูสกปรกผอมโซและยังดูอิดโรยราวกับว่าเธอทำงานมาแบบไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยโดยไม่ได้พักผ่อน แอชลีย์ร้องไห้เหมือนใจจะขาดออกเป็นสองเสี่ยงเมื่อเห็นความทุกข์ยากของแม่

อย่างที่พูดกันมา หัวใจของแม่เจ็บปวดเมื่อได้เห็นบาดแผลของลูก นั่นคงใช้พูดได้เช่นเดียวกันเมื่อลูกถูกบังคับให้เห็นว่าแม่ตัวเองทุกข์ทรมานอย่างไร

เอมมาถูกปฏิบัติมาราวกับราชินี เธออยู่ในคฤหาสน์พร้อมแม่บ้านที่คอยบริการเธอ สำหรับเธอที่ต้องมาเจอความทุกข์ทรมานแบบนี้…ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าเธอจะรู้สึกเลวร้ายมากแค่ไหน แอชลีย์คิดกับตัวเองด้วยหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าว

โนอาห์ปิดประตูขณะที่เขาเดินออกจากห้องไป

ทันทีที่เขาเดินออกไป แอชลีย์ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะถามขึ้น “แม่คะ แม่ปะ-เป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่เป็นไร… แม่สบายดีจ้ะลูก…” เอมม่าเอามือปิดปากขณะที่น้ำตานองอาบแก้ม

ฉันจะพูดออกไปได้ยังไงว่าฉันกำลังถูกทำโทษอย่างหนัก ทุกวันที่นี่ของฉันเหมือนตกนรก ฉันถูกบังคับให้ทำงานเยี่ยงทาสและอาหารก็เลวร้ายมาก ไม่มีเนื้อสัตว์อย่างปลาหรือไก่ แค่มีอาหารเหลือให้กินก็ถือว่าดีเหลือหลายแล้ว

ฉันถูกรังแกจากพวกหยาบคายที่นี่ พวกนั้นถ่มน้ำลายใส่ฉันและยังต่อยตีฉันอีก ตามร่างกายของเอมม่าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียวและบาดแผลต่างๆ แต่เธอซ่อนมันไว้ใต้ร่มผ้าไม่ให้แอชลีย์เห็น