ความรักสีคราม นิยาย บท 361

วิเวียนรู้สึกว่าเธอจำเป็นต้องทักทายอีเลนเพราะเมื่อเทียบกันคนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้นเธอเป็นคนที่คุ้นเคยกับอีเลนที่สุด

เธอยอมทนต่อความเจ็บปวดและพยายามยัดเท้าที่บวมของเธอเข้าไปในรองเท้าส้นสูงสีชมพูและเดินโขยกเขยกไปหาเธอช้าๆ

“คุณมาที่นี่ทำไมอีเลน” เธอรู้จักอีฟเวลินหรือเปล่า เธอมาที่นี่เพื่อเยี่ยมหลุมฝังศพเธอเหรอ

ช่างน่าเจ็บใจ อีเลนที่เคยกระตือรือร้นและต้อนรับขับสู้วิเวียนมาตลอดทุกครั้งที่พบกันกลับเพิกเฉยต่อการปรากฏตัวของเธอ อีเลนเดินไปมารอบๆ วิเวียนแต่ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำ

แม้ว่าวิเวียนอยากจะเรียกเธออีกครั้งแต่รู้สึกอายเกินกว่าจะอ้าปากพูด ใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและอยากจะมุดหน้าแทรกแผ่นดิน

ในตอนที่วิเวียนยังงุนงงกับท่าทีอีเลนที่เปลี่ยนไป เธอก็ได้ยินคำพูดที่ทำให้ตัวเธอแข็งทื่อทันที

“พี่เบ็นและฟินนิค ขอโทษที่ทำให้รอมาถึงสิบปี” อีเลนพูดเบาๆ กับชายทั้งสอง

พี่เบ็นเหรอ

วิเวียนหายใจถี่ขึ้นทันทีที่ได้ยินว่าอีเลนเรียกเบเนดิกต์ว่ายังไง

เธอเป็นใคร ทำไมเธอถึงเรียกเบเนดิกต์ว่าเป็นพี่เธอ

“อีฟเวลิน...” เบเนดิกต์จ้องหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาที่ขุ่นมัวของเขาค่อยๆฉายแววความสุข เขาเดินเข้าไปหาเธอและเหยียดแขนออกไปจะจับไหล่แต่แล้วกลับค้างอยู่กลางอากาศในขณะที่ยังมีความความสงสัย ครู่ต่อมาสิ่งที่ไม่แน่ใจในตอนแรกเริ่มเป็นจริงมากขึ้นในจิตใต้สำนึก เขาลดแขนลงและน้ำตาคลอเบ้า

“เธอ... เธอคืออีฟเวลินจริงๆ เหรอ” น้ำเสียงที่สั่นเทาของเขาแฝงความตื่นเต้นอยู่เต็มเปี่ยม

“นั่นเธอเหรอ อีฟเวลิน เธอยังมีชีวิตอยู่เหรอ” เบเนดิกต์ถามซ้ำๆ ด้วยความหวังว่าเธอจะช่วยระงับความกลัวและความสงสัยของเขาได้ แต่แม้กระนั้นเขาก็กลัวที่จะได้รู้ความจริง

มันเป็นเธอจริงด้วย บอกตามตรงว่าการคาดเดาของคุณปู่นั้นถูกต้อง อีฟเวลินยังมีชีวิตอยู่ วิเวียนตกใจจนยากที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

ฟินนิคต้องมีความสุขมากแน่ๆ ที่ได้เห็นอีฟเวลินมีชีวิต วิเวียนมือไม้สั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอพยายามบีบมือไว้แน่นและกดเล็บลงบนฝ่ามือแต่ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลย