ความรักสีคราม นิยาย บท 390

เธอรู้สึกถึงการคุกคามจากเสียงกรีดร้องอันเกรี้ยวกราดที่จี้ท้ายทอยเธอและทั้งหมดเป็นเสียงที่มาจากผู้คนสัญจรผ่านไปมาที่ต่างเยาะเย้ยเธอ ฟินนิคและราเชลตะโกนใส่เธอ... แต่ละฉากล้วนสะท้อนอยู่ในใจของวิเวียน ลมหายใจของเธอติดขัดและทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว

วิเวียนรู้สึกเหมือนไม่มีใครในโลกนี้เชื่อเธอเลยสักคน เธอยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว

เมื่อใบหน้าไร้ที่ติของอีฟเวลินแวบเข้ามาในความคิดของเธอ วิเวียนก็ไม่เห็นว่ามันสวยงามอีกต่อไป ตอนนี้ สิ่งที่วิเวียนต้องการทำก็คือฉีกหน้ากากของอีฟเวลินออก และเปิดโปงวิญญาณที่เน่าเฟะของเธอ วิเวียนต้องการให้โลกรู้จักใบหน้าที่แท้จริงของอีฟเวลิน ถ้าพวกเขารู้ว่าอีฟเวลินเป็นนักแสดงที่เล่นเก่งแค่ไหน

แต่เธอทำอย่างนั้นได้ยังไง

วิเวียนจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าเธอ วิเวียนเงยหน้าขึ้นมองไล่จากเท้าของคนผู้นั้นขึ้นไปที่หน้า—เป็นเบเนดิกต์นั่นเอง

เมื่อเห็นดวงตาที่บวมอย่างหนักของวิเวียนและน้ำมูกที่ไหลออกมาจากจมูกของเธอ เบเนดิกต์ก็รู้สึกแย่ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้วิเวียน

เธอกัดฟัน จ้องมองเขาแต่ไม่ได้ทำอะไร—เธอไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้าของเขามาหรือพูดอะไรสักคำ เบเนดิกต์ถอนหายใจ ยื่นแขนออกไปเพื่อเช็ดน้ำตาและน้ำมูกออกจากใบหน้าให้เธอ

“ไปให้พ้น” วิเวียนคำราม เธอปัดมือเขาออกและพูดว่า “ฉันไม่ต้องการความสงสารจากคุณ”

เบเนดิกต์หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ถูกปัดทิ้งแล้วเดินเข้าไปหาวิเวียนอีกครั้งและวางไว้ในมือของเธอ “อย่างน้อยก็เช็ดหน้าหน่อยเถอะ”

“คุณจะสนใจทำไม” ความคิดที่ว่าเบเนดิกต์เป็นพี่ชายของอีฟเวลินทำให้วิเวียนโกรธมากขึ้น “น้องสาวของคุณได้สิ่งที่เธอต้องการแล้ว ตอนนี้แม่และฟินนิคจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด ดังนั้นอย่าแสร้งทำเป็นว่าคุณสนใจ”

วินาทีสั้นๆ วิเวียนเห็นใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูจากความอับอาย นั่นสมเหตุสมผลแล้ว มีคนไม่กี่คนในโลกนี้ที่เลือกที่จะไว้ใจคนนอกมากกว่าสายเลือดและญาติของพวกเขาเอง