ความรักสีคราม นิยาย บท 503

“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวไปจัดการงานเอกสารให้เรียบร้อยระหว่างเธอเตรียมตัวก็แล้วกัน ส่วนเอกสารชุดนี้” เบเนดิกต์ยื่นเอกสารสัญญาการหย่าร้างให้วิเวียน “ฉันว่าเธอเป็นคนเก็บไว้ดีกว่า”

เบเนดิกต์กอดวิเวียนเบาๆ ก่อนออกจากบ้านไป เขารู้ว่าเธอต้องการพื้นที่ส่วนตัวบ้างเหมือนกัน

ขณะที่มองดูเอกสารสัญญาการหย่าร้างในมือ วิเวียนก็หวนนึกถึงวันที่เธอเจอฟินนิคกับอีฟเวลิน ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเกลียดฟินนิคมากขึ้น

ให้มันจบลงตรงนี้นี่แหละ ถ้าเราเจอกันอีกต่อจากนี้ก็ถือซะว่าไม่เคยรู้จักกัน

ห้าปีต่อมา ที่สนามบินของเมืองซันไชน์ หญิงสาวเจ้าเสน่ห์คนหนึ่งกำลังเดินตรงไปที่ทางออก เธอมีเรือนผมเงาวับและสวมแว่นกันแดดอันโตที่ปกปิดถึงหนึ่งในสามของใบหน้า เครื่องหน้าที่ไม่ได้ถูกปิดบังไว้มีเพียงจมูกสวยได้รูปและริมฝีปากสีแดงสด

เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำตัวหลวม ชุดนี้เข้าคู่กันอย่างลงตัวบนเรือนร่างของเธอ แม้จะเป็นแนวการแต่งตัวที่ธรรมดา แต่หญิงสาวที่สวมใส่ชุดนั้นกลับดูโดดเด่นยิ่งนัก

นอกเหนือไปจากนั้น รองเท้าส้นสูงสีน้ำเงินเข้มของเธอยังบ่งบอกถึงรสนิยมการแต่งตัวที่โดดเด่นได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เธอทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นแล้วรู้สึกถึงความงามที่ทั้งเท่และมีระดับในเวลาเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม คนที่เดินผ่านเธอไปนั้นรู้สึกผิดหวังเมื่อสังเกตเห็นว่าเธอเดินเคียงข้างมาพร้อมกับเด็กชายตัวน้อย พวกเขาจึงคาดเดาว่าเธอคงมีเจ้าของแล้ว

เด็กชายคนนั้นน่ารักมากซึ่งแตกต่างจากความสวยเท่ของหญิงสาว

ผิวขาวๆ ของเด็กชาย รวมไปถึงองค์ประกอบบนใบหน้าที่งดงามนั้นทำให้เขาดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก ดวงตากลมโตของเขากำลังสอดส่องสิ่งต่างๆ รอบตัวอย่างสนอกสนใจ ดวงตาคู่นั้นของเขาช่างดูบริสุทธิ์และใสซื่อราวกับว่าไม่เคยแปดเปื้อนมาก่อนเลย

หากมีใครมาสบตากับเขา เด็กชายตัวน้อยก็จะยิ้มแฉ่งออกมาซึ่งเผยให้เห็นฟันขาวราวกับไข่มุกที่แลดูน่าอิจฉา นักท่องเที่ยวหลายคนตกเป็นเหยื่อรอยยิ้มอันสดใสของเขา

“แม่ครับ คนอื่นจ้องผมเพราะว่าผมหน้าตาดีหรือเปล่าครับ” เด็กชายถามอย่างลำพองใจขณะที่ยังคงรักษารอยยิ้มน่ารักน่าเอ็นดูเอาไว้บนใบหน้า

หญิงสาวพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แม้ว่าลูกชายของเธอจะเป็นเด็กดีที่เพียบพร้อมในทุกเรื่อง แต่ก็มีข้อเสียคือเป็นเด็กที่ค่อนข้างหลงตัวเอง ฉันสงสัยว่าเขาไปได้นิสัยแบบนี้มาจากใครกัน เพราะว่าไม่ได้มาจากฉันแน่ๆ ฉันเองไม่ได้มองตัวเองดีเด่อะไรขนาดนั้น