ความรักสีคราม นิยาย บท 515

วิเวียนเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของฟินนิค “คุณต้องการอะไร” เธอถามอย่างเย็นชา

เมื่อเห็นท่าทีของวิเวียนที่ไม่แยแสต่อตัวเอง ฟินนิคก็รู้สึกเจ็บปวด เขาเห็นเธอออกมาจากงานประมูลทันทีที่งานจบลง เขาเลยรีบเดินตามเธอมาให้ทันแต่เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะมีท่าทีราวกับเห็นบางอย่างที่น่าขยะแขยงโผล่ออกมาจากท่อระบายน้ำ

ฟินนิคก้าวไปข้างหน้าสองก้าวจนวิเวียนถอยหลังไปชนกับกำแพง เขาถามวิเวียนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ทำไมคุณถึงเอาแหวนแต่งงานของพวกเรามาประมูล”

แม้จะโกรธแต่วิเวียนก็หัวเราะออกมา เขากล้าดียังไง ว่าไงนะ เขาคิดว่าฉันจะเก็บแหวนเอาไว้ ‘จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน’ งั้นเหรอ ทำไมฉันจะเอามาประมูลไม่ได้ในเมื่อพวกเราหย่ากันแล้ว

“เพราะฉันอยากประมูล” วิเวียนเย้ยหยัน เธอบิดตัวออกจากฟินนิคเพราะอยากออกไปจากสถานการณ์นี้สักที

แต่ฟินนิคก็ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาผลักเธอเข้ากับกำแพงและยันฝามือทั้งสองข้างเข้ากับกำแพงเพื่อกักขังเธอเอาไว้

“อยากประมูลงั้นเหรอ” ฟินนิคเย้ยและหัวเราะออกมา “งั้นคุณก็รู้สึกอยากจะทิ้งผมไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยหรือเปล่า ทิ้งไปโดยไม่พูดอะไรสักคำด้วย คุณเคยคิดไหมว่าผมจะรู้สึกยังไงวิเวียนวิล—ไม่สิ—มอร์ริสัน หืม”

“โทษทีนะ” วิเวียนตะคอกออกมาอย่างไม่เชื่อ ความโกรธของเธอปะทุขึ้นอีกครั้ง นี่เขาหาว่าฉันเป็นคนผิดงั้นเหรอ เขากล้าดียังไงมาบิดเบือนความจริงแบบนี้

ช่องว่างระหว่างทั้งสองคนหายไปเมื่อวิเวียนยืดตัวตรงและจ้องมองไปที่ฟินนิค ฟินนิครู้สึกได้ถึงลมหายใจอันร้อนแรงของเธอบนผิวของเขาในทุกคำพูดที่เธอพูดออกมา เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอ เขาเลยสังเกตเห็นความสูงของเธอที่เพิ่มขึ้นมานิดหน่อยเพราะแรงโกรธแค้น เขาควรจะโกรธเธอ เขาตั้งใจมาเผชิญหน้ากับเธอและถามหาเหตุผลที่เธอทิ้งเขาไป แต่พอมาเห็นเธอแบบนี้ ความรู้สึกมากมายหลากหลายก็เข้ามาจู่โจมเขา

ฟินนิคยังคงมองเธอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ห้าปี เป็นเวลาห้าปีแล้วที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้านี้ ใบหน้าที่เขาตกหลุมรัก ใบหน้าที่เขาหลงใหล

สายตาของฟินนิคไล่ลงมาที่ใบหน้าของเธอ ดวงตา จมูก และริมฝีปากที่เขาเคยจูบและเชยชม มันดูคุ้นเคยมากแต่ก็ดูแปลกไปเช่นกัน วิเวียนที่เขารู้จักไม่มีวันแต่งหน้าจัดเต็มแบบนี้ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา นี่คือผู้หญิงที่ฉันรัก ไม่สำคัญว่าเธอจะเปลี่ยนไปหรือดูแตกต่างออกไปมากขนาดไหนเพราะยังไงเธอก็เป็นคนที่ฉันจะรักตลอดไป

ฟินนิคลดสายตาลงและเห็นวิเวียนกำมือแน่น ความโศกเศร้าจึงพัดเข้าใส่เขาไม่หยุด เธอเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ หลายปีมานี้… ฉันเป็นคนโง่ที่ป่วยเป็นโรคไข้ใจมาตลอดและไม่เคยเลิกคิดถึงเธอเลย แล้วเธอล่ะ เธอเคยคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่าแม้สักครั้ง