ความรักสีคราม นิยาย บท 567

ครืด...ครืด...ครืด...

โทรศัพท์เงียบไปสักครู่ก่อนจะกลับมาสั่นอีกครั้ง

พอได้แล้วไหมเนี่ย? วิเวียนคว้าโทรศัพท์และตะโกน “บอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่มีเวลากับเรื่องแบบนี้? ไม่เข้าใจภาษามนุษย์เหรอ? บอกว่าไม่ก็คือไม่ไง!”

“เป็นอะไรน่ะ? ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย? ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเลย” เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากปลายสายซึ่งทำให้วิเวียนตกใจ

เธอไม่นึกว่าคนที่โทรหาเธอนั้นจะเป็นเป็กกี้เพื่อนสนิทของเธอ ไม่ใช่ฮันเตอร์

“โทษทีเป็กกี้ ขอโทษจริงๆ” วิเวียนรีบขอโทษและอธิบาย “ฉันไม่คิดว่าเป็นเธอน่ะ ฉันนึกว่า....ขอโทษที”

“ไม่เป็นไร ฉันรู้จักเธอดี อย่าคิดมากเลย” เป็กกี้หัวเราะและหยอก “เจ้าโง่ที่ไหนทำให้เธอโกรธขนาดนี้เนี่ย?”

วิเวียนบ่น “แค่คนน่ารำคาญคนนึงน่ะ ไม่ต้องไปพูดถึงเขาหรอก มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ?”

เป็กกี้อธิบาย “จำชมรมนักข่าวที่เราอยู่ตอนเรียนมหาลัยได้ไหม? คนในชมรมจัดงานเลี้ยงน่ะ เธอพอจะว่างไหม?”

“อ้อ อย่างนั้นเหรอ แต่ฉัน...” วิเวียนสองจิตสองใจ

ตอนที่เธอเรียนมหาวิทยาลัย เธอเข้ากับคนในชมรมได้ดี แต่ว่าทุกคนเริ่มนินทาเธอลับหลัง หลังจากที่แอชลีย์ใส่ร้ายว่าเธอทำงานในไนท์คลับ และเรื่องมันก็แย่ลงจนทุกคนคว่ำบาตรเธอ เธอเลยออกจากชมรมเพราะไม่อาจทนสายตาพิพากษาจากคนในชมรมได้

จนตอนนี้เธอยังจำการล้อเลียนและเสียงพ่นลมหายใจด้วยความเหยียดหยามของเพื่อนร่วมชั้นที่เธอต้องเจอได้อยู่เลย ความเจ็บปวดนั้นหลายเป็นแผลเป็นในใจของเธอจนทุกวันนี้

เพราะความทรงจำอันเจ็บปวดนั้นแจ่มชัดอยู่ในหัว วิเวียนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “เป็กกี้ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยจะเข้ากับพวกเขาได้ ฉันไม่อยากเจอพวกเขา เพราะฉะนั้นฉันไม่ไปก็แล้วกันนะ”