“แต่…” ฮันเตอร์พูดต่อ แล้วก็หยุดไปดื้อๆ
“แต่อะไร?” อีฟเวลินระแวงขึ้นอีก เธอรีบถาม มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?
“แต่ตอนนี้ผมเกิดรู้สึกว่าผมไม่ได้ชอบวิเวียนมากเหมือนเดิมแล้ว หลังจากเรานอนด้วยกัน เธอก็ไม่ได้ดูน่าสนใจสำหรับผมอีก เอ่อ ผมเคยคิดว่าเธอคือตัวจริง ไม่นึกเลยว่าพอผมได้สิ่งที่ต้องการจากเธอแล้วก็กลับรู้สึกขวางหูขวางตา” ฮันเตอร์แสร้งทำเป็นผิดหวัง
“พอมาคิดดู ที่ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกคุณว่า ‘ผมหลงใหลเธอ’ น่ะดูโง่เง่าสิ้นดี ผมเดาว่าคงเป็นเพราะตอนนั้นผมยังไม่ได้ลิ้มลองรสชาติของสิ่งที่ผมต้องการ อย่าถือเอาคำพูดแย่ๆ พวกนั้นมาเป็นจริงเป็นจังเลยนะ ขอให้ผมได้กล่าวคำขอโทษคุณตรงนี้ด้วย”
อีฟเวลินแสนยินดีปรีดากับสิ่งที่ฮันเตอร์พูดมาทางโทรศัพท์ ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าวิเวียนเป็นแค่นังแพศยาราคาถูก? ฮันเตอร์ไม่มีวันหลงรักแม่นั่นหรอก
“ไม่เป็นไร” อีฟเวลินหัวเราะ “อย่าห่วงเลย เราเป็นเพื่อนกันมานาน ฉันไม่ถือสา”
“ผมดีใจที่คุณไม่โกรธ อ้อ ตอนที่ผมออกจากห้องของวิเวียนเมื่อวานน่ะ ผมเจอฟินนิคด้วย” จู่ๆ ฮันเตอร์ก็เปลี่ยนเรื่อง
“ฟินนิคไปอยู่ที่บ้านตระกูลมอร์ริสันได้ไง?” อีฟเวลินหวาดหวั่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมก็ไม่รู้ แต่เขาโมโหมากที่เห็นผมอยู่กับวิเวียน เรามีปากเสียงกัน ผมรู้สึกได้ว่าวิเวียนยังเป็นคนพิเศษในหัวใจของเขา ไม่งั้นเขาคงไม่หึงหรอก”
“แล้วเขารู้หรือเปล่าว่าวิเวียนถูกวางยา?” อีฟเวลินต้องการคำตอบในเรื่องที่เธอกังวลมากที่สุด
“น่าจะไม่รู้” ฮันเตอร์แบ่งรับแบ่งสู้ “ตอนนั้นวิเวียนยังหลับอยู่ เขาคงคิดว่าเรามีอะไรกันโดยสมัครใจ หลังจากทะเลาะกับผมเสร็จ เขาก็กลับไป”
อีฟเวลินถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แค่ฟินนิคไม่รู้ความจริงก็พอ แต่หลังจากโล่งใจก็เกิดความรู้สึกหึงหวงอย่างหนักตามมา นังวิเวียนมีอะไรดีนักหนา ฟินนิคถึงไม่ยอมทิ้งมันเสียที?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...