ความรักสีคราม นิยาย บท 810

เธอรู้ว่าช่วงเวลานี้จะเป็นช่วงเวลาที่ตราตรึงในจิตวิญญาณของเธอไปชั่วชีวิต

ด้วยสายตาที่จับจ้องมองฟินนิคและแลร์รี่ เธอก็เดินตรงเข้าไปใกล้ปราสาท ในขณะที่หัวใจของเธอเต้นรัวจนแทบจะกระโจนออกมาจากอกด้วยความสุข

หลังจากที่เฝ้ากังวลเกี่ยวกับฟินนิคมาตลอดทั้งเช้า วิเวียนก็ต้องกลืนน้ำลายอย่างสิ้นเชิง เมื่อเธอเห็นเขาปรากฏตัวขึ้นในสถานการณ์เช่นนั้น

“ขอบคุณค่ะ” นั่นคือทั้งหมดที่เธอพูดออกมา โดยที่หวังว่ามันจะถ่ายทอดอารมณ์ทั้งหมดของเธอผ่านคำง่ายๆ เพียงสองสามคำนี้ได้

ขอบคุณสำหรับความรักและความอดทนที่มีต่อฉัน

ขอบคุณที่เตรียมช่วงเวลาอันแสนวิเศษนี้สำหรับฉัน

ขอบคุณที่มาเป็นส่วนสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน

ขอบคุณ…

ดวงตาของวิเวียนนั้นดูเหมือนอยากจะพูดนับเป็นพันคำ

ฟินนิคลูบผมของเธอแล้วดึงเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา “แม่สาวหน้าโง่…”

การกระทำของเขาทำให้น้ำตาแห่งความสุขไหลรินลงอาบแก้มของเธอมากขึ้นไปอีก

มีครั้งหนึ่งที่ฟินนิคเคยกอดเธอไว้ด้วยวิธีเดียวกันนี้แล้วเรียกเธอว่าผู้หญิงหน้าโง่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

นั่นมันนานมาแล้ว แต่เมื่อเขาได้ทำสิ่งนี้ขึ้นซ้ำอีก วิเวียนก็รู้สึกเหมือนถูกพากลับเข้าไปสู่ห้วงเวลาของอดีต

ฟินนิคกอดเธอไว้ในอ้อมแขนเมื่อดนตรีมาถึงจุดไคลแม็กซ์ แล้วดวงดาวเหนือศีรษะก็โปรยปรายลงมาเหมือนกับดาวตกมันเป็นฉากที่ทำให้รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด

วิเวียนจ้องมองฟินนิค จึงสังเกตเห็นถึงดวงดาวระยิบระยับที่สะท้อนอยู่ในดวงตากลมโตสีเข้มของเขา เธอรู้อยู่ว่าเขามีดวงตาที่งดงาม แต่เธอก็ไม่เคยเห็นมันเปล่งประกายเช่นนี้มาก่อน

“วิเวียน วันนี้ผมอยากจะร้องขอบางอย่างจากคุณครับ” ฟินนิคประกาศด้วยน้ำเสียงก้องกังวานแล้วทรุดลงคุกเข่าข้างหนึ่ง

ตั้งแต่เล็กมาแล้ว ที่เขาเคยคุกเข่าลงต่อหน้าคุณปู่ของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งนั่นก็ทำให้วิเวียนเป็นคนที่สองที่ได้รับเกียรตินั้น

“วิเวียน เมื่อครั้งแรกที่เราแต่งงานกันนั้น ผมไม่ได้ขอคุณแต่งงานหรือแสดงความรักต่อคุณเลย ซึ่งผมก็โทษตัวเองว่าไร้ความสามารถ แต่มาวันนี้ผมอยากจะขอให้คุณแต่งงานกับผมและเป็นเจ้าสาวที่มีความสุขที่สุดในโลก”

เขาหยุดไปชั่วขณะ ก่อนที่จะพูดต่ออีกครั้งว่า “วิเวียนผมรักคุณ แต่งงานกับผมนะครับ” ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากริมฝีปากของเขาแสงไฟก็สว่างขึ้นอีกครั้งแล้วกลีบกุหลาบก็ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

ทันใดนั้นเหล่าฝูงชนที่มารวมตัวกันอยู่รอบๆ พวกเขาก็เริ่มส่งเสียงเชียร์อย่างพร้อมเพรียง “แต่งงานกับเขาเลย! แต่งเลย!”

หากเธอจำไม่ผิด ตอนนั้นเธอได้ทิ้งแหวนไปแล้ว แล้วทำไมแหวนวงนี้ถึงได้ดูเหมือนกับแหวนวงนั้นของฉันเมื่อก่อนหน้านี้เรากับแกะเลยล่ะ?

ใช่แล้ว ตอนนั้นฉันเลือกมันมากับมือแล้วฉันก็เป็นคนโยนมันทิ้งไปกับมือด้วยเช่นกัน

ฉันไม่สามารถจะตอบลูกในตอนนี้ได้ว่าแต่งแล้ว เพราะเรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรสอันจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเราเป็นคู่สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ซึ่งฉันจะสามารถจะปฏิเสธได้เหรอ เพราะนั่นจะทำให้แลร์รี่ลูกชายของเราต้องเคว้งคว้างจริงไหม?