ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 22

แต่สำหรับไอริน นุกุลยอมรับว่าคุณเลขาสวยมากจริง ๆ ทั้งสวย ทั้งมีเสน่ห์ ไม่ว่าจะกิริยา น้ำเสียง หรือจังหวะการพูด ทุกอย่างล้วนสะกดคนฟังได้ ไม่เว้นแม้แต่เขาที่ค่อนข้างสมาธิสั้น

“รินพูดเบาไปใช่ไหมคะ งั้น..” ไอรินขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม แต่ยังเว้นระยะห่างไม่ให้น่าเกลียดเกินไป “บอสไม่ชอบให้ใครกวนตอนทำงานค่ะ แต่รินต้องคุยกับคุณในห้องนี้ จะได้รู้ว่ามุมไหนเป็นยังไง รินขอนั่งตรงนี้นะคะ รินพูดเสียงดังไม่ได้”

จากตอนแรกที่นั่งโซฟาคนละตัว กลายเป็นขยับมานั่งด้วยกัน ห่างกันเพียงแค่คืบเดียวเพราะไอรินไม่อยากพูดดังจนรบกวนเจ้าของห้อง นุกุลเกร็งตัวทันที ถึงไม่มีร่างกายส่วนไหนสัมผัสกัน แต่คนที่ไม่เคยเข้าหาผู้หญิงแบบเขาย่อมทำตัวไม่ถูกเป็นธรรมดา

เกือบสองชั่วโมงที่กว่าทุกอย่างจะจบลง นุกุลได้ข้อมูลครบถ้วน แถมยังได้เพื่อนใหม่อย่างไอรินอีก แรก ๆ เขาเกร็งจนไม่กล้าหายใจ แต่พอไอรินพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ทุกอย่างก็ผ่อนคลายขึ้น

“นี่เบอร์รินนะคะ ส่วนนี่อีเมล ถ้ามีอะไรคืบหน้าติดต่อรินได้ทั้งสองทางเลยค่ะ”

“ขอบคุณครับ” นุกุลรับนามบัตรสีขาวไข่มุกไปถือ “ขอบคุณนะครับที่คอยอธิบายให้ผมเข้าใจตลอดเลย”

“ยินดีค่ะ เดี๋ยวรินลงไปส่งคุณนุนะคะ”

“ยินดีคระ-”

“ไอริน”

นุกุลยังไม่ทันพูดจบ เสียงเข้มที่เงียบมานานก็เอ่ยแทรกขึ้นมา ไม่รู้ว่านุกุลคิดไปเองหรือเปล่า แต่ขนหลังคอเขามันตั้งขึ้นแปลก ๆ อากาศก็เย็นยะเยือกลงจนหนาวไปถึงกระดูก

ห้องนี้มีผีสิงหรือเปล่า..

“คะบอส”

“ให้วิลล์ไปส่งคุณนุกุล ส่วนคุณอยู่ที่นี่ก่อน”

“อ่า” ไอรินมีท่าทีลังเลเล็กน้อย สุดท้ายเธอก็ตอบตกลง “ได้ค่ะ งั้นรินออกไปตามคุณวิลล์..”

“ไม่ต้องหรอก วิลล์มารอที่หน้าประตูแล้ว”

ไม่รู้ว่าพลชเรียกคนสนิทมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อชายหนุ่มยืนยันแบบนั้นไอรินก็ทำอะไรไม่ได้ เธอส่งยิ้มให้นุกุลแทนคำลา มองตามจนกระทั่งอีกฝ่ายก้าวผ่านประตูไม้สักไป

กริ๊ก

“บอสคะ!”

เลขาสาวหน้าตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงล็อกของประตู หันไปมองคนทำก็เจอกับสายตาราบเรียบที่มองมา ไอรินยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าบอสต้องการอะไร

ครั้งสุดท้ายที่เธออยู่ในห้องนี้และบอสล็อกประตู ไอรินจำได้ขึ้นใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน