ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 36

35

“เออ!! จะเอาไงก็เอา! ในเมื่อฉันพยายามอธิบายแล้วแต่เธอไม่ฟัง…” สรรพนามที่ห่างเหินของอารันเหมือนคมมีดที่กรีดลงมาตรงกลางใจ “…ก็แล้วแต่เธอแล้วกัน”

ไม่รู้ว่าทำไมพออารันยอมปล่อยแล้วฉันถึงได้รู้สึกเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมขนาดนี้ ทั้งที่หลังจากนี้ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก

ฉันคงจะคาดหวังความรู้สึกผิดและการแสดงออกที่แคร์ความรู้สึกกันมากกว่านี้จากเขามากเกินไป คงจะติดภาพลักษณ์คุณอาที่แสนอบอุ่นตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“นี่คงจะเป็นธาตุแท้ของคุณอาสินะคะ” ฉันแสยะยิ้มอย่างสมเพชให้กับความโง่ของตัวเองพลางใช้หลังมือเช็ดปาดน้ำตาอีกครั้ง

“จะไปต่อหรือจะพอแค่นี้พูดมา” อารันถามอย่างขอไปที เขาคงจะรำคาญฉันแล้วสินะ

แล้วทำไมฉันถึงยังยืนอยู่ตรงนี้กันล่ะ

“เอาไปทั่วขนาดนี้คิดว่าแป้งยังจะอยู่กับคุณอางั้นเหรอคะ”

“งั้นถ้าจะไปก็ไป”

ความรู้สึกเหมือนมีใครเอาค้อนป้อนหนักๆ มาทุบลงที่กลางศีรษะ หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม ? เมื่อกี้เขาเอ่ยปากไล่ฉันให้ไปจากที่นี่

ทำไมคุณอาที่เคยอ่อนโยน แสนดี และอบอุ่น ถึงกลายเป็นผู้ชายแปลกหน้าที่ใจร้ายกับฉันได้มากขนาดนี้กัน

“แป้งไปแน่ค่ะไม่ต้องไล่ แล้วแป้งก็จะจำทุกการกระทำและทุกคำพูดของอารันในวันนี้เอาไว้ จำไปจนตาย!”

ฉันกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามข่มความรู้สึกรวดร้าวเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ต่อไปนี้จะไม่อ่อนแอต่อหน้าผู้ชายแบบนี้อีก

แม้แต่น้ำตาสักหยด เขาก็ไม่ควรได้มันจากฉัน

อารันพอได้ยินฉันพูดแบบนั้นแววตาของเขาก็วูบไหว แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น ร่างสูงถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะตรงไปเปิดประตูห้องให้ฉัน

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า การจะเดินออกมาจากชีวิตของคนที่เรารักมันไม่ง่ายเลยจริงๆ นะ แม้ในวันนี้เขาคนนั้นจะแสนเลวกับเรามากก็ตาม

“ไม่อยากให้ทุกอย่างจบแบบนี้เลยนะ”

ขณะที่ร่างฉันเดินผ่านร่างอารัน เสียงทุ้มก็เอ่ยประโยคนี้ออกมา แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ เดินไปขึ้นลิฟต์ โดยไม่แม้จะหันกลับไปมองคนข้างหลังอีก

ที่ผ่านมาฉันโง่งมและหลงใหลในคำพูดที่สวนทางกับการกระทำของอารันมามากพอแล้ว หลังจากวินาทีนี้ไปลมปากเน่าๆ ของเขาจะไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกของฉันอีก

บ้าน

เมื่อมาถึงบ้านฉันก็พยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากออกมาระหว่างที่นั่งรถกลับ เพราะเห็นว่าไฟในบ้านยังเปิดอยู่ ซึ่งแปลว่าเฮียแปงยังไม่นอน

ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่พอนึกถึงสิ่งที่อารันทำมันก็อดไม่ได้จริงๆ ภาพวันวานที่เขาเคยมีอะไรกับฉัน มันถูกซ้อนทับด้วยภาพของเขากับคุณอ้อม

ฉันเจ็บปวด เจ็บปวดมากจริงๆ มากจนต้องระบายมันผ่านออกมาทางหยดน้ำตา

“ทำไมเพิ่งกลับ” พอก้าวเข้ามาในบ้านเฮียแปงก็ถามขึ้นเสียงดุ

“วะ…วันนี้แวะไปหาเพื่อนมานิดหน่อยค่ะ” ฉันก้มหน้าตอบ พยายามกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

ทั้งที่เมื่อกี้ห้ามตัวเองได้แล้วแท้ๆ แต่พอเจอเฮียแปงทำไมจู่ๆ ถึงอยากร้องไห้ออกมาอีกก็ไม่รู้ มันเหมือนว่าในตอนนี้ฉันนั้นกำลังต้องการอ้อมกอดที่จริงใจจากใครสักคนเอามากๆ

“เป็นอะไรทำไมหลบหน้าหลบตา”

“ปะ…เปล่านี่คะ…อึก~” ต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ เพราะเมื่อกี้เกือบเผลอปล่อยโฮออกมา

แต่ตอนนี้ฉันคงต้องรีบเดินเลี่ยงขึ้นไปบนห้อง เพราะเฮียวางไอแพดลงแล้วกำลังทำท่าจะลุกเดินเข้ามาหา

หมับ!

ในจังหวะที่ฉันกำลังจะก้าวขาขึ้นบันได เฮียก็ตามมาคว้ามือเอาไว้ จึงรีบเบี่ยงหน้าหลบเพื่อไม่ให้เห็นว่ากำลังร้องไห้