ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 37
36
วันต่อมา
ฉันลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวดที่ยังค้างอยู่ในใจ รู้สึกถึงความหนักบนศีรษะจึงเหลือบตามองด้านข้างของตัวเอง พบว่าเฮียแปงนั่งฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะ
นี่เฮียอยู่เฝ้าฉันแบบนี้ทั้งคืนเลยเหรอเนี่ย…
พอเห็นภาพแบบนี้แล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ถ้าหากวันนั้นฉันเชื่อในคำเตือนของเฮีย วันนี้ก็คงไม่ต้องมานั่งเสียใจเสียน้ำตามากขนาดนี้
“อึก~” เมื่อรู้ตัวว่าเริ่มร้องหนักขึ้นฉันก็รีบกัดริมฝีปากตัวเองไว้เพื่อข่มเสียงสะอื้น เพราะกลัวว่าจะทำให้เฮียตื่น
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทัน
เฮียแปงเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ แล้วนั่งหลังตรง สายตาดุดันจ้องมองฉันอย่างไม่ชอบใจ
“จะเสียน้ำตาให้มันอีกนานมั้ย แค่เมื่อคืนไม่พอ ?”
“มะ…ไม่ใช่สักหน่อย...อึก~”
“ไม่ใช่แล้วร้องทำไม”
“ปะ…แป้งแค่รู้สึกผิด…อึก…ทะ…ที่ไม่ได้เชื่อเฮียตั้งแต่แรก…ฮือ”
ฟังจบเฮียก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วดึงฉันเข้าไปกอด มือหนาลูบศีรษะฉันเบาๆ เมื่อวานตอนที่ฉันกลับมาแล้วร้องไห้เฮียไม่แม้แต่จะกอดหรือลูบปลอบฉันแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม
“เลิกร้องได้แล้ว”
“อึก~”
“ถ้าไม่เลิกร้องเฮียจะไม่หายโกรธ”
“ปะ…แปลว่าถ้าแป้งหยุดร้องเฮียจะหายโกรธใช่ไหมคะ…อึก~”
“อืม”
เพราะอยากให้เฮียหายโกรธฉันจึงพยายามหยุดร้องไห้ ซึ่งใช้เวลาอยู่ประมานนึงเลย พอหยุดร้องไห้แล้วฉันก็ค่อยๆ ผละกอดออกจากเฮีย
“มอมแมมหมดละ ไปอาบน้ำไป” ไม่พูดเปล่า แต่เฮียยังยื่นมือมาช่วยเช็ดคราบน้ำตาให้กับฉัน
“แต่แป้งหิวข้าว~”
“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวลงไปทำรอ”
“พูดจริงเหรอคะ~”
“จริง”
“เย้~”
ฉันรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำด้วยความดีใจ เพราะจะได้กินอาหารฝีมือเฮียแปง ไม่บ่อยนักหรอกนะที่เฮียจะยอมทำให้กิน แล้วอีกอย่างไม่ใช่ว่าเฮียจะยอมทำให้ใครกินง่ายๆ ด้วย
เฮียเคยบอกว่าอาหารฝีมือเฮียมีไว้ทำให้เฉพาะคนที่เฮียรักกินเท่านั้น
Talk คิรัน
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นอย่างรุนแรง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามา ทั้งที่ผมยังไม่ทันได้อนุญาต ไม่บอกก็พอจะเดาได้ว่าเป็นใคร
“ทำไมถึงไล่อ้อมออกคะบอส!!” เลขาที่ผมคั่วด้วยเป็นประจำเธอตรงเข้ามาวางจดหมายไล่ออกลงตรงหน้าผมแล้วตวาดถามเสียงดังลั่น
“ยังจะกล้าถามอีกเหรอ ?”
“อ้อมทำอะไรผิดคะ แค่แสดงตัวว่าเป็นเมียต่อหน้าอีเด็กนั่น มันผิดนักหรือไง!!”
“พูดถึงแป้งให้มันดีๆ นะ!!” ผมลุกขึ้นชี้หน้าเธออย่างโกรธจัด ทำเอาอ้อมชะงักไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ “แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่ได้เป็นเมียฉัน อย่าพูดแบบนั้นอีก”
ผมยอมรับว่าตัวเองใจร้ายและปากหมาใส่เธอไปเพราะอารมณ์ ผมเองก็ไม่ใช่คนดีที่ใครมาด่าแล้วจะอยู่เฉยได้ แม้ผมจะเป็นคนผิดก็ตาม
ถึงผมจะไม่อยากเลิกกับเธอ แต่ผมก็จะไม่รั้งเธอไว้ เพราะรู้ดีว่าตัวเองยังคงดีไม่พอสำหรับเธอ
ไม่รู้ว่าสักวันหนึ่งผมจะดีพอสำหรับแป้งได้หรือเปล่า มันคงจะดีนะถ้าวันนั้นผมทำได้แล้ว และเธอยังไม่มีใคร…
Talk แป้ง
“บังเอิญเกินไปหรือเปล่าคะที่เชฟคีย์กับเฮียแปงเป็นเพื่อนกัน” วันนี้ขณะที่ฉันกับเฮียกำลังจะกินข้าว เฮียก็บอกว่าเดี๋ยวเพื่อนจะแวะมาหาเพราะไม่ได้เจอกันนาน
แล้วพอเพื่อนเฮียมาถึงฉันก็ต้องตกใจอ้าปากค้าง เพราะเพื่อนคนนั้นของเฮียที่ว่าก็คือเชฟคีย์ เชฟที่ฉันจ้างมาสอนทำเค้ก
“ไม่รู้ว่าโลกกลมหรือพรหมลิขิตนะครับ^_^” เชฟคีย์หันมายิ้มกับฉัน
“แฮ่ม! มึงเบาไอ้คีย์” เฮียแปงกระแอมขัดขึ้นพลางมองเชฟคีย์ตาขวางเชียว ทำเอาฉันอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเล้ย” เชฟคีย์แก้ตัวเสียงสูง “แล้วสรุปว่าเค้กที่เชฟสอนทำไปวันนั้นเจ้าตัวเขาชอบมั้ยครับ”
คำถามนี้ของเชฟคีย์ทำให้รอยยิ้มที่กำลังเปื้อนอยู่บนใบหน้าของฉันมันจางหายไปทันที
“ไอคีย์! หุบปากแล้วแดกข้าวเลย!” เฮียแปงหันไปดุทำให้เชฟคีย์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ดะ…เดี๋ยวแป้งมานะคะ” พูดจบฉันก็รีบลุกออกจากโต๊ะมาทันที เพราะกลัวว่าจะทำให้บรรยากาศมันกร่อย
เฮียแปงกับเชฟคีย์ไม่ได้เจอกันนาน ฉันอยากให้พวกเขาได้คุยกันอย่างสนุก ส่วนฉันขึ้นมาบนห้องเพื่อเอาโทรศัพท์มาเช็กโซเชียลไปเรื่อย
ครืด~ ครืด~
ระหว่างนั้นโทรศัพท์ฉันก็สั่นพร้อมกับมีข้อความเข้า หัวใจดวงน้อยมันกระตุกวูบเมื่อเห็นชื่อเจ้าของเบอร์
อารัน : คิดถึง
?มาคิดถึงเอาอะไรคะอารัน!!?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขย่มรัก คุณอา
ใช้ภาษาได้โคตรลื่น ไม่เกินจริง มีอารมณ์เลย แต่งเก่งมาก...