ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 38

37

ยอมรับว่าหัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อเห็นคำว่า ‘คิดถึง’ ที่อารันพิมพ์ส่งมา ถึงอย่างนั้นฉันก็รีบกดลบข้อความนั้นทิ้ง เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องหวั่นไหวกับมันอีก

บางครั้งฉันก็นึกเกลียดตัวเอง ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าคำพวกนั้นเป็นเพียงแค่ตัวหนังสือ แต่ก็ยังปล่อยให้มันมามีผลกับความรู้สึก

หรือฉันจะบล็อกทุกช่องทางการติดต่อของอารันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดี…

เฮ้อ…ได้แค่คิดอีกนั่นแหละ ทำไม่ได้หรอก…

ที่ไม่ทำไม่ใช่เพราะฉันไม่กล้าหรือใจไม่แข็งพอ แต่ฉันแค่ไม่อยากเดินหนีปัญหาขนาดนั้น อยากเป็นคนที่ก้าวผ่านมันมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

แม้ต้องหันกลับไปมองเขาอีกครั้งก็จะไม่รู้สึกอะไร

ฉันเลือกที่จะเก็บโทรศัพท์แล้วกะว่าจะลงไปนั่งเล่นกับเฮียแปงและเชฟคีย์ แต่ก็ต้องกดเปิดข้อความดูอีกครั้งเมื่อมีการแจ้งเตือนที่แชตกลุ่มของเรา

เดียว : คืนนี้ไปเที่ยวกัน

เอิร์น : ผีอะไรเข้าสิงแกเนี่ย

อย่าว่าแต่เอิร์นแปลกใจเลย ฉันเองก็อึ้งๆ อยู่เหมือนกัน เพราะปกติเดียวไม่ค่อยไปผับกับพวกเราสักเท่าไหร่เลย

แล้วต่อให้ไปเธอก็ไม่เคยเป็นฝ่ายชวนก่อนด้วย…

ฉัน : วันนี้ไม่ทำงานเหรอเดียว

เดียว : อืม ลาออกแล้ว

ฉัน : ทำไมถึงลาออกล่ะ

เอิร์น : นั่นสิ แล้วแบบนี้แม่แกไม่ว่าอะไรเหรอ

เดียว : คืนนี้เจอกันที่ xx ตอนสองทุ่ม

เดียวไม่ตอบคำถามของฉันกับเอิร์นเลย คงยังไม่พร้อมที่จะเล่า ซึ่งฉันกับเอิร์นต่างก็รู้จักนิสัยของเดียวดี จึงไม่มีใครถามอะไรต่อ

ส่วนเรื่องที่ว่าจะไปเที่ยวไหม ฉันคงต้องขออนุญาตเฮียแปงก่อน ลึกๆ ในใจฉันก็อยากไปนะ อยากลองดื่มให้ลืมความรู้สึกแย่ๆ

ว่าแล้วก็เดินลงไปหาเฮียดีกว่า

“เฮีย~” ฉันเรียกเฮียที่กำลังจิบกาแฟอยู่กับเชฟคีย์ที่สวนหลังบ้านเสียงออดอ้อน

“จะเอาอะไร” เฮียแปงถามเข้าประเด็นอย่างรู้ทัน

“แหะๆ” ทำเอาฉันได้แต่ยิ้มแห้งแก้เขินแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เฮีย โดยมีเชฟคีย์นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม “คืนนี้แป้งขอไปเที่ยวกับเพื่อนได้มั้ยคะ”

“ไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ” ฉันปั้นหน้ามุ่ยเมื่อถูกขัดใจ

“เดี๋ยวก็เจอมัน” มันที่ว่าก็คืออารันนั่นแหละ

ฉันยังไม่ได้เล่าอะไรให้เฮียแปงฟังหรอกนะ แต่คนฉลาดอย่างเฮียสามารถเดาได้อยู่แล้ว ผู้ชายที่จะทำให้ฉันรักและเสียใจได้มากขนาดนี้ นอกจากคุณพ่อกับเฮียแปงแล้วก็มีแค่อารันคนเดียวเท่านั้นแหละ

เอาจริงฉันก็แอบสะอึกไปแป๊บนึงเหมือนกัน แต่คนเราจะมาอ่อนแอตลอดเวลาไม่ได้ จึงตอบเฮียกลับไปว่า

“ไม่เจอหรอกค่ะ ถึงเจอแล้วยังไงล่ะคะ แป้งไม่กลับไปหาเขาอยู่แล้ว” ไม่ได้พูดเพื่อให้เฮียยอมเชื่อแล้วจะได้ปล่อยไปเที่ยวง่ายๆ แต่ฉันตั้งใจเอาไว้แบบนั้นจริงๆ

ถ้าถามว่าตอนนี้ยังรักเขาอยู่ไหม…

ก็ต้องรักสิ รักมากเลยแหละ แต่ขณะเดียวกันในความรักพวกนั้นก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดมหันต์

ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเราจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมหรือเปล่า รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่อยากนึกถึงและยังไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขา

ก็หวังว่าตัวเขาเองก็คงจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับฉัน…

คลับ

19:50น.

ฉันมาถึงคลับก่อนเวลานัดนิดหน่อยเพราะออกจากบ้านเร็วกว่าปกติ กลัวว่ารถจะติด แต่แปลกมากที่วันนี้ถนนค่อนข้างโล่ง จึงต้องนั่งรอเอิร์นกับเดียวที่หน้าคลับก่อน เนื่องจากสองคนนั้นยังมาไม่ถึง

ที่ด้านหน้าคลับจะมีโต๊ะสำหรับให้นั่งอยู่ประสานสี่ห้าโต๊ะ โชคดีที่โต๊ะที่ฉันกำลังนั่งไม่มีคนอื่น

ตอนแรกเฮียแปงจะไม่ให้ฉันมาด้วยซ้ำ แต่เพราะเชฟคีย์เรียกเฮียออกไปคุย ไม่รู้คุยอะไรกัน กลับมาอีกทีเฮียก็ยอมให้ฉันไป

แปลกมากเลยใช่ไหมล่ะ

“ขอนั่งรอเพื่อนด้วยคนได้มั้ยครับ ?” เสียงทุ้มหนึ่งทักขึ้น ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง “รังเกียจผมมั้ย”