ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 20

19

“แป้งมีเรียนค่ะ…วะ…ไว้วันหลังได้ไหมคะ” ฉันกลั้นใจอยู่นานกว่าจะกล้าปฏิเสธออกไป มันรู้สึกเอียนๆ กับเรื่องพวกนี้ อาจจะเพราะเป็นครั้งแรกในหลายๆ อย่างด้วย

อารันไม่ตอบอะไรแต่หยุดการกระทำแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ คงจะไม่พอใจฉันแน่ๆ

เมื่อรู้แบบนั้นฉันจึงหันกลับไปเผชิญหน้ากับอารันพร้อมยกแขนขึ้นคล้องลำคอหนา ส่งสายตาออดอ้อนราวกับแมวน้อยในกำมือ

“แป้งมีเรียนจริงๆ นะคะ เอาไว้วันอื่นแป้งชดเชยให้ได้ไหม…” ฉันลากนิ้วเรียววนไปมาตามแผงอกแกร่ง จำมาจากในละครอีกทีน่ะ

“ใครสอนให้อ้อนแบบนี้ ?” น้ำเสียงอารันอ่อนลงกว่าเมื่อกี้แต่ก็ยังแฝงความนอยด์อยู่ลึกๆ

“แล้วอารันชอบมั้ยคะ ?”

“จะชอบกว่านี้ถ้าให้ทำ”

“แป้งไม่ได้ไม่ให้ทำสักหน่อยค่ะ แต่แค่วันนี้ไม่มีเวลาแล้วต่างหาก”

“ทำบนรถมั้ย ให้อาขับ…แล้วแป้งนั่งขย่ม” อารันเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบประโยคสุดท้ายใกล้ๆ กับใบหู

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอารันจะหื่นและชอบทำเรื่องอย่างว่ามากขนาดนี้

“มันอันตรายนะคะ”

“เป็นห่วงหรืออยากเลี่ยงกันแน่ ?” อารันเลิกคิ้วแล้วจ้องหน้าฉันราวกับรู้ทันความคิด

“เป็นห่วงสิคะ~”

“ไปอาบน้ำไป”

“อารันหายงอนก่อน~”

“เดี๋ยวไปรอข้างนอก” พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไป ฉันจึงคว้าแขนอารันไว้

“โกรธแป้งเหรอคะ”

“ไม่ได้โกรธ”

“ไม่ได้โกรธ แต่สีหน้ากับน้ำเสียงคนละเรื่องเลยนะ”

“แค่ยังจัดการความรู้สึกไม่ได้” ความรู้สึกที่ว่าหมายถึงเรื่องที่อยากมีอะไรกับฉันงั้นสินะ

ลึกๆ แล้วฉันก็แอบดีใจนะที่อารันเสพติดร่างกายฉัน แม้จะมากเกินไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าให้เขาไปติดพันธ์ผู้หญิงคนอื่น

ฉันพุ่งเข้าสวมกอดอารันแน่นแล้วซบใบหน้าลงกับแผงอก “แป้งรักอารันนะ แต่ขอเวลาแป้งปรับตัวด้วยได้มั้ยคะ”

“ทำไมต้องทำเหมือนอาโกรธ บอกแล้วไงว่าแค่ยังจัดการความรู้สึกไม่ได้”

“ก็แป้งแคร์อารันไงคะ”

“ไปอาบน้ำ มีเรียนไม่ใช่หรือไง”

อารันแกะมือฉันออก ก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำ ไม่รู้ว่าคิดมากไปหรือเปล่า แต่เมื่อกี้มันรู้สึกเหมือนถูกอารันรำคาญเลย

แต่ช่างเถอะ ก็เขาอารมณ์ไม่ดีอยู่นี่นา อย่าไปคิดอะไรที่มันไม่สมควรคิดเลย…

ปลอบใจตัวเองเสร็จฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัว

อารันพาฉันแวะมาแต่งตัวที่บ้าน เพราะชุดนักศึกษาที่ใส่เมื่อวานยังไม่ได้ซัก จากนั้นก็ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย

ตลอดทางที่อยู่ในรถฉันพยายามจะชวนอารันคุย แต่ถามคำเขาก็ตอบคำ บางทีก็ไม่ตอบเลยด้วย เริ่มจะรู้สึกเหนื่อยแล้วสิ

“เย็นนี้จะมารับแป้งมั้ยคะ” ฉันถามเสียงอ้อนเมื่อรถยนต์จอดสนิทที่หน้ามหาวิทยาลัย

“มีประชุม เลิกกี่โมง” การตอบกลับของอารันเย็นชาเอามากๆ จนบางครั้งฉันก็ใจหายแปลกๆ

“สี่โมงค่ะ”

“เลิกประชุมหกโมง ถ้ารอได้จะมารับ”

ฉันขมวดคิ้วมองหน้าอารัน ทำไมเขาถึงพูดเหมือนกับว่าถ้าฉันรอได้ก็รอ รอไม่ได้ก็หาทางกลับเอาเอง หรือว่าฉันจะคิดมากไปเองเหรอ…

“แป้งรอได้ค่ะ^_^” ถึงจะรู้สึกจุกกับหลายๆ คำที่อารันพูด แต่ฉันก็ยังฝืนยิ้มให้เขา มันน้อยใจแต่ไม่กล้าแสดงออก

“ลงไปได้แล้ว อาจะไปทำงาน”

เอาอีกแล้ว อารันทำให้ฉันรู้สึกแย่อีกแล้ว

“งั้นแป้งไปนะคะ” ฉันยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มอารันเบาๆ โดยที่เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ

แล้วพอฉันเปิดประตูลงจากรถ อารันก็รีบบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วแทบจะทันทีเลย

เฮ้อ…คิดถูกหรือคิดผิดนะที่ปฏิเสธไป ดูเหมือนว่าอารันจะจัดการกับอารมณ์ตัวเองไม่ได้สักที แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะจัดการได้ตอนไหน