กินเด็ก 20+ นิยาย บท 77

"โว้วววว นี่กูตายแล้วเหรอวะเมื่อกี้ถึงเห็นนางฟ้าตัวน้อยส่งยิ้มให้"

"น้องคะนิ้งเขายิ้มให้กูต่างหาก พวกมึงแม่งปากมาก เห็นไหมน้องหุบยิ้มเลย"

"เมื่อก่อนกูเจอน้องคะนิ้งบ่อยนะตอนน้องเขาทำงานอยู่ที่ผับของพัดชาลูกพี่ลูกน้องของเฮียต้น ตอนนั้นแม่งอย่างแจ่ม ตอนนี้ก็โคตรน่ารักเลย"

"ชาติที่แล้วเฮียต้นมันกู้ชาติไว้เหรอวะพระเจ้าถึงประทานนางฟ้าตัวน้อยให้เป็นของขวัญ"

"เอ่อ..." เด็กสาวทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อรู้ถึงต้นเหตุของเสียงโห่แซวเมื่อสักครู่ ความประหม่าทำให้เธอเผลอส่งยิ้มให้กลุ่มชายหนุ่มหลายสิบคนที่กำลังพูดถึงเธออยู่ไม่ไกล นอกจากคนเหล่านั้นจะไม่กลัวเธอได้ยินสิ่งที่พูดคุยกันแล้วยังส่งยิ้มทักทายกลับมาอย่างเป็นมิตร

"เป็นแฟนแด๊ดดี้ทำไมมีแต่คนรู้จัก" เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นทันที แต่ยังไม่วายโดนโห่แซวตลอดทาง ทำเอาคนที่ไม่คุ้นชินกับการตกเป็นเป้าสายตาอย่างเธอรู้สึกประหม่ามากกว่าเดิม

"ไอ้พวกหน้าตึกมันโห่เหี้ยอะไรกัน หนวกหูฉิบหาย" สหรัฐวางปากกาลงบนโต๊ะอย่างแรงเพราะเสียงโห่ร้องจากหน้าคณะฯที่ดังมาถึงลานใต้ถุนทำให้เสียสมาธิในการทำรายงาน

"เหมือนกูจะได้ยินแว่วๆว่าสะใภ้เล็กวิศวะฯนะ" บดินทร์พูดโดยไม่ละสายตาจากหน้ากระดาษที่กำลังเขียนรายงานอยู่ คำพูดของเขาทำให้ต้นน้ำรีบวางปากกาในมือลงแล้วผลุนผลันลุกขึ้นทันที

"ต้นจะไปไหนเหรอ!" อันนาร้องถามเมื่อจู่ๆต้นน้ำก็เดินออกไปอย่างเร่งรีบโดยไม่บอกกล่าว สร้างความงุนงงให้เธอไม่น้อย ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หันไปถามสหรัฐและเหมราชที่มองอยู่

"โว้ววววๆๆ นั่นคนหรือนางฟ้าครับ สวยจนมองแล้วแสบตาเลย"

"ถ้าหาเฮียต้นไม่เจอวกกลับมาหาพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง"

คะนิ้งปรายตามองเจ้าของคำแซวเหล่านั้นเพียงนิด ทั้งเขินอายและประหม่าในเวลาเดียวกัน แม้ว่าคำแซวเหล่านั้นจะชื่นชมเธอก็ตาม

"แล้วมีหมาตัวไหนอยากให้กูส่งไปลงนรกไหม"

จากเสียงโห่แซวกลับกลายเป็นเงียบกริบภายในเสี้ยววินาที เมื่อเสียงดุดันของใครบางคนดังขัดขึ้น

"แด๊ดดี้!" คะนิ้งฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีเมื่อเห็นต้นน้ำเดินทำหน้าขึงขังมาหา แต่ไม่รอให้เขาเป็นฝ่ายก้าวมาถึงตัว เธอก็วิ่งเข้าไปกระโดดกอดเต็มรัก

"เซอร์ไพรส์! หนูมารับแด๊ดดี้กลับบ้าน"

"บอกให้รออยู่ที่ห้องทำไมไม่เชื่อฟัง" ต้นน้ำถามเสียงแข็ง พร้อมกับดันตัวคะนิ้งออกจากอ้อมกอด

"หนูอยากมาหาแด๊ดดี้"

"ซ่าได้ขนาดนี้คงหายไข้แล้วใช่ไหม"

"ก็หนูอยากมาหาแด๊ดดี้ แค่มาหาก็ไม่ได้เหรอ"

"ที่นี่มีแต่ผู้ชาย มันควรมารึไง"

"แต่ทุกคนใจดีกับหนู ทุกคนรู้ว่าหนูเป็นแฟนของแด๊ดดี้ด้วย แด๊ดดี้คงดังน่าดูเลยใช่ไหมคะ ถึงมีคนสนใจเรื่องของแด๊ดดี้ขนาดนี้"

ต้นน้ำตวัดสายตามองนักศึกษารุ่นน้องที่โห่แซวคะนิ้งเมื่อสักครู่อย่างไม่ชอบใจนัก ทำเอาทุกคนรีบหันหน้าหนีอย่างพร้อมเพรียง

"มานี่"

"ต้นยังเรียนไม่เสร็จเหรอ" เด็กสาวเอ่ยถามเมื่อโดนลากเข้าไปในลานใต้ถุนของคณะฯ ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาหลายคนที่ยังมองมาแทบเป็นตาเดียว

"พี่จะถือว่านั่นเป็นคำชมนะ"

"พี่อันนาชอบแฟนหนูเหรอคะ"

"..!!!" คำถามตรงๆของคะนิ้งไม่ได้ทำให้อันนาอึ้งไปแค่คนเดียว เพราะแม้แต่สี่หนุ่มที่กำลังนั่งทำรายงานอยู่ก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองเธอเหมือนกัน

"พี่เนี่ยนะชอบต้น? ต้นมีแฟนแล้วนิ พี่จะไปชอบต้นได้ยังไง"

"หนูก็ว่าแบบนั้นแหละค่ะ เพราะคงไม่มีผู้หญิงดีๆคนไหนชอบผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วหรอก พี่อันนาคิดเหมือนหนูไหมคะ"

"...คงงั้นมั้งจ๊ะ"

"อ๋อ แล้วที่พี่อันนาพูดเมื่อกี้ว่าต้นมีแฟนแล้วเย็นชา จะว่าแบบนั้นมันก็ไม่ถูกหรอกค่ะ"

"..."

"ต้นชอบทำตัวอ่อนโยนกับคนของต้นเท่านั้น ไม่ใช่คนของต้นก็เหนื่อยหน่อยนะคะ" เด็กสาวแสร้งหัวเราะน้อยๆอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปจูบเบาๆบนสันกรามคม แต่ต้นน้ำกลับก้มหน้าลงมาจูบเบาๆบนริมฝีปากแทน

"เงียบหน่อย เฮียทำงานอยู่"

"ขอโทษค่ะ แด๊ดดี้ทำงานต่อเถอะ หนูไม่กวนแล้ว" ว่าจบก็ถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของต้นน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะมาเล่นเกมฆ่าเวลา ไม่ได้สนใจสายตาริษยาของใครบางคนที่มองมาเลย

อันนาหายใจฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็เลือกที่จะนั่งทำงานข้างต้นน้ำต่อ แม้จะไม่ชอบใจกับคำพูดของคะนิ้งก็ตาม