กินเด็ก 20+ นิยาย บท 79

หัวใจดวงน้อยพองโตกับคำพูดที่มาจากใจจริงของชายคนรัก เขาทำให้โลกใบเดิมของเธอเปลี่ยนไป จากที่เคยมืดมนก็กลายเป็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสัน แน่นอนว่าเขาเป็นมากกว่าคนรัก เพราะเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตางอนสวยกลอกกลิ้งไปมาขณะเจ้าของของมันมองไปรอบๆคฤหาสน์หรูหราในตอนที่รถยนต์คันหรูกำลังเคลื่อนเข้าไปจอดหน้าประตูบ้าน

"พ่อกับแม่ต้นจะชอบหนูจริงๆเหรอ" คะนิ้งถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"เฮียไม่ใช่พ่อกับแม่นิ จะตอบได้ยังไง"

"พ่อกับแม่ของแด๊ดดี้ใครดุกว่ากันคะ"

"เดี๋ยวเข้าไปก็รู้เอง" ต้นน้ำที่เพิ่งปลดเข็มขัดนิรภัยออกยื่นมือไปขยี้ผมแฟนสาวเบาๆเพื่อให้เธอคลายความกังวลลง ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ เดินอ้อมไปหาเธออีกฝั่งหนึ่ง แต่คะนิ้งก็รีบเปิดประตูก้าวตามลงไปเสียก่อน

"หน้าที่เปิดประตูมันเป็นหน้าที่ของเฮียนะ"

"หนูไม่ได้ปฏิบัติกับแด๊ดดี้เหมือนเจ้าชาย แด๊ดดี้ก็ไม่จำเป็นต้องปฏิบัติกับหนูเหมือนหนูเป็นเจ้าหญิงไม่ใช่เหรอคะ"

"เดี๋ยวนี้รู้จักยอกย้อนนะ"

"ต้นเป็นคนพูดคำนั้นกับหนูก่อนนะ"

"อยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่เฮียขอให้อวดเก่งเหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าเฮียก็แล้วกัน" ต้นน้ำแสยะยิ้ม ก่อนจะคว้ามือแฟนสาวมากุมไว้ แล้วพาเธอเข้าไปในบ้านพร้อมกัน

หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นแล้วเห็นว่ามีหญิงสาววัยกลางคนหน้าตาสะสวยที่ดูแล้วน่าจะอายุไม่เกินสี่สิบปีนั่งรออยู่

"อ้าว มาแล้วเหรอ" คะนิ้งก้มหน้าก้มตาเดินตามต้นน้ำเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา รู้สึกประหม่าจนมือเย็นเฉียบ กังวลว่าตัวเองจะเข้ากับคนในครอบครัวของแฟนหนุ่มได้หรือเปล่า

"แล้วเด็กนี่ใคร ตอนแรกที่โทรมาบอกแม่ว่าจะกลับบ้านไม่ได้บอกก่อนนิว่าจะพาคนอื่นมาด้วย"

"แม่นี่แฟนผม ชื่อคะนิ้ง"

"สะ..สวัสดีค่ะ" เธอรีบเงยหน้าขึ้นมาประนมมือไหว้แม่ของแฟนหนุ่มอย่างนอบน้อม แต่กลับโดนมองด้วยสีหน้าไม่ต้อนรับ

"แกเป็นบ้ารึไงถึงเอาเด็กแบบนี้มาเป็นแฟน"

"นี่ผมไม่ได้พาแฟนมาให้แม่ด่านะ"

"งั้นก็พาแฟนของแกกลับไป แกก็รู้นิว่าแม่ไม่ชอบเซอร์ไพรส์แบบนี้"

"..." หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับคำพูดของว่าที่แม่สามี คะนิ้งก้มหน้าหลบสายตาอย่างเจียมตัว ทั้งที่พอจะรู้อยู่แล้วว่าครอบครัวของต้นน้ำคงไม่ต้อนรับ แต่ไม่นึกว่าเมื่อเจอเหตุการณ์จริงจะทำให้รู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้

"แม่เลิกแกล้งเมียผมได้แล้ว" ต้นน้ำมองหน้าผู้เป็นแม่เขม็ง

พิมพ์ดาวปรายตามองเด็กสาวข้างกายลูกชายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะวางถ้วยน้ำชาที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะเบาๆ

แปะ!!

เฮือก!

คะนิ้งสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็มีเสียงตบมือดังขึ้น ทำให้เธอที่กำลังก้มหน้ามองเท้าตัวเองต้องเงยหน้าขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"พอแม่รู้ว่าต้นจะพาหนูมาที่บ้านแม่ก็สั่งทำสร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญต้อนรับให้หนูเลยนะ จี้เพชรดอกกรรณิการ์ ชอบไหม"

"..." คะนิ้งชะงักไปเมื่อเห็นสร้อยคอในมือของพิมพ์ดาว ซึ่งมีจี้เพชรรูปดอกกรรณิการ์ห้อยประดับอยู่ ความสวยงามของมันเทียบไม่ได้เลยกับความอบอุ่นของคนให้

"เห็นต้นถ่ายรูปรอยสักที่แขนมาอวดแม่ บอกว่าเป็นชื่อของหนูนิ้ง บังเอิญจังเลยนะที่แม่ก็ชอบดอกกรรณิการ์ ที่สวนหลังบ้านพ่อเขาปลูกไว้ให้แม่ตั้งสองต้นเลยนะ"

"ขะ..ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวขอบคุณอย่างประหม่าเมื่อพิมพ์ดาวสวมสร้อยคอให้ ทั้งดีใจและตื้นตันใจจนน้ำตารื้นออกมาคลอเบ้า

"ต้นเล่าให้แม่ฟังหมดแล้วนะเรื่องครอบครัวของหนู ต่อไปนี้มาเป็นครอบครัวของแม่นะ"

"คะ..คุณแม่ ขอบคุณนะคะ" เธอกล่าวขอบคุณจากใจจริงด้วยความตื้นตันใจ ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับความรักความเมตตาจากพิมพ์ดาวขนาดนี้เลย

"ขอขัดเวลาซึ้งก่อนได้ไหมครับ นี่พ่อหายไปไหน ผมยังไม่เห็นเลย" ต้นน้ำเอ่ยแทรกขึ้นพลางกวาดตามองไปรอบๆ

"ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ไปกินข้าวกับแม่ดีกว่า" พิมพ์ดาวไม่ได้ตอบคำถามของลูกชายแต่หยัดกายลุกขึ้นทันที แล้วเดินจูงมือคะนิ้งเข้าไปในห้องรับประทานอาหารพร้อมกัน ทำให้ต้นน้ำต้องรีบเดินตามไป

"มากันแล้วเหรอ"

คะนิ้งมองหนุ่มใหญ่วัยกลางคนหน้าตาหล่อเหลาที่กำลังยกอาหารมาวางเรียงกันบนโต๊ะด้วยสีหน้ามีคำถาม เธอเกือบจะคิดว่าเขาเป็นว่าที่พ่อสามีหากไม่เห็นว่าเขาสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูอยู่

"พ่อมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย" ต้นน้ำขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อกำลังจัดโต๊ะอาหาร ต่างจากพิมพ์ดาวที่มองสามีด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม

"พะ..พ่อเหรอ" คะนิ้งแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าหนุ่มใหญ่วัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือพ่อของต้นน้ำ ด้วยใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาและหุ่นกำยำมองเห็นกล้ามแขนอย่างชัดเจนทำให้เธอเผลอคิดไปว่าเขาเหมือนนายแบบที่เริ่มมีอายุบนหน้าปกนิตยสาร

"วันนี้แกพาลูกสะใภ้มาเปิดตัวนิ คนเป็นพ่ออย่างฉันมีหน้าที่ดูแลลูกสะใภ้ให้ดีที่สุด วันนี้ฉันเลยเข้าครัวทำอาหารเองมันซะเลย" จักรินกอดอกมองอาหารฝีมือตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างภูมิใจ ทำเอาต้นน้ำแทบกุมขมับกับการต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อและแม่