กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 368

เย่ฉงซินหน้าแดงขึ้นทันที พูดด้วยเสียงเบา ๆ "ท่านอาจารย์... ท่านเคยสอน..."

"เขาเคยสั่งสอนเจ้าแล้ว เจ้าควรจดจำไว้ในใจอย่างดี" เจ้าสำนักจี้หยวนมองนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหมาย แล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "เขามีความคาดหวังมากมายต่อเจ้า เจ้าห้ามทำให้เขาผิดหวังเด็ดขาด"

"ทราบแล้ว ศิษย์จะจดจำไว้ในใจ"

เย่ฉงซินตอบรับด้วยความเคารพอย่างยิ่ง แต่ในใจกลับนึกถึงช่วงเวลาที่เซียนชิงเหยี่ยนยังอยู่ ท่านเจ้าสำนักจี้หยวนคงไม่มีวันกล้าพูดกับนางเช่นนี้

โชคดีที่วันเวลาที่ต้องทนทุกข์กำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว

เมื่อนางให้ยากับอาจารย์จนเสร็จสิ้น อาจารย์ก็จะกลับมาเป็นเซียนชิงเหยี่ยนผู้เคยเรียกพายุได้ดั่งใจเหมือนเดิม และหลังจากนี้คงไม่มีผู้ใดกล้าเยาะเย้ยนางอีกต่อไป

ตลอดเส้นทางต่อมา เย่ฉงซินยังคงรักษาความเงียบสงบเอาไว้ ขณะที่เจ้าสำนักจี้หยวนกลับจมอยู่กับคำพูดของอวี๋จาวเมื่อครู่ ใจของเขาไม่อาจสงบได้แม้สักครู่

"ผู้อาวุโสไท่ซ่าง ท่านเจ้าสำนักจี้หยวนขอเข้าพบ"

ยืนอยู่ข้างนอกลานบ้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของธรรมชาติ เย่ฉงซินมองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาที่เคลื่อนไหวไปมา ราวกับไม่เชื่อว่าอาจารย์ใหญ่ของนิกายเต๋าทั้งห้าจะอาศัยอยู่ในสถานที่ที่เรียบง่ายเช่นนี้

“เข้ามาได้”

เย่ฉงซินเดินตามหลังเจ้าสำนักจี้หยวน ค่อย ๆ เดินบนปลายเท้าเพื่อก้าวเข้าสู่ลานบ้านหลังเล็ก

"ผู้อาวุโสไท่ซ่าง ท่านนี้คือศิษย์ของเซียนชิงเหยี่ยน ชื่อเย่ฉงซิน มาที่นี่เพื่อเยี่ยมอาจารย์เนื่องจากเป็นห่วงบาดแผลของเขา"

"ข้าคารวะผู้อาวุโสไท่ซ่าง"

เสียงของเย่ฉงซินสั่นพร่า แสดงถึงความตื่นเต้นในครั้งแรกที่ได้พบผู้อาวุโสไท่ซ่างได้อย่างชัดเจน

สายตาที่แหลมคมจ้องมองนางอยู่นานจนนางยิ่งไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น

"เด็กดี เซียนชิงเหยี่ยนอยู่ข้างห้องนั่น เจ้าไปเยี่ยมเขาเถิด"

"ขอบคุณผู้อาวุโสไท่ซ่าง"

เย่ฉงซินแทบจะไม่อยากหยุดแม้สักครู่ รีบเร่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

【ติ๊ง! ท่านไม่ต้องตกใจ ไม่มีผู้ใดสามารถค้นพบการมีอยู่ของระบบได้ โปรดใช้ระบบอย่างสบายใจ】

เมื่อระบบสังเกตเห็นว่าเย่ฉงซินมีอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วเกินไป จึงรีบให้การปลอบประโลมทันที

เย่ฉงซินเดินเงียบ ๆ เข้ามาที่ห้องของเซียนชิงเหยี่ยน เมื่อเห็นชายที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวและท่าทางเหนื่อยล้า ชั่วขณะนั้นนางไม่อาจเชื่อมโยงภาพของเขากับอาจารย์ผู้เคยมีความยิ่งใหญ่ในความทรงจำได้

"ท่านอาจารย์"

นางนั่งคุกเข่าข้างเตียงของเซียนชิงเหยี่ยน น้ำตาร่วงหล่นเหมือนสายฝน

นางร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด สายตาของนางไม่ได้เต็มไปด้วยความเศร้าโศกมากนัก แต่กลับมีเพียงเสียงร้องไห้ที่เงียบเหงาและเศร้าสร้อยลอยไปถึงหูของผู้คนอื่น

ผู้อาวุโสไท่ซ่างถามเจ้าสำนักจี้หยวนว่า "นางร้องไห้อย่างนี้ทุกวันหรือ"

เจ้าสำนักจี้หยวนยิ้มแหย ๆ แล้วกล่าวว่า "ก็ไม่ใช่ทุกวัน ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของนาง"

หลังจากทั้งสองถามตอบกันเสร็จ พวกเขาก็กลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง

เย่ฉงซินร้องไห้จนจิตใจเบาสบายแล้ว หันไปถามระบบในทะเลจิตของนางว่า "ระบบ ช่วยปิดการรับรู้ของผู้อาวุโสไท่ซ่างและเจ้าสำนักจี้หยวนได้ไหม ข้าไม่อยากให้พวกเขาค้นพบเรื่องยาที่ฉันให้กับอาจารย์"

แม้ว่าความเย้ายวนจากการเป็นผู้ช่วยชีวิตของเซียนชิงเหยี่ยนจะยิ่งใหญ่ แต่เย่ฉงซินคิดและพิจารณาอย่างรอบคอบ สุดท้ายก็เลือกที่จะทำตัวต่ำต้อย ไม่ต้องการเปิดเผยความพิเศษของตัวเองในเวลานี้

【ติ๊ง! ได้ แต่จะต้องหักคะแนนโชคชะตาของท่าน】

"ได้"