กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 82

จางจุ้นกุมหน้าอก

แม้ที่กล่าวจะเป็นความจริง ทว่าความจริงนั้นช่างสะเทือนใจเสียจริง

"ศิษย์พี่หญิงใหญ่ ในที่สุดท่านก็กลับมา พวกข้าคิดถึงท่านแทบแย่"

"ศิษย์พี่หญิงใหญ่ ตอนที่ท่านไม่อยู่ ข้ากินข้าวไม่อร่อยเลย"

"ศิษย์พี่โจว ข้าคิดถึงช่วงเวลาที่ท่านสอนข้าฝึกกระบี่ยิ่งนัก ข้าอยากให้ท่านสอนข้าอีก"

"..."

เมื่อศิษย์นิกายเต๋าทั้งห้าได้พบโจวจินเยว่ต่างก็มีสีหน้ายิ้มแย้มและยินดี จางจุ้นที่เห็นเช่นนั้นรู้สึกปวดใจยิ่งนัก

ไม่นานนัก โจวจินเยว่ก็ถูกฝูงชนล้อมให้เดินไปข้างหน้า

ฟางเฉิงหล่างกับเย่ฉงซินก็ได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับนางเช่นกัน

ส่วนอวี๋จาวนั้นถูกกันออกมานอกวงล้อมของฝูงชนนานแล้ว

คนที่ผ่านไปผ่านมายังคงส่งสายตาดูถูกเหยียดหยามมาให้นาง

ทว่าอวี๋จาวก็ไม่ได้ถือสา

ขณะที่กำลังจะจากไป เหมือนโจวจินเยว่จะสังเกตเห็นว่านางไม่อยู่ จึงหันกลับมามองหานางท่ามกลางฝูงชนอย่างเป็นกังวล

อวี๋จาวยิ้มบางก่อนจะโบกมือให้นาง เมื่ออีกฝ่ายจากไปพร้อมกับฝูงแล้ว อวี๋จาวจึงมุ่งหน้าไปยังหอคัมภีร์อย่างช้า ๆ

หอคัมภีร์ตั้งอยู่ในสถานที่อันเงียบสงบและลับตาคนของนิกายเต๋าทั้งห้า ความครื้นเครงที่หน้าประตูใหญ่หาได้ทำลายบรรยากาศเงียบสงัดของที่นี่ไม่

"ผู้อาวุโสกู่"

ผู้อาวุโสกู่ยังคงถือคัมภีร์โบราณเล่มหนึ่งไว้และนั่งอยู่ตรงทางเข้าหอคัมภีร์เหมือนเช่นเคย ดูออกว่ากำลังเมามาย เมื่อได้ยินชื่อตัวเอง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะปรากฏริ้วรอยบาง ๆ ที่หางตาเพียงชั่วขณะ

"ยัยหนูอวี๋นี่เอง การฝึกฝนเสร็จสิ้นแล้วหรือ"

"เจ้าค่ะ"

อวี๋จาวเคยพบผู้อาวุโสกู่เพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็เคารพผู้อาวุโสกู่อย่างมาก ยามผู้อาวุโสกู่เอ่ยถาม นางตอบคำถามอย่างนอบน้อมโดยไม่แสดงกิริยาใดเกินความจำเป็น

ผู้อาวุโสกู่ลูบเครา รู้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่ง

เขาเอ่ยถามอย่างเมตตาราวกับเป็นอาจารย์ในสำนัก "การฝึกฝนได้ประโยชน์ใดบ้างหรือไม่"

อวี๋จาวพยักหน้า "ได้เพิ่มพูนประสบการณ์เล็กน้อย และค้นพบหินแร่สองชนิดที่ใช้สำหรับหลอมเป็นอาวุธเวทประจำตัวด้วยเจ้าค่ะ"

อวี๋จาวคาดเดาได้ทันที

เมื่อพินิจอย่างละเอียด สิ่งของเหล่านั้นล้วนเป็นวัสดุที่จำเป็นสำหรับหลอมเป็นอาวุธเวทประจำตัวในมนตราวารีอำพัน และในนั้นยังมีหินนภาดาราชิ้นหนึ่งอยู่ด้วย

เพียงแค่ต้องหาวัสดุหลอมอาวุธอีกสามอย่างให้ครบ อาวุธเวทประจำตัวของอวี๋จาวก็จะรวบรวมได้ครบแล้ว

ญาณทิพย์ของอวี๋จาวออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะส่งกำไลเก็บของคืนให้ผู้อาวุโสกู่ด้วยสีหน้าจริงจัง

"ผู้อาวุโสกู่ สิ่งของภายในนี้ล้ำค่าเกินไป ไร้ความชอบไม่อาจรับค่าตอบแทน ข้ารับไว้ไม่ได้ ท่านเอาคืนไปเถิด"

ผู้อาวุโสกู่ยินดีเสาะหาวิชายุทธ์ที่เหมาะสมมาให้นาง อวี๋จาวก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว จะมีหน้าไปรับของของผู้อาวุโสกู่อีกได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังคงมีความเคลือบแคลงใจอยู่

ผู้อาวุโสกู่เก็บมือทั้งสองข้างไว้ในแขนเสื้อพลางอวี๋จาวแวบหนึ่ง "เหตุใดเล่า กลัวว่าชายชราจะมีเจตนาร้าย จึงไม่กล้ารับหรือ"

อวี๋จาวที่ถูกอ่านความคิดยิ้มเขิน ๆ "ข้ากลัวจริง ๆ เจ้าค่ะ"

ผู้อาวุโสกู่หัวเราะในลำคอ "เด็กอย่างเจ้านี่นะ ช่างไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเอาเสียเลย เจ้าคิดว่าข้าจะถูกใจคนในนิกายเต๋าทั้งห้าได้ง่าย ๆ หรือ บอกเจ้าตามตรง ศิษย์ทั้งหมดในสำนักแห่งนี้ก็มีเพียงเจ้ากับยัยหนูแซ่โจวที่ศิษย์ใหญ่ของเจ้าสำนักที่เป็นผู้เป็นคน คนอื่น ๆ ไม่ต้องไปพูดถึงหรอก"

เมื่ออวี๋จาวได้ฟังคำที่ผู้อาวุโสกู่เปรียบเทียบนางกับศิษย์พี่โจวก็อดยิ้มมุมปากอย่างภาคภูมิใจไม่ได้