กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 29

หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่า เหตุผลที่พวกเขาทำร้ายตัวเอง มีข้อหนึ่งคือกลัวว่าตัวเองจะใช้อำนาจจากจงจิ่งห้าวมาจัดการพวกเขา

เมื่อก่อนเธอคิดไม่ถึงก็จริง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

สิ่งที่พวกเขาทำร้ายไม่เพียงแต่ตัวเอง ยังคุกคามถึงเด็กในท้องของเธอด้วย!

การยอมของเธอ เป็นความอ่อนแอรังแกง่ายในสายตาพวกเขา?

“แกได้ยินแล้วทำอะไรได้? ”ไหนๆก็ซ่อนไม่ได้แล้ว เสิ่นซิ่วฉิงก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป

“ใช่ แกคิดว่าแกเป็นใคร ก็แค่คนถูกพ่อทอดทิ้ง——”

“เสียงดังแต่เช้าเลยพวกคุณ——ลูกมาที่นี่ทำไม?” เดิมทีหลินกั๋วอันจะดุด่า แต่พอเห็นหลินซินเหยียนก็อยู่ น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันที

หลินซินเหยียนมองเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หานไปทีหนึ่ง สุดท้ายสายตาไปตกบนตัวหลินกั๋วอัน “พ่ออยากได้ที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์ไม่ใช่เหรอ?”

หลินกั๋วอันชะงัก “ลูกได้มาแล้วเหรอ?”

ในเวลาเดียวกันเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หานจ้องมองเธอด้วยสายตาเปล่งประกาย

เหมือนตกตะลึง จงจิ่งห้าวดีกับเธอจริงๆ

ไม่งั้นคงไม่ให้สัญญาที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์กับเธอหมด

หลินซินเหยียนเก็บทุกรายละเอียดสีหน้าของพวกเขาหมด เปลือกเสือของจงจิ่งห้าวนี้ วันนี้เธอคงต้องยืมใช้สักหน่อยแล้วแหละ

สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือครั้งหนึ่ง

เธอทำเหมือนสบายๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอายและความสุขของผู้หญิงที่มีความรัก “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน เขาจะให้อะไรฉันสักหน่อยไม่ถูกเหรอ?”

“เป็นไปไม่ได้! ” หลินหยู่หานไม่อยากจะเชื่อ เธอล้างสมองตัวเองมาตลอดว่า สิ่งที่เห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพลวงตา

ไม่มีทางที่จงจิ่งห้าวจะชอบเธอ!

เสิ่นซิ่วฉิงจับหลินหยู่หาน ส่ายหัวกับเธอ ให้เธออย่ารีบร้อนเกินไป

ถ้าหลินซินเหยียนได้ที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์มาจริงๆ ท่าทีที่หลินกั๋วอันมีต่อเธอคงต้องเปลี่ยนไปแน่ๆ

หลินกั๋วอันจะรีบประจบแน่นอน อีกอย่างตอนนี้บริษัทก็มีปัญหา

เป็นไปตามคาด พอหลินกั๋วอันฟังคำพูดของหลินซินเหยียนจบ รอยยิ้มที่หายไปนานก็คืบคลานมาที่แก้มของเขา “ทานข้าวเช้าหรือยัง? ถ้ายังก็อยู่ทานที่นี่ก่อนค่อยกลับ”

ไม่ใช่ว่าหลินกั๋วอันยิ้มไม่เป็น แต่ไม่เคยยิ้มให้กับหลินซินเหยียนเลย

หลินซินเหยียนมองหลินกั๋วอัน ในใจขมขื่น เพราะเห็นว่าตัวเองมีคุณค่าต่อการประโยชน์ ดังนั้นท่าทีเลยเปลี่ยนไปนะเหรอ?

ในใจของเขา ตัวเองมีคุณค่าเพียงใช้ประโยชน์?

นี่ก็คือคุณพ่อผู้ให้กำเนิดเธอ น่าเศร้าแค่ไหน?

“หนูทานมาแล้ว หนูแค่มาว่าพ่อว่า ช่วยเก็บของสินสอดทองหมั้นของแม่ และของของหนูให้เรียบร้อย พรุ่งนี้หนูจะเอามาให้”

พูดเสร็จเธอก็หันหลังเดินลงตึก อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดในใจ ทำให้เธอมองข้ามความเจ็บปวดบนหัวเข่า

หลินกั๋วอันตามหลังมา “ลูกกลับมา ยังไม่ได้ทานข้าวที่บ้าน ทานข้าวเสร็จค่อยไป”

หลินซินเหยียนหันมามองหลินกั๋วอัน “พ่อจะต้องการอะไรอีก?”

ตามสไตล์ของหลินกั๋วอันแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องที่ต้องการใช้เธอ คงไม่รักและเอาใจใส่แบบนี้กับเธอที่เป็นลูกสาวคนนี้หรอก?

เมื่อถูกดูความคิดออก หลินกั๋วอันก็ไม่ปิดบังอะไรอีก น้ำเสียงอ่อนโยนลง “เหยียนเหยียน บริษัทมีปัญหาเล็กน้อย ลูกให้จงจิ่งห้าวช่วยออกหน้าจัดการให้พ่อหน่อยได้ไหม?”

หลินซินเหยียนจับราวบันไดแล้วเดินลงมา ไม่มองเขาอีก ถามเสียงเรียบว่า “บริษัทเกิดปัญหาอะไร?”

“การลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์ เกิดเหตุการณ์ถล่มทลาย——”

บริษัทกำลังถูกฟ้องร้อง อีกอย่างชื่อเสียงของบริษัทได้รับผลกระทบอย่างมาก

ทำให้อุตสาหกรรมการผลิตที่ทางบริษัทลงทุน ถูกต่อต้าน

ตอนนี้เงินทุนแทบไม่สามารถเอากลับคืนมาได้

ถึงแม้ว่าหลินซินเหยียนจะให้ที่ดินของอ่าวรีพัลส์เบย์กับเขา เขาก็ไม่มีเงินทุนที่จะลงทุนพัฒนาอีกแล้ว

เวลาล่าช้าในตอนนี้ คือจัดการเรื่องถล่มทลายครั้งนี้

ถ้าหากจงจิ่งห้าวออกหน้าระงับมติมหาชน ด้านการฟ้องร้องช่วยเขาหาคนหน่อย วิกฤตครั้งนี้ถึงจะผ่านพ้นไปได้

หลินซินเหยียนมองขึ้นไปทางบนตึก “หนูจะช่วยพ่อเปล่าๆไม่ได้ หนูมีเงื่อนไข”

หลินกั๋วอันสีหน้าตึง ราวกับคิดไม่ถึงว่าเธอจะเสนอเงื่อนไขอีก ครั้งนี้เธอต้องการอะไร?