กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1000

สีหน้าของเหวินเสี่ยวจี้ชะงักไปเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า " เหยียนเฉินขาดการติดต่อไป ตอนนี้กำลังหาอยู่ ถ้ามีเบาะแสอะไรฉันจะรีบบอกนายเป็นคนแรก "

มือของจงจิ่งห้าวที่ระนาบอยู่ข้างตัว ค่อยๆ ประสานกันแน่น น้ำเสียงที่พูดออกมาฟังดูน่ากลัว " นานแค่ไหนแล้ว? "

" ประมาณ..... ครึ่งเดือนแล้ว " เหวินเสี่ยวจี้พูดจบก็หลุบสายตาลง

ในใจของจงจิ่งห้าวตอนนี้ปั่นป่วนไปหมด แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าและอารมณ์อะไรออกมามากมาย เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะยืนไม่ไหว ถ้าให้หลินซินเหยียนรู้ ก็จะยิ่งจัดการยากกว่าเดิม แล้วด้วยสุขภาพร่างกายของหลินซินเหยียนในตอนนี้ ไม่แน่อาจจะล้มป่วยก็ได้

" อืม ต้องเก็บเป็นความลับอยู่แล้ว คนในครอบครัวก็ไม่ให้บอก " ความหมายของเขาก็คือเหวินเสี่ยวจี้ห้ามบอกเฉินชือหาน เผื่อว่าเธอจะพลั้งปากพูดต่อหน้าหลินซินเหยียน

" ฉันรู้แล้ว ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น เรื่องนี้มีเพียงนายคนเดียวที่รู้ " เหวินเสี่ยวจี้ก็ไม่สบายใจเช่นเดียวกัน

" ตอนนั้นสถานการณ์ดูอันตรายหรือเปล่า? " จงจิ่งห้าวอยากจะทำความเข้าใจให้ชัดเจน

" ได้ยินมาว่าอันตราย แต่ไม่ใช่เขา ตอนนั้นมีอีกกลุ่มหนึ่งที่กลับเข้าไป " เหวินเสี่ยวจี้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่ได้ยินจากผู้ที่เข้าไปปฏิบัติงาน แล้วรอดชีวิตกลับมาอีกที

จงจิ่งห้าวพูดต่อ " คืนนี้ เราจะออกไปนอนโรงแรม "

" ที่บ้านก็ยังมีที่เหลือ "เหวินเสี่ยวจี้รีบพูดดักเอาไว้ " ห้องก็เก็บทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วด้วย "

" แม้กระทั่งผมคุณยังปิดไม่ได้ ถ้าเธอได้ยินขึ้นมาจะทำยังไง? ร่างกายเธอก็ไม่แข็งแรง คุณรู้หรือเปล่า " จงจิ่งห้าวตัดสินใจระวังไว้ก่อน

เหวินเสี่ยวจี้หมดคำจะพูด เพราะตัวเองใจไม่แข็งพอ ถึงได้มีพิรุธต่อหน้าจงจิ่งห้าว แต่สำหรับจงจิ่งห้าวคนนี้ จะมีซักกี่คนที่สามารถปิดบังสายตาของเขาได้?

เขาไม่ต่างจากปีศาจเลย

" ถ้างั้นก็ได้ แต่ตกลงกันแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ แต่อยู่ดีๆ ไปนอนที่นู่นจะพูดยังไงกับเธอล่ะ "เหวินเสี่ยวจี้ถามด้วยความเป็นห่วง

" เรื่องนี้ผมจะพูดกับเธอ ไม่ต้องกังวลหรอก " จงจิ่งห้าวพูดเสียงเรียบ

เขาจะต้องระวัง เหวินเสี่ยวจี้ก็ไม่พูดอะไรมาก เพราะเขาก็กลัวที่จะเผชิญหน้ากับหลินซินเหยียน ถ้าถูกเธอระแคะระคายขึ้นมา เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

ออกไปพักข้างนอกก็ดี จะได้ไม่ต้องลุกลี้ลุกลนเวลาเธอถามถึงจงเหยียนเฉิน

จงจิ่งห้าวนั่งอยู่ในห้องสักพักก็ลุกขึ้น ภายในห้องรับแขกเฉินชือหานก็ยังคงพูดคุยกับหลินซินเหยียน

" เราไปกันเถอะ " จงจิ่งห้าวพูด

" ไม่ได้คุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอว่าคืนนี้นอนที่นี่? " หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้เอ่ยถาม เฉินชือหานก็พูดขึ้นมา

" นานแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ ยังมีบางที่ที่ต้องไปน่ะครับ " จงจิ่งห้าวอธิบายง่ายๆ เหวินเสี่ยวจี้ที่อยู่ข้างๆ ก็ช่วยพูดอีกแรง " พวกเขาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว กลับมาครั้งนี้ก็มีหลายที่ที่อยากไปดูละมั้ง "

เฉินชือหานไม่ได้ถามต่อ หลินซินเหยียนก็ลุกขึ้นแล้วมองหน้าจงจิ่งห้าว " คุณจะไปไหน? ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่ได้ยินคุณบอกก่อนเลย? "

จงจิ่งห้าวพูดเนือยๆ " แค่ลืมน่ะ เลยไม่ได้บอกคุณล่วงหน้า ไปกันเถอะ "

" โอเค " หลินซินเหยียนไม่สงสัยอะไรก็ตอบตกลงไป

จากนั้นพวกเขาก็ออกจากบ้านตระกูลเหวิน รอให้เหวินเสี่ยวจี้กับเฉินชือหานกลับเข้าบ้านไปแล้ว และไม่มีใครอยู่ หลินซินเหยียนก็ถามขึ้นมาว่า " ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณมีอะไรบางอย่างผิดปกติ? "

ลูกชายหายตัวไปครึ่งเดือนแล้ว ใจของเขาจะยังนิ่งอยู่ได้ยังไง ต้องทำยังไงถึงจะทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยายามแสร้งทำก็จะต้องมีสักครั้งที่มีพิรุธหลุดออกมา

แต่ก็ไม่ได้ทำให้หลินซินเหยียนสงสัยอะไร แค่รู้สึกว่าเขาไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า " คุณเป็นอะไรไป? "

ระหว่างที่พูดก็เอามือไปอังตรงหน้าผากของเขา

จงจิ่งห้าวตอบ " ผมไม่เป็นอะไร "

หลินซินเหยียนให้เขาขึ้นไปนอนบนเตียงก่อน ตั้งนั้นเธอก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำที่หกบนโต๊ะ

ขนาดนั้นที่เมืองC

จงเหยียนซีได้ยินว่าซงเก้นจะไปแล้ว ก็อาสาจะไปส่งเขา

อันที่จริง เป็นเพราะเธอ ซงเก้นจึงมาที่ประเทศนี้ ตอนนี้เขาจะกลับไป ไม่ว่าจะในด้านความรู้สึกและเหตุผลเธอก็ควรจะไปส่งเขา

แต่ซงเก้นกลับปฏิเสธ เขารู้ว่าที่จงเหยียนซีมาส่งเขาเพราะอะไร ดังนั้นก็เลยไม่ยอมให้เธอทำ

ขอยิ่งเป็นคนที่ไม่ชอบฝืนบังคับคนอื่น หรือให้คนอื่นคิดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณเขา

จริงๆ แล้วจงเหยียนซีไม่ได้ติดหนี้บุญคุณอะไรเขาเลย เพราะตอนแรกการที่เขากลับมาที่นี่พร้อมเธอ ทั้งหมดเป็นเพราะเขาเต็มใจ

แต่จงเหยียนซีก็ยังหัวแข็ง จะไปส่งเขาที่สนามบินให้ได้ ตอนที่กลับมาแล้วเธอก็เจอเข้ากับเจียงโม่หาน จริงๆ นี่ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เป็นเพราะเจียงโม่หานพยายามหาเธอจนเจอ