กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1003

หลังจากที่จวงเจียเหวินพูดจบและวางสาย เขาไม่ได้เก็บโทรศัพท์​ทันที แต่กลับโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง

ไม่นานปลายทางก็รับสาย

เสียงปลายสายดังขึ้น “ประธานจวง”

“อืม การลงมือในครั้งนี้พวกคุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าไม่ได้ทิ้งหลักฐานอะไรไว้? ผมไม่อยากมีปัญหา​ตามมาทีหลัง”เขากำลังเช็คความแน่ใจว่าจะไม่ตรวจเจอหลักฐานใดๆ เพราะไม่อยากมีปัญหา​ที่ไม่จำเป็น

“ประธานจวงวางใจเถอะครับ เรื่องนี้พวกผมจัดการเรียบร้อยแล้ว”

จวงเจียเหวินตอบกลับ “ช่วงนี้ก็ให้พวกเขาอยู่เงียบๆไปก่อน อย่าสร้างปัญหาเพิ่ม”

“วางใจได้ครับ พวกผมไม่สร้างปัญหาแน่นอน”

“ผมจะโอนเงินให้คุณหนึ่งก้อน เพื่อเป็นรางวัลให้พวกพ้องของคุณ”

“เรื่องเล็กน้อยครับ ไม่ต้อง………”

“แค่นี้ก่อนนะ ผมยังมีธุระที่ต้องทำต่อ”

“โอเคครับประธานจวง ขอบคุณครับ”

หลังจากที่วางสาย จวงเจียเหวินก็เก็บโทรศัพท์​ นั่งลงไปที่โต๊ะทำงานแล้วใข้มือนวดระหว่างคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเหนื่อย จากนั้นเขาก็ต่อสายถึงเลขา “วันนี้ผมไม่ออกงานทางการ การสังสรรค์​ทั้งหมดให้ยกเลิกไปเลย”

“รับทราบค่ะ”

เขาหลับตาลงแล้วเอนตัวลงไปยังพนักพิง​

เวลาผ่านไปประมาณยี่สิบ​นาที เสียงเคาะประตู​หน้าห้องทำงานก็ดังขึ้น

เขาลืมตา แล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ “เข้ามา”

ไม่นาน ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก

จงเหยียนซีเดินเข้ามา จวงเจียเหวินยิ้ม “มีเวลาว่างมาหาผมแล้วเหรอครับ?”

เขาแสร้งทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย

จงเหยียนซีไม่ได้อ้อมค้อมกับน้องชายแท้ๆของตัวเอง เธอถามขึ้นว่า “นายจ้างคนไปจัดการเจียงโม่หานเหรอ?”

จวงเจียเหวินมองดูเธอ “พี่กำลังถามผม?”

“ไม่ใช่”จงเหยียนซีและเขาสบตากัน “นายแค่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่?”

“ทำไมพี่ถึงต้องการคำตอบนี้นักล่ะ? ถ้าใช่แล้วไง ไม่ใช่แล้วไง? หรือว่าพี่ยังสามารถโกรธ​ผมเพราะเรื่องนี้ได้อีก?”

จงเหยียนซีดึงเก้าอี้ในห้องทำงานออกมานั่ง “ถ้านายเป็นคนทำ พี่รู้ว่า เจตนา​ของนายก็เพื่อหวังดีต่อพี่”

“แล้ว? พี่มาขอบคุณผมเหรอ?”จวงเจียเหวินเลิกคิ้วเล็กน้อย ท่าทางของเธอนั้น ไม่เหมือนกับการมาขอบคุณเลย

“พี่แค่ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเจียงโม่หานอีก นายทำแบบนี้ ถ้ามีคนจับได้ นายจะเดือดร้อนเอานะ”เธอนั้นไม่อยากให้เรื่องของเจียงโม่หานมาเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเธออีก

“ไม่เชื่อใจผมขนาดนั้นเลย?”จวงเจียเหวินมองไปยังจงเหยียนซี “ถึงแม้ผมกับพี่จะไม่ใช้นามสกุล​เดียวกัน แต่ว่า พวกเราเป็นพี่น้องแท้ๆในสายเลือดเดียวกัน พี่โดนรังแก จะให้ผมอยู่เฉยๆได้ยังไง? แค่ไปกระทืบสั่งสอนเขา ไม่ได้เอาชีวิตเสียหน่อย ในใจผมรู้ดี มันจะไม่มีปัญหาตามมาหรอก ถึงแม้เขาจะตรวจสอบ ก็ตรวจสอบไม่ได้ หรือถ้าเขาจะสงสัยว่าเป็นผม ก็ไม่มีหลักฐาน”

“คุณหมอครับ ผมอยากทราบว่า ทำไมถึงพูดว่าช่วงนี้ยังไม่มีอันตรายล่ะครับ?”

หมอพูดขึ้น “หลังผ่านการCT พวกเราเห็นก้อนดำๆในหัวของผู้ป่วย ตอนนี้เราไม่สามารถ​สรุปได้ว่ามันคืออะไร ต้องรอให้คนไข้ฟื้นขึ้นมาก่อน แล้วค่อยทำการวินิจฉัยต่อไป”

หนานเฉิงจับเจียงโย่เชียนที่กำลังตื่นเต้นไว้ “พวกเราพาประธานเจียงไปที่ห้องผู้ป่วย​ก่อนดีกว่านะ ทุกอย่างนั้น รอให้ประธานเจียงฟื้นขึ้นมาก่อนค่อยตัดสินใจ”

เจียงโย่เชียนมองไปยังเขา สุดท้ายก็พยักหน้า

หลังจากที่เจียงโม่หานถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วย วันถัดไปถึงจะฟื้นขึ้นมา

หนานเฉิงกับเจียงโย่เชียนนั้นไม่ได้ไปไหน อยู่เฝ้าเขามาตลอด

บนหัวของเจียงโม่หานยังคงพันด้วยผ้าก๊อซ สีหน้านั้นยังดูโอเค เขาค่อยๆลืมตาขึ้น ปลายจมูกอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาล สิ่งที่เห็นรอบๆก็คือห้องที่แปลกตา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และรู้สึกปวดหัวมาก

“ประธานเจียง”หนานเฉิงตื่นขึ้นมา ก็พบกับเจียงโม่หานที่ตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว เขาจึงถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เจียงโม่หานมองไปยังคนตรงหน้าอย่างหน้าตาเฉย เขานึกไม่ออกว่าคนตรงหน้าคือใคร

“ท่านไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ?”หนานเฉิงเห็นว่าเจียงโม่หานไม่พูดอะไร จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ให้ผมเรียกหมอให้ไหมครับ?”

เจียงโม่หานยังคงไม่พูดอะไร แววตาและท่าทางก็ไร้ซึ่งอารมณ์​และสีสัน ราวกับว่าไม่คุ้นชินกับสถานที่แปลกๆนี้ และยังรู้สึกไม่คุ้นเคยกับหนานเฉิง

หนานเฉิงเห็นว่าเขาไม่ค่อยปกติ จึงวิ่งไปเรียกหมอให้มาตรวจ

ไม่นานหมอก็เข้ามา แล้วพาเจียงโม่หานไปยังห้องตรวจ