กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 101

ที่นี่ไม่เหมือนบาร์ แล้วก็ไม่เหมือนร้านอาหารด้วย การตกแต่งสวยงาม สะอาดสะอ้าน มีคนสองคนเดินผ่านมาบ้าง

หลินซินเหยียนงุนงง “นี่มันคือที่ไหนกันแน่นะ？”

“บาร์” เหอรุ่ยเจ๋อดึงเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องรับรองที่อยู่ลึกที่สุด

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเป็นปม “มีบาร์ที่เงียบขนาดนั้นด้วยเหรอ แทบไม่เคยเจอเลยนะ”

“นี่เป็นบาร์ส่วนตัว ไม่ได้เปิดให้ใครเข้ามาก็ได้ มันสำหรับคนเพียงบางกลุ่มเท่านั้น” เหอรุ่ยเจ๋ออธิบาย “ที่นี่มันเงียบมาก”

“อ๋อ”

เพียงไม่นานก็มาถึงห้องรับรอง เหอรุ่ยเจ๋อเปิดประตของห้องรับรองออก ก็เห็นว่ามีแสงสีเหลืองนวล ในห้องรับรองมันใหญ่มาก ทางด้านหลังนั้นเป็นโซฟาหนังสีดำ ทางด้านหน้ามีไวน์แดงและแก้วไวน์สองขวด

หลินซินเหยียนมองไปทางเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณจองเอาไว้ก่อนแล้วเหรอ？”

สีหน้าท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อนั้นนิ่งไป เพียงไม่นานก็กลับมาพูดเหมือนเดิม “ฉันเป็นแขกVIPของที่นี่ นี่เป็นฉันห้องรับรองที่จัดเอาไว้เพื่อฉัน เหล้าข้างในนี้เป็นของที่ฉันเก็บเอาไว้เอง”

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา “ฉันจำได้ว่าคุณไม่ชอบดื่ม”

เหอรุ่ยเจ๋อยืนอยู่หน้าประตู ก่อนจะมองเงาบางของเธอ ก่อนจะรู้สึกไขว้เขวเล็กน้อย “คนเราจะเปลี่ยนไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ？พี่ก็เป็นคน ก็มีความรู้สึกมากมาย แล้วก็เศร้าใจเป็น เพราะรักที่ไม่ได้ครอบครอง”

เขาพูดอย่างมีความหมายซ่อนอยู่

หลินซินเหยียนฟังสิ่งที่อยากจะสื่อออกเหมือนกัน

เธอทำท่าทีเหมือนไม่มีอะไร ก่อนจะมองห้องรับรอง พลางยื่นมือไปแตะโคมไฟ แล้วก็เคาะขวดเหล้า ก่อนจะวางแก้วไวน์ลง “โลกนี้มีคนมากมาย คนที่ได้เจอนั้นก็นับเป็นพรหมลิขิตทั้งนั้น สำหรับพรหมลิขิตนั้น มีคำโบราณว่าไว้ สิ่งที่เป็นของเรามันก็เป็นของเราวันยังค่ำ แต่สิ่งที่มันไม่ใช่ของเรา ถึงจะแลกด้วยชีวิตก็เอามันมาไม่ได้”

เหอรุ่ยเจ๋อก้มหน้ายิ้ม “คุณยังคมคายเหมือนเดิม ไม่ยอมให้พี่ชายเลย ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่แล้วใช่ไหม？”

หลินซินเหยียนหันกลับมา ก่อนจะยิ้มให้เขา “คุณยังไม่แก่ ในสายตาฉัน คุณยังคงเป็นเด็กที่ใส่ชุดกาวน์ แล้วก็ใส่แว่น พลางถามอาการคนไข้ด้วยท่าทีอ่อนโยน ดูแลฉันเหมือนพี่ชาย ฉันจำได้ดี”

เหอรุ่ยเจ๋อเปิดขวดออก ก่อนจะรินเหล้า “เราเลิกพูดเรื่องในสมัยก่อนกันเถอะ”

เขากลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน แล้วลงมือไม่ลง

แต่ว่า ถ้าไม่ทำลายเธอ เหอรุ่ยหลินกับจงจิ่งห้าวก็คงทำไม่ได้ และก็ไม่สามารถใช้การแต่งงานมาทำให้ตระกูลมีอนาคตที่ดี

เขารินเหล้าลงแก้วสองแก้ว “ไม่ต้องดูแล้วล่ะ มาดื่มกับพี่เถอะ”

หลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะหยิบแก้วที่เหอรุ่ยเจ๋อรินให้ขึ้น มันมีสีแดงสด กลิ่นล้ำลึก มันเป็นไวน์แดงระดับสูง เหอรุ่ยเจ๋อยกแก้วขึ้นมาก่อนจะชนแก้วกับเธอ จนเกิดเสียงใสขึ้น “วันนี้ ไม่เมาไม่กลับกันนะ”

“ฉันดื่มไม่ค่อยเก่ง คงจะอยู่ดื่มกับคุณจนเมาไม่ไหว คงต้องรีบกลับก่อนนะ เสี่ยวลุ่ยอยู่ห่างจากฉันไม่ได้หรอก” หลินลุ่ยซีนอนก็เพราะเธอมาตลอด ถ้าเกิดว่าเธอไม่อยู่คืนนี้ ไม่รู้ว่าจะทำให้จวงจื่อจิ่นวุ่นวายหรือเปล่า

เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ตอบอะไร แต่ยกดื่มจนหมด

เขาถือแก้วเปล่าให้หลินซินเหยียนดู “พี่กินหมดแล้ว ตาคุณแล้วล่ะ”

หลินซินเหยียนเลยต้องดื่มไปด้วย

ไวน์แดงไม่เหมือนกับไวน์ขาว ที่เร่าร้อน ไวน์แดงนั้นอ่อนนุ่ม ไม่มีทางรู้สึกไม่เข้ากันอย่างแน่นอน

เหอรุ่ยเจ๋อรินให้เธออีก “นี่เป็นครั้งแรกที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันในที่เงียบๆ แบบนี้เลยนะ มีแต่พวกเราสองคนที่ดื่มด้วยกันนะ”

“อือ” หลินซินเหยียนผลุบตาลง ก่อนจะจ้องท่าทีตอนที่เขารินไวน์ แววตาก็เริ่มเบลอ ก่อนจะมีเงาที่ทับซ้อนกัน เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะพูด “ใช่น่ะสิ แต่ถึงมันจะอ่อนนุ่ม แต่กลับร้อนแรงไม่เบาเลยล่ะ”

เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ พลางถาม “งั้นเหรอ？”

“ใช้” หลินซินเหยียนรู้สึกมึนเมาขึ้นมา

“ไม่ใข่เพราะไม่อยากจะดื่มด้วยกัน เลยหาข้ออ้างนะ？” เหอรุ่ยเจ๋อตั้งใจพูดออกมา