กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1027

“......แล้วถ้าฉันไม่ยอมล่ะ?” มู่เยวียนเอ๋อร์ มองเขาอย่างเงียบๆ

เธอมองเห็นแม้แต่เส้นขนเล็กๆ บนใบหน้าของจงเหยียนเฉินได้อย่างชัดเจน อาการบาดเจ็บที่หน้าผากของเขาเกือบจะหายดีแล้ว มีเพียงรอยบางเหลืออยู่เท่านั้น แม้จะอยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้แต่เธอก็ไม่พบข้อของเขาเลย ช่างสมบูรณ์แบบจริงๆ

จงเหยียนเฉินอาจมองด้วยตาไม่เห็น แต่ทักษะด้านการได้ยินของเขาละเอียดอ่อนมาก เพียงแค่หายใจใกล้เขา ก็สามารถบอกได้ทันทีว่าเธอทำท่าทางอย่างไรอยู่ “ผมให้โอกาสคุณแต๊ะอั๋งผมแล้วนะ เช่นนั้นก็......”

ขณะพูดเขาก็เอามือลูบไปที่ศีรษะของเธอ คลำริมฝีปากของเธอได้อย่างแม่นยำแล้วโน้มตัวไปจูบ

มู่เยวียนเอ๋อร์ไม่ได้ดิ้นหนีและไม่ได้หลับตา เพียงมองมาที่เขาก่อนตอบรับอย่างช้าๆ......

เมื่อเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น เดิมทียาที่ควรจะต้มเสร็จตอนสองโมงก็ต้มเสร็จตอนสี่โมงเลยทีเดียว

มู่เยวียนเอ๋อร์ พูดอย่างขมขื่นว่า “เพราะคุณเชียว ทำให้เสียเวลาไปมากขนาดนี้”

เธอพูดขณะเทยาซึ่งต้มเสร็จแล้วลงในถ้วย

เป็นเพราะเป็นยาที่เพิ่งต้มเสร็จจึงยังคงมีควันสีขาวลอยขึ้นมา ในอากาศก็อบอวลไปด้วยกลิ่นของยาสมุนไพร

เธอกำลังจะนำไปวางลงบนโต๊ะเพื่อให้คลายร้อน แล้วใช้โอกาสนี้เดินไปเอาลูกอมมา

ยานี้เธอต้มเองจึงรู้อยู่แก่ใจว่ามันขมมาก

ดังนั้นเธอจึงเตรียมของหวานเอาไว้ด้วย

เพื่อที่จะช่วยขจัดรสขมในปากลงบ้าง

“คุณต้องเชื่อฉันนะคะ” มู่เยวียนเอ๋อร์ถือถ้วยยามาให้จงเหยียนเฉิน“ฉันจะรักษาคุณจนหายอย่างแน่นอน”

“ผมเชื่อคุณ” จงเหยียนเฉินพูด สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง เขาเชื่อในตัวผู้หญิงคนนี้จริงๆ ถ้าเธอต้องการทำร้ายเขา เกรงว่าเขาคงจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่มาได้อย่างปลอดภัยจนถึงตอนนี้

ตลอดเวลาที่รู้จักกันมานี้ เขารู้สึกว่า มู่เยวียนเอ๋อร์ เป็นผู้หญิงที่ใจดีและมีทักษะความสามารถอย่างมาก

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงแบบนี้มาก่อน

แม้จะอายุยังน้อยแต่รู้จักการแพทย์แผนจีนเป็นอย่างดี

“วันนี้เรากำลังกินข้าวกันที่ลานบ้านนะคะ” เธอทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปพาจงเหยียนเฉินออกมายังลานนี้ ก่อนจะให้เขานั่งลง

“รู้สึกว่ามันเตี้ยไปไหม?” ทั้งโต๊ะและเก้าอี้ค่อนข้างเล็ก มันเตี้ยไปแน่นอน

“ไม่ครับ” จงเหยียนเฉินนั่งลง

มู่เยวียนเอ๋อร์ นั่งข้างหน้าเขา “พรุ่งนี้คุณอยากกินอะไรคะ ฉันจะทำให้กิน”

จงเหยียนเฉินรู้สึกว่าเธอคือสาวน้อยเวทมนตร์จริงๆ เธอรู้จักทั้งแพทย์แผนจีนและศิลปะการต่อสู้ อีกทั้งทำอาหารเก่งมาก ทั้งซุปและกับข้าวอื่นๆ หรือแม้แต่เกี๊ยวจากผักป่าก็ยังอร่อย

“ผมไม่ใช่คนเลือกกิน”

มู่เยวียนเอ๋อร์ ป้อนเขา “งั้นก็เลี้ยงง่าย”

จงเหยียนเฉินถามว่า “หมายความว่าคุณจะเลี้ยงผมเหรอ?”

“แน่นอน” มู่เยวียนเอ๋อร์ใช้ตะเกียบที่ป้อนเขาเอื้อมไปหยิบเกี๊ยวขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วใส่เข้าไปในปากของเขา “คุณนอนบนเตียงของฉัน ดังนั้นคุณก็เป็นของฉัน”