กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 106

บทที่106 ทำสัญญา

ตอนนี้เขายังเด็ก พละกำลังไม่มาก เลยทำได้เพียงยอมร่วมมือกันไปก่อน

จงจิ่งห้าวก้มหน้ามองเด็กคนนี้

ยังเด็ก แต่รู้จักคิดแทนหลินซินเหยียนแล้ว

รู้จักตอบแทนจริงๆ เลย

ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าหลินซินเหยียนนั้นสอนมาดี

เป็นแม่ลูกที่เกื้อกูลกันได้ดี

น่าจะเป็นเพราะท่าทีของพวกเขาแม่ลูก

ในตอนนี้มีพนักงานมาเก็บโต๊ะแล้ว ก่อนจะเอาชามและตะเกียบที่ลูกค้าทั้งสองคนใช้ไปเก็บด้วย แล้วใช้ผ้าเช็ดโต๊ะเช็ด แต่ไม่รู้ว่าใช้เช็ดมากี่โต๊ะแล้ว มันเลยไม่สะอาดที่เช็ดไปนั้นมีแต่น้ำมันเต็มไปหมด

หลินซีเฉินดึงเก้าอี้ออกมา “คุณนั่งลงเถอะ”

เขาเองคุ้นชินกับการปีนขึ้นไปนั่งเองแล้ว จากนั้นจึงรอให้หลินซินเหยียนเอาอาหารมา

“ไม่ชอบที่นี่เหรอ？” หลินซีเฉินมองเขา

จงจิ่งห้าวมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะลากเก้าอี้ออก ไม่ได้ไม่ชอบหรอก เพียงแค่ไม่เคยมากินข้าวในที่แบบนี้ก็เท่านั้น อีกอย่างยังมีคนแอบมองอยู่เรื่อยๆ เลย

มันทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในสวนสัตว์ แล้วก็มีคนมาชื่นชมเลยล่ะ

มันทำให้เขารู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก

หลินซินเหยียนยกโจ๊กกับเกี๊ยวนึ่งมา แล้วก็มีแป้งทอดกับแป้งทอดไข่มาด้วย

เธอเอาโจ๊กออกมาจากถาดแล้ววางตรงหน้าหลินซีเฉิน ส่วนอีกถ้วยก็วางอยู่หน้าจงจิ่งห้าว แล้วก็วางอยู่ด้านหน้าตัวเองอีกหนึ่งถ้วย เมื่อเอาออกมาหมด เธอก็เอาถาดไปเก็บ ก่อนจะนั่งลง

หลินซีเฉินเริ่มกินไปก่อนแล้ว ก่อนจะกินโจ๊กและเกี๊ยวไปพลาง

กินอย่างเอร็ดอร่อย ท่าทีดูอร่อยมากเลยล่ะ

“กินช้าๆ หน่อยก็ได้” หลินซินเหยียนเอากระดาษมาเช็ดมุมปากให้เขา

จงจิ่งห้าวมองเขา เด็กคนนี้กินเก่งจริงๆ เลย

“ทำไมคุณไม่กิน？” หลินซินเหยียนถามเพราะไม่เห็นจงจิ่งห้าวหยิบตะเกียบขึ้นมาสักที

จงจิ่งห้าวเพิ่งจะหยิบช้อนขึ้นมา เมื่อตักขึ้นมา โจ๊กมันดูเละเป็นอย่างมาก ฟักทองเองก็หวานมาก มันอร่อยเพราะความหวานเฉพาะตัวของฟักทองเลยล่ะ

หลินซินเหยียนมองท่าทีตอนเขากิน พลางถาม “อร่อยไหม？”

“อือ” จงจิ่งห้าวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา แต่ตักอีกช้อนเข้าปาก

หลินซินเหยียนยิ้มแย้มด้วยความอารมณ์ดี

ร้านนี้มันห่างจากที่พวกเขาอยู่ไม่มาก จวงจื่อจิ่นเห็น ว่าเคยพาพวกเขามากินที่นี่ หลินซีเฉินเพิ่งเคยมากินโจ๊กที่นี่ครั้งแรกก็ชอบแล้ว

“อันนี้ก็อร่อย” หลินซีเฉินคีบเกี๊ยวนึ่งให้จงจิ่งห้าว

เขาเงยหน้าขึ้นมามองเกี๊ยวนึ่ง เขากินมาไม่น้อยเลย ไม่ว่าจะเป็นที่ป้าหยูทำ ในร้านอาหาร มันก็มีรูปทรงที่แตกต่าง และสวยงามเป็นอย่างมาก

แต่ว่าอันนี้มันไม่สวย แถมดูมันมากอีกด้วย

“อร่อยมากนะ” หลินซีเฉินเบิกตามองเขาอย่างมีความคาดหวัง

จงจิ่งห้าวสบตากับหลินซีเฉิน ก็อึ้งไป ตาคู่นั้นมันสวยเสียจริง

มันเหมือนกับเขาตอนเด็กๆ เลยล่ะ

เขาจำรูปที่ป้าหยูดูได้ มันเป็นรูปของเขาตอนเด็กๆ

เขาก้มลงมา ก่อนจะอ้าปากกินของที่หลินซีเฉินคีบมาให้

มันเป็นไส้รวมมิตร

เขาเห็นผิวของมันนั้นมันมาก เลยคิดว่าจะต้องเลี่ยน แต่ไม่ใช่เลย เพราะมันอร่อยมาก

“อร่อยใช่ไหม？” หลินซีเฉินถาม

เขาคิดว่ามันอร่อยเลยอยากให้คนอื่นเห็นด้วย ดังนั้นเลยลืมไปว่าผู้ชายตรงหน้านี้คือ ‘หนามทิ่มแทงใจ’ แค่อยากให้เขายอมรับด้วยก็เท่านั้น ว่าเขาชอบมันด้วยเหมือนกัน

จงจิ่งห้าวรู้ใจของเขา เลยกวนไป “พอได้”

หลินซีเฉิน “……”

“หึ ลิ้นของคุณมีปัญหาแน่นอน” หลินซีเฉินไม่ยอม

จงจิ่งห้าว “……”

เขาแข็งแรงดี ลิ้นก็ไม่มีปัญหา

เมื่อกินเสร็จ หลินซินเหยียนก็ไปจ่ายเงิน จงจิ่งห้าวกับหลินซีเฉินก็ลุกออกไปก่อน

เมื่อเข้ามาในรถ หลินซีเฉินก็เข้ามาใกล้ “คุณคิดจะทำอย่างไรล่ะ？ฉันต้องทำอะไร？”

นี่เข้าร่วมกับเขาแล้วจริงๆ งั้นเหรอ？

จงจิ่งห้าวเรียกเขาเข้ามาด้วยนิ้ว ครั้งนี้หลินซีเฉินเข้ามาฟังอย่างเชื่อฟัง

“เรื่องแก้แค้นน่ะให้เป็นหน้าที่ฉัน คุณต้องช่วยฉันปกป้องหม่ามี๊ อย่าให้ใครมาทำอะไรได้อีกนะ”

“หม่ามี๊ฉันไม่ได้โง่แบบนั้นนะ！” หลินซีเฉินระเบิดอารมณ์ออกมา

“ไม่โง่อีกเหรอ? ” เกือบจะให้คนร้ายทำร้ายได้แล้วด้วยซ้ำ