กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 112

หลินลุ่ยซียิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว

“จริงสิจ้ะ”

เหอรุ่ยเจ๋อเหลือบมองหลินซีเฉินที่ไม่พูดไม่จา พลางถาม“เสี่ยวซี ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ？”

หลินซีเฉินดูกลัดกลุ้มใจ“อารมณ์ไม่ดี”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ？”ประโยคนี้จวงจื่อจิ่นเป็นคนพูด“แม่ซื้อนาฬิกาโทรศัพท์ให้แล้วไม่ใช่เหรอ？ยังมีอะไรไม่พอใจอีกล่ะ？เธอดึงเสื้อฉันทำไม？”

หลินซีเฉินจะให้จวงจื่อจิ่นหยุดพูดแต่ไม่ทัน

“คุณ คุณไม่ต้องพูดแล้ว ทำให้น้าตลกแล้ว”หลินซีเฉินจัดเรียงคำพูดอย่างรวดเร็ว แต่พอพูดว่าลุงคำนี้ ทำเอาเขาสะอิดสะเอียนสุดๆ

คนหน้าเนื้อใจเสือแบบนี้ไม่เหมาะสมให้เขาเรียกว่าน้า

“เสี่ยวซี เอานาฬิกามาให้ฉันดูหน่อย ฉันลืมไปแล้วว่านาฬิกาโทรศัพท์เธอเป็นยังไง”

ตอนจวงจื่อจิ่นเอาโทรศัพท์ออกมา เหอรุ่ยเจ๋อตั้งใจทำแก้วชาหกใส่ จนทำให้โทรศัพท์น้ำเข้าเปิดไม่ติด เธอจึงไม่ได้พกมา

เขาจงใจมองข้อมือหลินซีเฉินแต่กลับไม่เห็นอะไร

เขาไม่อนุญาตให้หลินซีเฉินติดต่อหลินซินเหยียน

หลินซีเฉินตาเป็นประกาย“คือผมลืมเอามา”

เหอรุ่ยเจ๋อรู้ว่าเด็กคนนี้ฉลาด เห็นๆอยู่ว่าเมื่อครู่ดูหวาดผวา

เขาหวาดผวาอะไร？

เหอรุ่ยเจ๋อหรี่ตา ปฏิกิริยาของจวงจื่อจิ่นดูปกติมาก ไม่ได้ระวังเขา แสดงว่าหลินซินเหยียนไม่ได้บอกเธอ

ไม่บอกจวงจื่อจิ่น หลินซินเหยียนคงยิ่งไม่บอกเรื่องอย่างนั้นกับเด็ก5ขวบสองคนหรอก

เขาหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วโทรหาเบอร์หลินซีเฉิน

ทันใดนั้นเสียงกระดิ่งเข้าก็ดังขึ้นในรถ

เสียงนี้เหอรุ่ยเจ๋อจำได้แม่น

เป็นเสียงนาฬิกาโทรศัพท์ของหลินซีเฉิน

หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าอย่างตกใจ แต่ก็สายไปแล้ว

“เสี่ยวซี ทำไมต้องโกหกน้า？เธอลืมไปแล้วเหรอว่านาฬิกาโทรศัพท์นี้ลุงเป็นคนซื้อให้ เบอร์ของลุงและเบอร์แม่เธอลุงตั้งค่าแบบพิเศษ เพราะงั้นต่อให้เธอปิดเสียงนาฬิกาโทรศัพท์ เวลาพวกเราโทรก็จะยังเตือน”

หลังจากเสียงนาฬิกาดังหลินซีเฉินก็เพิ่งนึกขึ้นได้เช่นกัน

เรื่องสำคัญขนาดนี้เขาลืมได้ยังไงกัน？

หลินซีเฉินก้มหน้าอย่างหงุดหงิด“ผม...ผมแค่ไม่อยากให้น้าดู”

เขาก้มหน้า เหอรุ่ยเจ๋อจึงไม่เห็นสีหน้าเขา

“ลุงจำได้ว่านาฬิกาโทรศัพท์รุ่นนี้มีจีพีเอสด้วย ตอนนั้นกลัวเธอหายไป”

“มีครับ”หลินซีเฉินเห็นท่าไม่ดี เขาจึงลองโทรหาจงจิ่งห้าว

ทันใดนั้นเหอรุ่ยเจ๋อก็จอดรถลงข้างทาง แล้วหันมามองหลินซีเฉิน“เธอจะโทรหาใคร？”

“ผมไม่ได้โทรหาใคร”เขาตกใจจนนาฬิกาโทรศัพท์ตก หน้าจอแสดงคำว่า ผู้ชายชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง

นี่เป็นชื่อเรียกที่หลินซีเฉินตั้งให้จงจิ่งห้าว

สำหรับเด็กคนนี้ เขาเป็นคนทอดทิ้งแม่และพวกเขา เขาก็คือผู้ชายที่ชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง

แม้ตอนนี้พวกเขาจะเป็นหุ้นส่วนกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะให้อภัยเขา

เหอรุ่ยเจ๋อก้มลงไปเก็บ จ้องชื่อที่แสดงบนจอพลางถาม“นี่คือใคร？”

หลินซีเฉินตกใจจนเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก“ครูของผม เขาชอบยุ่งกับผม ผมเลยตั้งฉายาให้เขา”

เมื่อก่อนหลินซีเฉินเรียนที่AC รู้ว่าเขามีครูก็เลยไม่สงสัย

“นาฬิกาเรือนนี้ใช้มานานแล้ว ควรเปลี่ยนได้แล้ว”ขณะพูดเขาก็ถอดแผงวงจรไฟฟ้าด้านในออก

หน้าปัดนาฬิกาดับลงทันที

“ไม่ ผมไม่อยากเปลี่ยน”หลินซีเฉินยื่นมือไปแย่ง เหอรุ่ยเจ๋อก็หลบอย่างสบายๆ

จวงจื่อจิ่นสังเกตเห็นได้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อทำตัวแปลกๆ“นาฬิกาเรือนนั้นยังใช้ได้อยู่เลย”

เหอรุ่ยเจ๋อโยนนาฬิกาลงไปในแม่น้ำเล็กๆใกล้ๆ เขาขับรถออกนอกเมือง จนมาถึงชานเมือง

จวงจื่อจิ่นถามเขาว่าทำไมไกลลับตาคนแบบนี้

เหอรุ่ยเจ๋อบอกวว่าที่ที่เขาจองไว้เป็นบ้านนอกก็เลยไกลหน่อย

เขากำจัดความสงสัยของจวงจื่อจิ่น

“กินข้าวเสร็จ พอกลับไปในเมืองน้าจะซื้อให้ใหม่ อันนี้เก่าจนมีหลายอย่างใช้ไม่ได้แล้ว”

“ผมว่ายังดีอยู่เลย อีกทั้งเมื่อกี้ตอนคุณโทรมาก็ยังดัง ยังใช้ได้”จวงจื่อจิ่นสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเหอรุ่ยเจ๋อ

“ผมจะซื้อใหม่ให้เขาอีกอัน”เหอรุ่ยเจ๋อสตาร์ทรถแล้วขับเข้าถนนอีกครั้ง

ทันใดนั้นหลินซีเฉินก็คว้าเสื้อเหอรุ่ยเจ๋อ“ผมอยากกลับบ้าน”

จู่ๆเธอก็รู้สึกร้อนใจแปลกๆ

“ตอนกินข้าวกันครั้งที่แล้วผมให้เขาไว้เอง ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่ศัตรูกันสักหน่อย เขาไม่ได้อคติกับผมแล้ว”จงจิ่งห้าวอธิบายอย่างใจเย็น

หลินซินเหยียนยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

“จริงเหรอ？”

“จริงสิ”

แต่ทางด้านจวงจื่อจิ่นร้อนรนสุดๆ“คุณรีบจอดรถสิ เสี่ยวซีไม่สบาย！”

เหอรุ่ยเจ๋อดูตำแหน่ง มันไม่ไกลจากที่ที่เขาจะไปแล้ว หยุดรถแป๊บเดียวคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่ อีกอย่างเขาเอาเครื่องมือสื่อสารของหลินซีเฉินออกแล้ว เขาติดต่อคนภายนอกไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงหยุดรถ

เขาเปิดประตูรถ เดินไปยังเบาะด้านหลังแล้วพูดกับจวงจื่อจิ่น“ผมพาเสี่ยวซีไปเอง คุณอยู่ดูแลเสี่ยวลุ่ยในรถ ที่นี่ห่างไกลผู้คน อย่าเจอพวกคนไม่ดีเข้า”

“โอเค”จวงจื่อจิ่นตอบรับ

“น้าอุ้มผมหน่อย ผมปวดท้องจนเดินไม่ไหวแล้วครับ”หลินซีเฉินกอดเอวหอรุ่ยเจ๋ออย่างไร้กำลัง

เหอรุ่ยเจ๋อมองเขา“นายปวดจริงๆเหรอ？”

“จริงครับ ผมจะโกหกน้าทำไม？”หลินซีเฉินอ้อนในอ้อมอกเขา กอดเขาแน่น เหมือนเขาเป็นคนที่สนิทมากๆอย่างไรอย่างนั้น

ตอนนี้ไม่สบาย คนก็อ่อนแอลง

เหอรุ่ยเจ๋อเห็นเด็กคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโต รู้สึกผูกพัน

เห็นเขาเจ็บปวดขนาดนี้จึงใจอ่อน“น้าอุ้มไปเอง”

ตอนหลินซีเฉินอยู่ในอ้อมแขนเขา มือแอบล้วงเขาไปในกระเป๋าเขา แล้วจงใจคุยกับเขา“คุณน้า ผมจะตายแล้วใช่ไหม？”

“พูดอะไร ไม่ตายแน่นอน แค่ปวดท้องเฉยๆไม่ใช่โรคที่รักษาไม่หาย”เหอรุ่ยเจ๋อพูดปลอบใจ

“งั้นทำไมผมถึงปวดขนาดนี้ ปวดมากๆ ผมปวดจะตายแล้ว”

เขาจงใจดิ้นขยับไปมาในอ้อมแขนเขา เพื่ออำพรางการหยิบโทรศัพท์ของเขา

“จะตายง่ายๆได้ยังไง ถ้านายตาย แม่เธอก็อยู่ต่อไปไม่ได้หรอก……”

พูดถึงหลินซินเหยียน ดวงตาเขาก็มืดมนลงทันที

หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์เหอรุ่ยเจ๋อได้สำเร็จ เขาแอบเอาใส่กระเป๋าตัวเอง

“ตรงนี้แหละ”เหอรุ่ยเจ๋อพาเขามาในป่า

หลินซีเฉินยืนลงบนพื้นพลางถอดกางเกงลง