กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 113

หลินซีเฉินยืนลงบนพื้นพลางถอดกางเกงลง

เหอรุ่ยเจ๋อก็หันไปอีกด้านโดยสัญชาตญาณ

หลินซีเฉินค่อยๆแอบหยิบโทรศัพท์เหอรุ่ยเจ๋อออกมา มองดูความเคลื่อนไหวเขาพลางกดเบอร์จงจิ่งห้าว

เขาความจำดี อย่างพวกเรื่องตัวเลขจะจำได้ดีมาก ดังนั้นเมื่อเขาเห็นแล้วก็จำได้ทันที

เขาเพิ่งกดเลขไปได้สองตัวจู่ๆเหอรุ่ยเจ๋อก็พูดขึ้น“เร็วๆหน่อย”

“ครับ”หลินซีเฉินกดเบอร์โทรด้วยความเร็ว

ทันใดนั้นเหอรุ่ยเจ๋อก็หันมา ดีที่หลินซีเฉินเคลื่อนไหวเร็วเก็บโทรศัพท์ทัน แสร้งกุมท้องอย่างเจ็บปวดต่อ

“เสี่ยวซี”

“ครับ...”หลินซีเฉินกุมท้องพลางร้องอย่างเจ็บปวด

“ถ้าน้าแต่งงานกับแม่เธอ นายคิดว่าดีไหม？”เหอรุ่ยเจ๋อถามลองเชิง

ดีกับผีนะสิ！

เขาไม่อยากให้เขาแต่งงานกับแม่ เขายอมให้แม่คบกับเจ้าคนชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง ดีกว่าให้คบกับเขาซะอีก

แต่ว่าพูดแบบนั้นไม่ได้ หลินซีเฉินขยิบตา“ดี...มากๆเลยครับ”

พูดสิ่งที่ฝืนใจ หลินซีเฉินรู้สึกรังเกียจ

“จริงเหรอ？”เหอรุ่ยเจ๋อยังหวังการยอมรับของเขาและหลินลุ่ยซีทั้งสองคน

ถ้าไม่ใช่เพราะกดดันขนาดนี้ เขาคงไม่ใช้วิธีเลวทรามแบบนี้

เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายพวกเขา แค่จะซ่อนพวกเขาไว้ ขู่ให้หลินซินเหยียนแต่งงานกับเขา เมื่อพวกเขาแต่งงานกันอย่างราบรื่นแล้ว

ก็จะรับพวกเขากลับไปอย่างปลอดภัย

“แหวะ...”หลินซีเฉินรู้สึกเหมือนจะอ้วก

เหอรุ่ยเจ๋อทำให้เขาสะอิดสะเอียนสุดๆ ยังจะมาถามเขาอีกว่าจริงไหม

จริงสิแปลก！

“เป็นอะไรไป？”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา หลินซีเฉินรีบโบกมือไปมาทันที“ลุงอย่าเข้ามา ผมถ่ายไม่ออก อั้นไว้เลยรู้สึกไม่ดี”

“งั้นที่นายปวดท้องน่าจะไม่ใช่เพราะอยากถ่าย”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา“เรากลับกันเถอะ เราไปหาที่แล้วตรวจดูกัน”

“ที่ ที่ไหน？”หลินซีเฉินกลืนน้ำลาย

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ให้ตนกลับไป

ไม่งั้นคงกลับเข้าไปในเมือง แต่เขากลับพูดว่าหาที่อื่น？

หลินซีเฉินใจเต้นรัว เมื่อกี้เขายังไม่มีโอกาสโทรไปขอความช่วยเหลือเลย

ทำไงดี？

ทำไงดี？

ยายกับน้องสาวเจอเรื่องอันตรายขึ้นจริงๆจะทำยังไง？

เขาร้อนใจจนเหงื่อไหล คล้ายๆเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด

“มะ ไม่มีอะไร”เหอรุ่ยเจ๋ออธิบายอย่างติดขัดๆ“พอเรากลับเข้าเมืองกันแล้ว น้าจะพานายไปโรงพยาบาล”

“ไปกันเถอะ”เหอรุ่ยเจ๋อยืนมือไปดึงเขา

หลินซีเฉินปฏิเสธทันที“ผม ผมถอดกางเกงอยู่ ลุงอย่ามองผม”

เขาแสร้งทำเป็นอาย

เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มออกมา“น้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน อีกอย่างไม่ใช่ว่าน้าไม่เคยเห็นสักหน่อย ตอนนายเด็กๆลุงยังเคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอเลย”

“แต่ตอนนี้ผมโตแล้ว”หลินซีเฉินกอดขาแน่น โทรศัพท์ยังซ่อนอยู่ในอ้อมแขนเขา ถ้าเหอรุ่ยเจ๋อเข้ามาใกล้เกินไปเขาต้องรู้แน่ๆ

“โอเค เร็วๆหน่อย”เหอรุ่ยเจ๋อหันกลับไปไม่เดินเข้ามาใกล้ต่อ

หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาจะกดเบอร์ต่อ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาจะกดวางแต่ก็ลนลานจนโทรศัพท์หล่นลงไปบนพื้น ใจเต้นรัว ตื่นตระหนกจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

จะให้เก็บก็เก็บไม่ทันแล้ว

เหอรุ่ยเจ๋อหันมาพลางจ้องไปที่โทรศัพท์ที่อยู่บนพื้น หรี่ตาลง โทรศัพท์เขามาอยู่กับเขาได้ยังไง？

“ผม……ผม……”หลินซีเฉินจะอธิบายแต่หาเหตุผลไม่ได้ โทรศัพท์หล่นมาจากมือเขา เป็นหลักฐานชั้นยอด

เขาอธิบายไม่ได้เลย

“นายหลอกฉันมาตลอด นายไม่ได้ปวดท้องเลยสักนิด ที่นายกอดฉันไม่ใช่เพราะนายรู้สึกดีกับฉัน แต่นายตั้งใจจะขโมยโทรศัพท์ฉันต่างหาก”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามาทีละก้าวๆ

หลินซีเฉินไม่เคยเห็นเหอรุ่ยเจ๋อโหดแบบนี้มาก่อน เขาจับกางเกงพลางถอยไปด้านหลัง

“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ”

เหอรุ่ยเจ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หลินซีเฉินอาศัยจังหวะตอนเขาก้มลงจึงวิ่งหนีไป

ที่นี่เป็นป่า ไม่มีถนน

เขาวิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็โดนเหอรุ่ยเจ๋อจับได้ เขากอดเอวเขา“ฉันดีกับนายและแม่นายขนาดนี้ ทำไมต้องเนรคุณฉันด้วย？ฉันเชื่อใจเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับหลอกฉัน？！”

“คุณป้า อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด....”

เข้าใจผิด？

จวงจื่อจิ่นตาแดงก่ำ ตัวสั่นเทา“คุณทำร้ายเสี่ยวซี ฉันนเห็นกับตา เป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นเหรอ？”

ทันใดนั้นตาเธอก็จ้องเขม็งอย่างเดือดดาล เลือดสีแดงค่อยๆมารวมกันตรงกลาง

เธอรู้สึกเหอรุ่ยเจ๋อแปลก เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาเปลี่ยนไปแล้ว“รีบหนีเร็ว！”

หลินซีเฉินร้อนใจแทบบ้าอยู่แล้ว

จวงจื่อจิ่นอุ้มหลินลุ่ยซีไม่ขยับไปไหน เธอไม่สนหลินซีเฉินไม่ได้

“หมอเหอ เราค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่า”เธอตัวสั่นอย่างหยุดไม่ได้

ในใจรู้สึกตื่นตระหนกมาก

“ไม่มีโอกาสแล้ว”ตั้งแต่คืนนั้นที่หลินซินเหยียนรู้จุดประสงค์ของเขา เขาก็เปลี่ยนแผน มีแค่ทางนี้เท่านั้น

เพื่อความสุขของน้องสาว เพื่อผลประโยชน์ของตระกูล และเพื่อตัวเขาเอง

เขาทำได้เพียงเดินทางนี้ต่อไป

ไม่มีทางถอย！

“ไม่ต้องเป็นห่วงผม ยายอยากให้เขาจับพวกเราไปเพื่อขู่แม่งั้นเหรอ！”หลินซีเฉินตะโกนเสียงดัง

จวงจื่อจิ่นร้องไห้ออกมา

เธอจะทิ้งเด็กคนหนึ่งไปได้ยังไงกัน？

หลินลุ่ยซีไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น กะพริบตาปริบๆ“คุณยาย พี่เป็นอะไรเหรอคะ？”

จวงจื่อจิ่นมองหลินลุ่ยซีที่อยู่ในอ้อมกอด คิดในใจจะให้โดนจับกันหมดไม่ได้

อย่างน้อยเธอต้องปกป้องให้ได้หนึ่งคน จากนั้นค่อยมาช่วยอีกคน

เธออุ้มหลินลุ่ยซีวิ่งหนี

เหอรุ่ยเจ๋อยัดหลินซีเฉินไว้ในรถ จะไปตามจับจวงจื่อจิ่น แต่กลับโดนหลินซีเฉินจับแขนไว้

“ปล่อย！”

หลินซีเฉินสาบานให้ตายก็ไม่ปล่อย

โดนเห็นด้านมืดของตนแล้ว เหอรุ่ยเจ๋อปราศจากความอ่อนโยนที่เคยมีไปโดยสิ้นเชิง เขากระชากผม“ต่อให้พวกเขาหนีไปฉันก็ยังมีแก แม่แกยังยอมแลกตัวเธอเองกับแกแน่นอน！”