กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 115

“เธอเหลวไหลอะไร？”เหอรุ่ยเจ๋อไม่ยอมโดนแฉ

แม้เธอพูดถูกก็ตาม

“เอาเถอะ พี่คิดว่าฉันพูดเหลวไหลก็ได้”เหอรุ่ยหลินไม่อยากเถียงกับเขา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถกเถียงเรื่องพวกนี้

ที่สำคัญที่สุดคือคิดหาวิธีรับมือกับสถานการณ์ตอนนี้ จวงจื่อจิ่นหนีไปได้ ไม่นานหลินซินเหยียนต้องรู้แน่ๆ

“จวงจื่อจิ่นรู้ความจริงแล้วหนีไปตอนอยู่ที่ไหน”เหอรุ่ยหลินถาม

“ริมแม่น้ำก่อนเข้าหมู่บ้าน”

ตรงนั้นใกล้กับที่นี่มาก ถ้าเธอให้เบาะแส อีกไม่นานหลินซินเหยียนคงหาที่นี่เจอแน่ๆ ตอนนี้เกรงว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว

ซ่อนหลินซีเฉินไว้ที่นี่ไม่ได้แล้ว

“พวกเราต้องหนี แล้วก็หาที่อื่นซ่อนไอ้เด็กนี่”เหอรุ่ยหลินหรี่ตา“ตอนนี้ยิ่งพาไปไกลเท่าไหร่ยิ่งดี ทางที่ดีที่สุดคือให้หลินซินเหยียนหาไม่เจออีกเลย”

นี่เป็นลูกชายของเธอ ถ้ารู้ว่าลูกหายหรือตายไปคงเป็นบ้าไปแน่ๆ？

“แผนของเราคือแค่ลักพาตัวเขา พอเหยียนเหยียนตอบตกลงแต่งงานกับพี่ ก็จะปล่อยเขา...”

“หลังจากนั้นล่ะ？”เหอรุ่ยหลินพูดขัดเขา“หลินซินเหยียนจะยอมเป็นเมียพี่อย่างว่าง่าย？พี่อย่าฝันไปหน่อยเลย มีเพียงแค่ให้เจ้าเด็กนี่อยู่ในกำมือพี่ตลอดไป เธอถึงจะอยู่กับพี่ เข้าใจไหม？”

เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขาไม่อาจถอยหลังกลับ

เหอรุ่ยเจ๋อจับหลินซีเฉินที่เป็นลมไปวางตรงเบาะหลังอีกรอบ

“หาที่อื่นอีกที่ ตอนนี้พวกเราต้องไปจากที่นี่ก่อน”เหอรุ่ยหลินขึ้นรถตัวเอง ขณะกำลังจะสตาร์ทรถก็เห็นรถออฟโรดสีดำขับมา สีดำเจ็ทแบล็กสีมันวาวห่อหุ้มผิวเหล็กที่แข็งแรง เค้าโครงแข็งแรง นี่เป็นรถจงจิ่งห้าว

เธอเคยเห็น

เหอรุ่ยหลินสีหน้าเปลี่ยนทันที พลางตะโกนบอกเหอรุ่ยเจ๋อ“รีบไปเร็ว”

แต่ไม่ทันเสียแล้ว จงจิ่งห้าวเหยียบคันเร่งพร้อมหมุนพวงมาลัยหกสิบองศาเคลื่อนไปในโคลน แล้วไปจอดหน้าประตูเพื่อขวางไม่ให้มีทางออก

รถเหอรุ่ยเจ๋อออกไม่ได้

หลินซินเหยียนรีบลงจากรถแล้วไปหาลูกชายในรถเหอรุ่ยเจ๋อทันที

เหอรุ่ยเจ๋อได้สติกลับมาท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ เขาอยู่ใกล้หลินซีเฉินจึงหันไปด้านหลังแล้วลากหลินซีเฉินมาอุ้มไว้ในอ้อมแขนตน

หลินซินเหยียนช้าไปก้าวหนึ่ง

“คืนเสี่ยวซีมาให้ฉัน！” เธอเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับ เหอรุ่ยเจ๋อจึงล็อกประตูรถ ทำให้หลินซินเหยียนเปิดไม่ได้ ทำได้เพียงมองลูกชายผ่านทางกระจกสีดำ เธอมองไม่เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่ เห็นแค่หน้าที่ดูบวมๆ

เธอทุบตีกระจกรถอย่างบ้าคลั่ง ทุบจนกระจกสั่น“เหอรุ่ยเจ๋อคุณลงมาเดี๋ยวนี้ คืนเสี่ยวซีให้ฉัน！”

เหอรุ่ยเจ๋อไม่กล้าเผชิญหน้าเธอ จึงหันหน้าไปทางอื่นไม่มองเธอ

“เหอรุ่ยเจ๋อคุณลงมา เรามาคุยกันดีๆ คืนเสี่ยวซีให้ฉันได้ไหม？”หลินซินเหยียนวิงวอน

“อยากได้ลูกชายใช่ไหม ได้”ขณะนั้งเองเหอรุ่ยหลินก็เดินมา“แกคุกเข่าโขกหัวให้ฉันสิ แล้วฉันจะให้พี่ฉันคืนลูกให้แก เป็นไง？”

หลินซินเหยียนสั่นไปทั้งตัว

“ลืมบอกแกไป ลูกแกดื้อมาก ฉันเลยใช้อุบายเล็กๆน้อยๆกับเขา...”

เพี๊ยะ！

เธอพูดไม่ทันจบ หลินซินเหยียนก็ตบหน้าเธอ

เหอรุ่ยหลินที่แต่งหน้ามาสวยหยดโดนหลินซินเหยียนตบจน‘ผิดรูปผิดร่าง’

ขนตาปลอมพับลงมา ผมยุ่งเหยิง แป้งที่โปะบนหน้าก็ร่วง

ไม่เหลือความสวยอย่างก่อนหน้านี้แล้ว

“แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ？！”เหอรุ่ยหลินจ้องเขม็ง สายตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

หลินซินเหยียนโกรธจนตัวสั่น อยากบีบคอเธอให้ตาย แค่ตบยังน้อยไป

ตั้งแต่เข้าร่วมตระกูลเหอ เหอรุ่ยหลินก็รู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีมาก จะยอมรับการโดนคนตบหน้าได้ยังไงกัน

เธอยกมือขึ้นจะตบกลับ

แต่มือฟาดลงมาได้แค่กลางอากาศก็โดนรั้งเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นจงจิ่งห้าวยืนอยู่ข้างๆเธอ เขายืนย้อนแสง โครงหน้าโดนสะท้อนเป็นเงา ยิ่งสะท้อนยิ่งเห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

เขาสะบัดเธอออก

เหอรุ่ยหลินถูกสะบัดออกอย่างกะทันหันจนถอยหลังไปหลายก้าว

เธอยกมือขึ้นลูบแก้มซ้าย ลูบจนสั่นไปหมด ตบนี้ไม่เจ็บปวดเท่าที่จงจิ่งห้าวสะบัดเธอออกอย่างไร้ความปราณี

นี่เป็นผู้ชายที่เธอรักมาก

เป็นผู้ชายที่เธอใช้แผนอุบายมากมายเพื่อได้ครอบครอง

ตอนนี้กลับมีแต่ความเย็นชาไร้ความรู้สึกแก่เธอ

“อะห้าว...”

สายตาจงจิ่งห้าวไม่มองเธอแม้แต่น้อย