กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 122

หลินซินเหยียนคิดว่ามีคนมา จึงเงียบลง

แต่เธอก็พบว่ารอบข้างไม่มีคนเลย

กลับมีแต่ความเงียบ

“คุณทำอะไรน่ะ?” หลินซินเหยียนถาม

จงจิ่งห้าวช้อนตาลง ขนตาของเขาสั่นเล็กน้อย

ตอนนี้เธออยู่ในท่าที่แปลกประหลาดและนั่งอยู่บนตักของเขา

ด้วยท่าที่มันหมิ่นเหม่เป็นที่สุด

หน้าของเธอแดงจนถึงจุดที่คอของเธอก็แดงขึ้นมาด้วยเหมือนกับกุ้งต้ม

“คะ...คุณ”

หลินซินเหยียนเอื้อมมือออกไปเพื่อปิดมัน แต่จงจิ่งห้าวคว้าข้อมือของเธอและจับไว้ด้วยมือเขาทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได

ลูกกระเดือกของจงจิ่งห้าวกระดกขึ้นลง ดวงตาของเขามีแสงเปล่งประกายราวกับน้ำกลายเป็นเมฆหมอก

เขาหัวเราะออกมาด้วยเสียงแหบพร่า “ในเมื่อคิดจะฆ่าฉันแล้ว จะปล่อยให้ฉันตายอย่างค้างคางั้นเหรอ?”

สมองของหลินซินเหยียนขาวโพลน

ตอนนี้เธอลืมที่จะตอบสนองและสูญเสียความสามารถในการคิดไปแล้ว

“เมื่อไหร่จะยอมรับฉันล่ะ?” ริมฝีปากของเขาเขยิบมาใกล้อย่างเชื่องช้า ลมหายใจทำให้หลินซินเหยียนสั่นสะท้าน กระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านผิวหนังของเธอกระจายไปตามแขนขาของเธอ

ดวงตาของเธอปกคลุมไปด้วยหมอกบางและตื้นเขิน

“ฉันไม่รู้”

“แต่ฉันรอไม่ไหวแล้วนะ” สายตาที่เร่าร้อนของเขาร้อนแรงดั่งพระอาทิตย์กลางทะเลทรายกำลังแผดเผาเธอจนทำให้เธอพูดไม่ออกอยู่นาน

“เธอไม่พูดฉันจะถือว่าเธอยอมรับไปโดยปริยาย”

มือข้างหนึ่งลูบหลังเธอลงมาเอวเธอ...

แสงจ้าสะท้อนจากกระจกมองหลังและกระทบกับดวงตาของหลินซินเหยียนเธอเงียบในทันทีและผลักชายคนนั้นออกไป “ไม่ได้ค่ะ ฉันยังไม่ได้เตรียมตัว คุณรับปากว่าต้องให้ฉันยินยอมก่อน”

“เมื่อกี้เธอก็ยอมรับแล้ว”

หลินซินเหยียน “...”

“ฉันเปล่านะ” เธอปฏิเสธ

“เหมือนจะมีคน” หลินซินเหยียนมองจากกระจกด้านหลังเห็นรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่

จงจิ่งห้าวคิดว่าเธอกำลังหาข้ออ้างจึงได้กัดริมฝีปากแล้วพูด “อย่ามาหลอกผม”

หลินซินเหยียนสีหน้าจริงจัง “ฉันไม่ได้หลอกนะคะ รถสีดำ ทะเบียน ZQ6668”

จงจิ่งห้าวอึ้งไปแล้วหันกลับไปดู

สีหน้าของเขาขรึมลงเล็กน้อย บรรยากาศที่เร่าร้อนกลับกลายเป็นเย็นชา

“คุณรู้จักเหรอคะ?” หลินซินเหยียนดูออกว่าสีหน้าของจงจิ่งห้าวเปลี่ยนไป

เขาอืมเบาๆ

นั่นมันรถของพ่อเขาเอง เขาจะไม่รู้จักได้ยังไง?

เขามาทำอะไรที่นี่ตอนนี้?

เขาติดกระดุมเสื้อให้หลินซินเหยียนแล้วสั่ง “นั่งอยู่ในรถอย่าไปไหน”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

เมื่อเขาจัดการกับหลินซินเหยียนเรียบร้อยแล้วจึงเปิดประตูรถลงไป เดินไปที่รถที่จอดอยู่ข้างหลัง

“เป็นจิ่งห้าวจริงด้วยค่ะ” ยู่ซิ่วพูดกับสามี

จงฉีเฟิง สีหน้าเคร่งขรึม “เขาออกมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้?”

ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งไม่คงเส้นคงวานะ?

เดิมทีจงฉีเฟิงต้องการจะมาหาจงจิ่งห้าวด้วยตัวเองแต่ยู่ซิ่วกลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันดังนั้นจึงตามมาด้วย

ลุงเฟิ๋งลงจากรถแล้วพูดกับจงจิ่งห้าวด้วยความเคารพ “คุณชาย”

จงจิ่งห้าวไม่สนใจ แต่มองไปที่คนในรถ

“ว่างไหม?” จงฉีเฟิงถาม

“ผมไม่ยุ่งกับพ่อ พ่อก็อย่ามายุ่งกับผม” ครั้งนี้เขาไม่ได้พูดจารุนแรงอะไร มีเพียงน้ำเสียงที่เย็นชามากเสียจนไร้ความรู้สึกเหมือนกับกำลังพูดอยู่กับคนแปลกหน้า

เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังกลับแล้วเดินไปอีกสองก้าวแล้วหยุด เขาไม่ได้หันกลับมากลับพูดขึ้นกับคนที่อยู่ด้านหลัง “เรื่องข่าวนั่น ผมเตรียมการไว้แล้ว”

จงฉีเฟิงหงุดหงิด “ไป กลับบ้าน”

ยู่ซิ่วยืนอยู่ข้างทางไม่ไปไหน มองดูร่างสูงที่เดินห่างไกลออกไปทุกที

“ไปเถอะ” จงฉีเฟิงดึงมือของยู่ซิ่ว

เขาเชื่อมั่นในความสามารถของจงจิ่งห้าว เชื่อว่าเขาจะสามารถจัดการมันได้ดี

เขารับช่วงต่อว่านเยว่กรุ๊ปตั้งแต่อายุยี่สิบ ตั้งแต่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยจนถึงตอนนี้ ความสำเร็จที่เขาทำมาทั้งหมดทำให้เขาทะนงตนและหยิ่งยโส

“ฉันแค่อยากจะเห็นเขา” ยู่ซิ่วเช็ดที่มุมหางตา

จงฉีเฟิงยืนอยู่ข้างเธอกุมมือเธอแน่นและมองดูเขาเช่นกัน “เธอคงจะมีความสุข”

ยู่ซิ่วรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ใช่ เธอควรจะมีความสุข

จงจิ่งห้าวกลับเข้าไปในรถและขับรถออกไปเงียบๆ

หลินซินเหยียนสังเกตได้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดีจึงไม่ถามอะไรและนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ

เขาขับรถไปอย่างไรจุดหมายเพียงแค่เตร็ดเตร่อยู่ในเมือง หลินซินเหยียนยื่นมือออกไปกุมหลังมือเขา

เธอเข้าใจความรู้สึกของเขา

เมื่อก่อนเธอเคยได้ยินเรื่องของเขากับจงฉีเฟิงที่ไม่ลงรอยกันมาบ้างจากปากแม่ของเธอ

เมื่อครู่เธอเห็นคนที่ลงมาจากรถ ยู่ซิ่วเคยมาพบเธอ ดังนั้นเธอจึงรู้จัก

ยู่ซิ่วไม่ได้ให้ความรู้สึกที่แย่กับเธอ ไม่ให้ความรู้สึกของคนที่เป็นเมียน้อยเลย

แต่ที่สุดแล้วก็ยังตกอยู่ในฐานะเมียน้อย

“พ่อฉันทิ้งแม่ไป ฉันเข้าใจความรู้สึกคุณนะ”

จงจิ่งห้าวมองมือของเธอที่กุมมือเขาไว้แล้วหันพวงมาลัยเพื่อนำรถจอดเทียบข้าง เขายื่นมือออกไปกอดเธอ เมื่อร่างกายอบอุ่นและอ่อนนุ่มโอบกอดเขา เขารู้สึกว่าจิตใจของเขาไม่ว่างเปล่าขนาดนั้นอีกต่อไป

เขาก้มหน้าลงที่ซอกคอเธอฝังหน้าลงบนผมของเธอแล้วพูดเบาๆ “ขอฉันกอดเธอสักพัก สักพักก็พอ”